Aan de andere kant van de vijver houden twee Amerikaanse auteurs op hun eigen manier de vlam van het detectivegenre in leven dat in dat land is ontstaan ​​door jongens zo groot als Hammett o Kaarsenmaker. ik bedoel Michael Connelly en aan wie ik vandaag uitnodig in deze ruimte: Karin Slachting.
In beide gevallen van deze huidige Amerikaanse politievertellers, hoewel het waar is dat ze de meest sinistere lijn van een genre volgen dat gericht is op het profiel van de psychopathische moordenaar of het trauma en de daaruit voortvloeiende thriller, vinden we de duidelijke rol van een onderzoeker of van een politieagent die wordt geconfronteerd met een zaak die verschillende sociale sferen bestrijkt, soms met dat punt van verhulde kritiek op het duistere mechanisme van alles.
La criminele literatuur, waar vandaag de dag plaats is voor een veelheid aan subgenres die lezers van over de hele wereld met smaak verslinden, heeft het auteurs als Slaughter nodig die een herkenbare rol behouden, die ons duidelijke protagonisten presenteren die goed doen, hoewel onderworpen aan meerdere verleidingen die vermenselijken hen en ze storten zich in het huidige moeras van politiek, corruptie, hun eigen geesten en de ergste gevolgen van elk van deze aspecten die eindigen in misdaad.
De Slaughter-serie slaagde erin om die uitgesproken politiesmaak terug te krijgen, met de angsten die de hoofdrolspelers aanspreken en met de meest perverse gevallen waarbij alle personages betrokken zijn en die dat spanningspunt geven in overeenstemming met de evolutie van het genre. Een winnende mix zonder twijfel.
En toch zou het vandaag de dag onnauwkeurig zijn om Slaughter als schrijver van misdaadthrillers te beschouwen. Het mooiste aan deze schrijfster is dat ze, zodra ze het Amerikaanse noir-genre heeft overgenomen, zich nu heeft opengesteld voor combinaties waarin de spanning steeds groter wordt. Dat is het mooie van het verkennen van je baan. Een schrijver als Slaughter weet de zwarte zaak op te bouwen om uiteindelijk aan veel meer opties te grenzen.
Top 3 aanbevolen boeken van Karin Slaughter
het vergeten meisje
Vergetelheid is dat voorgeborchte, of beter gezegd een wachtkamer. Waar elk slachtoffer op zijn proces wacht. Want als het waar kan zijn dat ons een definitief oordeel wacht, dan moet diezelfde gerechtigheid de gebeurtenissen die plaatsvinden inhalen voordat al het kwaad in de wereld zich uiteindelijk concentreert. Of misschien om te voorkomen dat dit kwaad zich nog sneller verspreidt. Anders zou de duivel vrij kunnen rondlopen als zijn wandaden geen menselijke gerechtigheid lijken te hebben.
Een meisje met een geheim... Longbill Beach, 1982. Emily Vaughn bereidt zich voor op het schoolbal, het hoogtepunt van elke middelbare schoolervaring. Maar Emily heeft een geheim. En tegen het einde van de nacht zal ze dood zijn.
Een moord die een mysterie blijft... Veertig jaar later blijft de moord op Emily onopgelost. Zijn vrienden sloten de gelederen, zijn familie trok zich terug, de gemeenschap trok verder. Maar dat gaat allemaal veranderen.
Een laatste kans om een ​​moordenaar te ontdekken... Andrea Oliver komt naar de stad met een simpele opdracht: een rechter beschermen die met de dood wordt bedreigd. Maar zijn missie is een dekmantel. Omdat Andrea er in werkelijkheid is om gerechtigheid voor Emily te vinden en de waarheid te ontdekken voordat de moordenaar besluit ook haar het zwijgen op te leggen...
De laatste weduwe
Met zijn beheersing van de verschillende focussen, op hetzelfde plot dat parallel vordert in gesuperponeerde scenario's, Karin Slachting presenteert ons een van die tijdritromans vol psychologische spanning en maximale spanningsactie. Wanneer de term 'meest ambitieuze werk' wordt misbruikt, raakt het idee uiteindelijk uitgeput. Maar in het geval van Karin Slaughter betekent deze nieuwe roman het verbreden van de plothorizon, ondanks het feit dat hij verbonden is met zijn Will Trenton-saga.
Omdat we al weten dat Sara Linton deel uitmaakt van hetzelfde team als Will en nog iets anders..., maar dit verhaal overtreft de inhoud van alles wat eraan voorafging. De FBI-afdeling, opgericht door de auteur, wordt in dit plot op alle niveaus overweldigd. Soms transformeert spanning in het meest complete noir-genre wanneer het aansluit bij de harde realiteit. In deze roman bewegen we ons door de donkere kringen van extreemrechts, vreemdelingenhaat en het meest bittere racisme. En het zijn misschien niet alleen kleine groepen, maar iemand die hen vanuit hoge posities ondersteunt.
En natuurlijk, wanneer gekken een pad krijgen om een ​​plan uit te voeren, kunnen de resultaten verwoestend zijn. Het probleem is dat wat Karin vertelt niet zo vergezocht klinkt in deze dagen van bombastische populismen die het ergste in gemeenschappen aanwakkeren.
