Het idealisme dat het meest toegewijd is aan het menselijke, waaraan Sartre deelnam, is altijd gericht op links, op het sociale, op staatsprotectionisme. Deels als reactie op de burger, maar ook in het licht van de excessen van een markt die, bevrijd van alle banden, uiteindelijk altijd de toegang tot rijkdom beperkt. Als de markt alles zou mogen, zou deze zichzelf uiteindelijk verslinden, zo blijkt uit de huidige trend.
Het punt is dat historisch gezien het communisme als een interventionistische oplossing van de staat nooit de ideale ontwikkeling heeft gevonden waarnaar werd gezocht, integendeel. Toch was Sartre een van die noodzakelijke idealisten. Omdat zijn existentialistische verhaal gebaseerd was op een vervreemding die voortkwam uit de ongebreidelde ambities van de wereld die zich ontwikkelde naar het ongebreidelde kapitalisme waarin we nu leven. En toen was en is het streven naar utopie de enige oplossing.
Een idealist in deze zin en een existentialist uit filosofische overtuiging bracht hem ertoe: Jean Paul Sartre (met wie zijn vrouw ook was) Simone de Beauvior), tot een bijna fatalistische literatuur als bewustmakingsopdracht en tot andere soorten narratieve voorstellen zoals het essay. Op de een of andere manier probeerde het schrijven voor de slijtage te compenseren die gepaard gaat met het vechten tegen reuzen met energie, moed en vitaliteit. Existentialisme in het strikt literaire en engagement en protest op elk ander gebied van schrijven, tussen het sociale en het filosofische.
Zijn en niets zijn is waarschijnlijk het zijne werk met een briljantere filosofische toon, met een sociaal verhaal van Europa dat na de Tweede Wereldoorlog verwoest is. Een essentieel boek van het genie Sartre dat denkers maar ook schrijvers voedde. Een manier om de wereld (of wat er nog van over was) over te brengen, die diende als antropologische studie, maar die ook een bron werd voor het intieme verhaal van zoveel intra-verhalen van de verliezers van de oorlog (dat wil zeggen van alle van hen).
Top 3 aanbevolen romans van Jean-Paul Sartre
Misselijkheid
Het wegnemen van een roman uit deze titel anticipeert al op een somatiseerde malaise, een viscerale uitbarsting van ontgoocheling. Bestaan, zijn, wat zijn wij? Dit zijn geen vragen die op een fantastische heldere nacht naar de sterren worden gegooid.
De vraag gaat naar binnen, naar wat we zelf kunnen zoeken in de donkere hemel van de ziel. Antoine Roquetin, de hoofdpersoon van deze roman, weet niet dat het deze latente vraag herbergt, dwingend om zich uit te spreken met zijn zware vragen. Antoine gaat verder met zijn leven, zijn lotgevallen als schrijver en onderzoeker. Misselijkheid is dat kritieke moment waarop de vraag rijst of we iets fundamenteels zijn, voorbij onze routines en neigingen.
De schrijver van Antoine wordt dan Antoine de filosoof die het antwoord zoekt en wiens gevoelens van beperking maar van oneindigheid, melancholie en de behoefte aan geluk.
Braken kan worden gecontroleerd vóór de duizeligheid van het leven, maar de effecten ervan blijven altijd ... Dit is zijn eerste roman, maar al in de dertig is het duidelijk dat de thematische volwassenheid, de filosoof groeide, de sociale ontgoocheling ook toenam, het bestaan ​​leek gewoon onheil. Een bepaalde nasmaak Nietzsche Uit deze lezing volgt.
De Paths of Freedom-trilogie
Naar mijn mening hebben weinig delen van een literair volume elkaar zo hard nodig als bij deze trilogie. De wereld bewoog in angst voor haar eigen totale vernietiging.
De atoombommen hadden de weg al vrijgemaakt. De oorlogszucht werd vermomd door een laatste overlevingsideaal van de soort.
De koude oorlog was gediend. Welke vrijheid zou er dan kunnen zijn? "The Last Chance", "The Postponement" en "Death in the Soul" zijn verantwoordelijk voor het teruggeven van de essentie aan het individu dat onderworpen is aan jaren van angst. In die jaren klonk vrijheid als iets unieks, alleen voor de meest begunstigden.
Existentialisme en geluk, praktisch tegengestelde concepten die in dit werk een ruimte van medeleven vinden (niet van co-existentie). Europa, zijn inwoners, moeten opnieuw leren vrij te bestaan ​​om de mogelijkheid te herwinnen om een ​​glimp van geluk te zien.
Achter gesloten deuren
Wat zou het existentialisme zijn zonder de oude ideeën van God en de Duivel te visualiseren. Een onderwerp dat Sartre ook in andere boeken aansnijdt.
Wat dit stuk betreft, volgen we drie personages die tot de hel zijn veroordeeld. Soms ziet Sartre de hel als de aarde zelf. Een wereld waarin we niet de hele waarheid kunnen kennen, vol schaduwen en beperkingen van de rede, lijkt de ergste hel. Het voorstel verlicht, dankzij de eigen dialoog van het theater, de zwaarste ideeën over onze toekomst en onze uiteindelijke bestemming enorm.
Vermakelijk existentialisme met een fabelachtige, sombere nasmaak ... een zeer compleet werk. Theaterlezen kan altijd goed zijn, vooral bij zeer transcendentale auteurs als Sartre. Aanbevolen om geniaal aan de slag te gaan.
