Het heterogene gilde of schrijversberoep is ongetwijfeld het meest nonchalante van allemaal. Ontdekken dat je iets wilt vertellen en dat je min of meer weet hoe je het moet vertellen, is de meest authentieke manier om schrijver te worden. Al het andere lijkt mij eerlijk gezegd irrelevant. De laatste tijd zie ik hoe er een soort 'schrijversscholen' ontstaan, zoals mijn grootvader de zuurpruim zou zeggen: een schot, meer niet.
Dit alles komt, hoewel niet erg relevant, door het feit dat een van de groten van houdt Italo Calvino Het bevestigt de stelregel dat de schrijver zichzelf maakt, maar hij maakt zichzelf. Niets meer autodidact dan zomaar beginnen met schrijven. Als je op zoek bent naar middelen of ideeën, als je ondersteuning of versterking nodig hebt, wijd je dan aan iets anders.
Ja ik zei het goed een van de groten, Italo Calvino, zou er tijdens zijn studie techniek niet eens bij toeval aan denken om schrijver te worden, zoals zijn vader. Pas een tijdje later, na de Tweede Wereldoorlog, vond hij een plek als geïmproviseerde journalist in dezelfde tijd dat hij geïnteresseerd was in literatuur.
Er zijn twee Calvino's, zelfs drie of zelfs vier (ik geef vooral de voorkeur aan de tweede). In eerste instantie wilde hij die harde realiteit van oorlog en naoorlogs weerspiegelen. Normale zaak in het licht van een gruwelijke realiteit. Maar jaren later zou hij zijn meest succesvolle pad vinden: fantasie, het allegorische, het fantastische...
Totdat hij ook een beetje moe werd van die fantastische trend en eindigde met het surrealisme, en dat moet zijn wat we overhouden naarmate we dichter bij het einde komen en de hoax van dit alles ontdekken. De terugkeer naar het essay en het sociale als een fenomeen van studie sloot zijn literaire jaren af vóór de beroerte die hem in 1985 deed eindigen.
3 aanbevolen romans van Italo Calvino
De niet-bestaande ridder
We kunnen ons het verhaal van Andersen over de nieuwe kleren van de keizer voorstellen. Niemand was in staat om aan hun koning toe te geven dat de kleermaker hem naakt had achtergelaten, totdat de jongen het duidelijk maakte... Misleiding kan soms worden voortgezet, niets beters dan een hilarische en briljante fabel om onze ogen te openen...
samenvatting: Agilulfo Emo Bertrandino de los Guildivernos y de los Otros de Corbentraz y Sura, Ridder van Selimpia Citerior en Fez, is, zoals gezegd, een ridder van het hof van Karel de Grote, de dapperste, meest meegaande, ordelijke, wettige... helaas! …. bestaat niet, bestaat niet In zijn pantser zit niets, er is niemand.
Hij probeert het; probeert te "zijn"... maar... niets... kan niet van dat "niet-bestaan" naar een andere graad gaan... En samen met de schildknaap die het hele bestaan is, het totale bestaan, zijn ze allemaal mensen in één , en de ridder die een vrouw is, en de troepen van Karel de Grote... zwerven slag na slag door de wereld.
De ongebreidelde baron
Cosimo is een uniek personage dat de drastische beslissing neemt om nooit meer uit een boom te komen na een kinderlijke driftbui. Van daaruit een verhaal opbouwen klinkt misschien moeilijk, met weinig kans van slagen ... je laat het aan Calvino over, die er zo over heeft nagedacht, want hij zal ons uiteindelijk een fantastische fantasie presenteren, het soort dat een stempel drukt en een morele...
samenvatting: Toen hij 12 jaar oud was, klom Cosimo Piovasco, baron de Rondo, in een gebaar van rebellie tegen de tirannie van de familie, in een eik in de tuin van het huis van zijn vader. Diezelfde dag, 15 juni 1767, vond hij de dochter van de markies van Ondarivia en kondigde hij zijn voornemen aan om nooit meer uit de bomen te komen.
Vanaf dat moment tot het einde van zijn leven blijft Cosimo trouw aan een discipline die hij zichzelf heeft opgelegd. De fantastische actie vindt plaats aan het einde van de XNUMXe eeuw en aan het begin van de XNUMXe eeuw.
Cosimo neemt zowel deel aan de Franse Revolutie als aan de Napoleontische invasies, maar zonder ooit de noodzakelijke afstand te verliezen die hem in staat stelt om tegelijkertijd binnen en buiten de dingen te zijn.
De burggraaf helft
De fabel is wat het heeft, het presenteert ons het onmogelijke dat tot mens is gemaakt, tot meerdere glorie van het onmogelijke. En het blijkt dat wanneer het onmogelijke werkelijkheid wordt, we er vanuit vervreemding uiteindelijk meer aandacht aan besteden.
En het is op dat punt dat we, verrast en ons niet bewust van de rest van de voorwaarden van onze realiteit, de meest lucide conclusies kunnen trekken. Goed gedaan voor de fabels en hun vermogen om onze geest te zuiveren van vooroordelen en vooropgezette ideeën.
samenvatting: The Mediated Burggraaf is Italo Calvino's eerste uitstapje naar het fantastische en het fantastische. Calvino vertelt het verhaal van de burggraaf van Terralba, die door een kanonschot van de Turken in tweeën werd gesplitst en wiens twee helften gescheiden bleven leven. Symbool van de verdeelde menselijke conditie, medardo de Terralba gaat wandelen door zijn land.
In zijn kielzog lijken de peren die aan de bomen hingen allemaal in tweeën gespleten. "Elke ontmoeting van twee wezens in de wereld scheurt zichzelf uit elkaar", vertelt de slechte helft van de burggraaf de vrouw op wie hij verliefd is geworden.
Maar is het zeker dat het de slechte helft is? Deze magnifieke fabel roept de zoektocht op naar de mens in zijn geheel, die meestal uit meer bestaat dan de som der helften. Ik heb in dit deel drie verhalen verzameld die ik in de jaren vijftig tot zestig heb geschreven en die gemeen hebben dat ze ongeloofwaardig zijn en dat ze zich afspelen in vervlogen tijden en in denkbeeldige landen.
Gezien deze gemeenschappelijke kenmerken, en ondanks andere niet-homogene kenmerken, wordt aangenomen dat ze vormen wat gewoonlijk een 'cyclus' wordt genoemd, beter gezegd een 'gesloten cyclus' (dat wil zeggen, voltooid, aangezien ik niet van plan ben andere te schrijven). ). .
Dit is een goede gelegenheid voor mij om ze nog eens te lezen en vragen te beantwoorden die ik tot nu toe elke keer had ontweken als ik mezelf had afgevraagd: waarom heb ik deze verhalen geschreven? wat bedoelde hij? wat heb ik eigenlijk gezegd? Welke betekenis heeft dit type verhaal in het kader van de huidige literatuur?
