Wanneer een verhalenboek is gedaan met de Pulitzerprijs voor fictie (het is normaal dat de prijs aan romans wordt toegekend), ongetwijfeld omdat het een uitzonderlijk boek is dat in het overeenkomstige jaar een groot aantal schrijvers verdringt die naar de prijs verlangen voor hun goed geschreven romans.
Dat is er mee gebeurd Jhumpa Lahiri in het jaar 2000. Op drieëndertigjarige leeftijd behaalde deze jonge vrouw, een paradigma van het multiculturalisme, geschoold in literatuur en vol ervaringen van hier en daar, een van de grootste successen in de Amerikaanse literatuur met haar verhalenboek dat aanvankelijk " Vertolker van emoties."
Sindsdien heeft Lahiri zichzelf niet overladen met een zeer uitgebreide bibliografie van haarzelf, maar ze is doorgegaan met het publiceren van geweldige fictieboeken die breed werden gesteund door critici en door lezers die hunkerden naar dat punt tussen exoot en beoefenaar van een verteller gericht op haar perspectief van de wereld als een eeuwige migrant. Van de Indiase oorsprong die het in elk van zijn boeken bewaart tot de hele wereld...
Top 3 aanbevolen boeken van Jhumpa Lahiri
De vertolker van pijn
De nieuwsgierigheid naar de overweldigende erkenning van dit verhalenboek wordt snel bevredigd. Je wordt vanaf de eerste alinea meteen onverbiddelijk door de pagina's geleid. En deze meest recente uitgave is een onvermijdelijke uitnodiging om dichter bij deze verteller van de emigratie te komen, die eerst miljoenen lezers in de Verenigde Staten en later in de rest van de wereld veroverde.
Het boek bestaat echter uit negen verhalen die een zeer geconcentreerde verhalende bedoeling dienen. Hetzelfde gevoel van ontworteling, dat ontstaat bij iedereen die ontheemd is door zijn eigen wil of door het opleggen van omstandigheden, kan vanuit eenzaamheid verschijnen, en daarvoor is het niet nodig om zoveel kilometers te hebben gereisd vanaf die plek die door ons geheugen wordt herkend als thuis.
Het belangrijkste aan het boek is een magische stroom die ervoor zorgt dat de personages die uit verre landen komen, de lezer zelf worden, ongeacht zijn afkomst. De introspectie van de mens wanneer de omstandigheden ongunstig zijn, hangt samen met dezelfde intentie om de nederlaag te genezen.
En hoewel het boek uitvoerig ingaat op de verschillen tussen sommige culturen en andere, spreekt het idee van het vreemde als een puur semantische wortel van het etymologisch vreemde, uiteindelijk een lezer aan die ontdekt dat hij, vreemd aan hemzelf en behoefte heeft aan menselijkheid in de naaste.
De goede naam
Jhumpa's eerste roman had die stigmatisering, dat vooroordeel over het verhalende vermogen van het uitgebreide in een auteur van wie alleen een boek met verhalen bekend was dat zo krachtig was dat hij de Pulitzer won.
Maar de waarheid is dat Jhumpa in deze roman opnieuw verraste met een argument dat al als exclusief boven haar leek te zweven: multiculturalisme, de integratie van de Bengaalse cultuur naar Amerika, maar uitbreidbaar gemaakt tot elk ander proces van sociale rassenvermenging.
Met een aspect van generatievertelling dat ook diende om het verhaal als een compositie van verhalen te atomiseren, ontmoeten we de familie Ganguli, enkele ouders die hun afkomst volledig respecteren en enkele kinderen Gogol en Sonia die in dat niemandsland leven, de meest vergelijkbaar met een getto waarin je opgesloten kunt blijven volgens je keuzes ...
Ongewoon land
Een van Jhumpa's grootste successen is zijn overgang van het particuliere naar het globale. De overweldigende triomf van een verteller die gespecialiseerd is in het vertellen van verhalen van personages die zijn overgenomen uit haar gereconstrueerde verbeelding van haar hindoeïstische afkomst, kan op geen enkele andere manier worden begrepen.
Het meedogenloze succes van dit boek in de Verenigde Staten gedurende vele jaren komt voort uit die harmonie van zielen die, hoewel ze hun ervaringen en hun subjectieve wereld verzinnen op basis van hun overtuigingen, uiteindelijk alleen het idee schetsen van het individu hierboven al het andere.