De goede dochter
De dominantie van een genre nodigt de auteur uit om de grenzen te voelen, om nieuwe ideeën te zoeken die van de basis van het ene genre naar het andere springen. In deze roman speelt Karin Slaughter de detectiveroman die ze niet is.
Er is geen betere haak voor een mysterieroman dan een dubbel mysterie te presenteren. Ik weet niet wie de briljante auteur was die in deze richtlijn het geheim vond voor elke zichzelf respecterende bestseller.
Het gaat over het stellen van een enigma (of het nu gaat om moord in het geval van misdaadromans of een intrige die onthuld moet worden in mysterieromans) en tegelijkertijd het presenteren van de hoofdpersoon als een nieuw enigma op zichzelf. Als de schrijver vaardig genoeg is, zal hij een magische verbijstering bij de lezer creëren, waardoor hij voortdurend aan het boek gekluisterd blijft.
Karin Slaughter is ingestapt De goede dochter bereik dat niveau van uitmuntendheid zodat je thriller zich in die raadselachtige ruimte van het dubbele enigma beweegt. Omdat we bij advocaat Charlie die geur van geheimzinnigheid bespeuren sinds haar profiel aan ons wordt gepresenteerd. Sommige gebruiken en hobby's, een paar excentriciteiten ...
Charlies verleden is een duistere, sinistere put die haar tot slachtoffer en uiteindelijk tot overlevende heeft gemaakt, maar het overleven van horror brengt altijd kosten met zich mee. En Charlie weet het. En wanneer er voor haar ogen opnieuw geweld uitbreekt, in de kleine samenleving van Pikeville, keert Charlie terug naar de donkere put via dromen die zijn opgeroepen uit de sinistere realiteit dichtbij.
Het is dan wanneer hij eindelijk bedenkt dat de hangende oorzaken moeten worden gesloten om angst te overwinnen. We gaan verder zonder te weten of het huidige bloedige heden veel te maken heeft met dat verleden dat opengaat als een wond zonder hechtdraad.
Maar we moeten weten, wat een twijfel. We bewegen tussen ontdekkingen en wendingen die worden herhaald in die periode van dertig jaar waarin Charlie's leven veranderde en vandaag die ook de levens van nieuwe en onschuldige slachtoffers heeft verstoord.
Soms vraag je je af wie het meeste slachtoffer is, een vermoorde persoon of degene die weet te ontsnappen terwijl de ander zijn leven verliest. Een psychologisch horrorverhaal over de angst om in angst te overleven, over Charlie's trauma en realiteit, koppig in het ophalen van oude herinneringen.
Andere aanbevolen romans van Karin Slaughter
Weet je wie het is?
En het moment komt dat elke schrijver van het zwarte genre uiteindelijk de kwestie van identiteit aan de orde stelt, dat argument dat ons allemaal aan het twijfelen brengt over wat we zijn, over de momenten waaruit ons leven bestaat en over de realiteit over de personages die in de roman van ons leven.
Er is niets beters hiervoor dan ons in te leven in personages als Andrea die ons naar het terrein van de twijfel leiden in het aangezicht van de trompe l'oeil van de werkelijkheid waaraan onze zintuigen bezwijken. Andrea's moeder is Laura, de voorbeeldige moeder met haar eigenaardigheden en generatiecontrasten, niets vreemds.
En natuurlijk kan alleen het kritieke moment, het moment waarop we de ergste angsten onder ogen moeten zien, uiteindelijk alles wat we in ons dragen eruit halen. Jezelf kennen is jezelf blootstellen aan het grootste gevaar.
En daar komt de grote verrassing van deze roman, want Laura is niet de Laura die haar dochter kende. Het kennen van het geheim van zijn moeder betekent een gevecht tegen de tijd om hun leven te redden.
intuïtie
En dan komen we bij wat voor mij de beste roman is van die geweldige politieserie van deze auteur. Deze roman is beperkt tot de saga van detective Will Trent.
Een relevant aspect van deze serie is dat het geen eeuwig vervolg is maar met plezier zelfstandig te lezen is. Het meest merkwaardige aan deze roman is dat alles begint bij een mogelijke ontvoering.
Will heeft maar één kind horen jammeren, zoals elk ander, dat openlijk blijk gaf van haar verveling. Maar Will vindt het niet normaal, hij is op een vliegveld en iets zegt hem dat een meisje die verveling niet op zo'n overdreven manier moet uiten.
Het meisje smeekte om naar huis terug te keren en Will begreep die boodschap als die van het meisje dat niet bij haar ouders is (zij die altijd het enige thuis zijn voor een kind). Pas als Will zijn voorgevoel dat er iets mis is internaliseert, is het meisje al uit zijn gezichtsveld verdwenen. Trent heeft niets, er is geen zaak... hij heeft alleen een hart onder de riem van dat voorgevoel van angst dat een simpele intuïtie kan zijn.
Maar iedereen weet dat Trent leeft met die intuïtie als basis voor zijn onderzoek. En dan begint de operatie om het meisje te lokaliseren...