In dit boek vinden we niet-gelabelde personages, ontdaan van hun presentatie als immigranten. En de lezer vindt het gewoon leuk om te ontdekken dat multiculturalisme geen probleem is, maar misschien een oplossing om meer perspectieven te hebben om een wereld aan te pakken die nooit vanuit een enkel idee kan worden benaderd zonder op de meest frustrerende tekortkomingen te stuiten.
Andere aanbevolen boeken van Jhumpa Lahiri
Nerina's notitieboekje
De ontmoeting met de personages is ongetwijfeld de grootste intimiteit van het schrijven. Het onthullen is de lezer de hand reiken om hem te begeleiden in die vreemde eenzaamheid waar mensen worden gezocht en ruimtes worden gecreëerd. Precies wat er gebeurt in dit verhaal over de metalliteratuur en het leven.
Op de bodem van een bureaula in haar huis in Rome vindt de auteur enkele voorwerpen die door hun voormalige eigenaren zijn vergeten: postzegels, een Grieks-Italiaans woordenboek, knopen, ansichtkaarten die nooit zijn verzonden, een foto van drie vrouwen die voor de deur staan een raam en een fuchsiakleurig notitieboekje met de handgeschreven naam "Nerina" op de omslag.
Wie is die vrouw zonder achternaam? Als een klassieke of middeleeuwse dichter, of een mysterieuze kunstenaar uit de Renaissance, ontsnapt Nerina aan geschiedenis en geografie. Staatloos, polyglot, goed opgeleid, schrijft ze gedichten over haar leven tussen Rome, Londen, Calcutta en Boston, haar verbinding met de zee, haar relatie met haar familie en met woorden, en in haar notitieboekje met uitzonderlijke en alledaagse gedichten vangt Jhumpa Lahiri een glimp op van een identiteit .
Tussen haar en Nerina, wier hele bestaan is toevertrouwd aan verzen en heel weinig andere aanwijzingen, bestaat dezelfde relatie die bepaalde moderne dichters verenigt met hun dubbelgangers, die zich soms voordoen als andere auteurs en commentaar geven op gedichten waarvan ze beweren dat ze niet geschreven zijn. of vaker lijken het eenvoudige lezers te zijn. De schrijver wordt lezer en roept zelfs de tussenkomst in van een mysterieuze derde persoon: een geleerde die haar helpt bij het organiseren van die bal van strofen en levens die niet van haar zijn, maar die van ons zouden kunnen zijn en die, door haar aantekeningen, een tweede boek weeft. die, net als Narcissus in de mythe, zichzelf niet herkent in zijn eigen spiegelbeeld.
romeinse verhalen
Iedere woning in al haar variaties vormt de meest essentiële kern. En dat is waar de initiële sociale maar ook spirituele structuur van onze wereld wordt gevormd. Een soort limbo waar iedereen wacht op zijn moment om weer naar buiten te gaan, op zoek naar zijn flitsen van glorie. Deze karakters kennen betekent ze observeren vanuit die innerlijkheid waar alles wordt gegenereerd.
Een gezin geniet van hun vakantie in een Romeins landhuis terwijl de dochter van de verzorgers - een stel met een eeuwenoude belediging - het huishouden doet en haar discreet in de gaten houdt; een vreugdevolle hereniging van twee vrienden onthult echter onverenigbare verschillen; een volwassen schrijver raakt geobsedeerd door een vrouw die hij alleen ontmoet op de feestjes van een gemeenschappelijke vriend; een gezin dat wordt lastiggevallen door hun buren wordt gedwongen hun huis te verlaten; een stel zoekt troost in Rome om hun persoonlijke tragedie te vergeten.
Met deze ‘verhalen geschreven in een staat van gratie’ (Roberto Carnero, Avvenire) keert de auteur van The Interpreter of Pain and Unaccustomed Land terug naar het genre dat haar wereldberoemd maakte. Verhaal na verhaal verrast en ontroert Jhumpa Lahiri ons met een oogverblindend boek over liefde, ontworteling, eenzaamheid en de natuurlijke ritmes van een stad die iedereen gelijk verwelkomt.
