Een van de grootste deugden van de roman is dat het zich tijdens zijn evolutie heeft geopend voor een veelheid aan mogelijkheden, en zich momenteel presenteert als een enorm literair genre dat in staat is allerlei intenties en motivaties te herbergen.
Ik breng dit idee naar voren vanuit het idee van a Iris Murdoch die op zijn eigen manier een klassieke narratieve vorming verzoent met een uiteindelijke wil tussen het existentiële (zijn toewijding aan Sartre Dit wordt bevestigd door), de kritische en een vleugje van het populaire dat erin slaagt een unieke smeltkroes te bieden vanuit het hoogste punt van denken, overgebracht naar de gewone personages die uiteindelijk grote helden worden van hun specifieke tragikomedieën.
Uiteindelijk gaat het om de filosoof die verteller is geworden. De best mogelijke manier om het perspectief van de gecultiveerde ziel over te brengen voor iedereen die de fundamenten zoekt die deel uitmaken van een menselijke moraal, bewogen in de stormachtige wateren van menselijke tegenspraak. Kritiek, de diepste meditatie en zelfs humor worden noodzakelijkerwijs geboren uit dit begrip van de tegenstrijdige aard van het leven.
Het uiteindelijke doel van elke filosoof is wijsheid, het verschaffen van manna om met enige overlevingskans door de woestijn te zwerven. Murdochs boeken brengen die alledaagse wijsheid, die filosofie gericht op de moraal die niets anders doet dan beoordelen wat de mens echt een voller individu of slechts een marionet maakt.
Maar ik sta erop dat we het over een romanschrijver hebben. En als zodanig stelt deze Ierse auteur uiteindelijk een verhaal voor zodat het op de een of andere manier kan worden gelezen, onder de verbeelding van iedereen, en uiteindelijk een nieuw leven van de personages sluit voor een lezer die bij de diepste of, minimaal, met de traagheid van de hoofdpersoon van dienst, die spiegel waarin je je kunt inleven om nuances van de wereld te ontdekken.
Top 3 aanbevolen boeken van Iris Murdoch
Onder het net
Iris Murdoch besloot dat haar tijd om een roman te schrijven verder reikte dan 30 jaar, nadat ze Sartres gedachten had uitgehold in een uitgebreid essay in detail over het personage en de stroming die hij begon.
En zoals vaak gebeurt bij vele andere gelegenheden waarbij de avant-garde binnenstormt, werd deze roman die in 1954 het levenslicht zag, vele jaren later meer gewaardeerd. Het verhaal draait om de schrijver Jake Donaghue, een man die uit het leven is gezet en ver van zijn droom van succes, een uniek element waarop een heel verhaal draait dat elk van zijn personages gebruikt om zich te verdiepen in de historische politieke noties die ze de wereld hebben gemaakt wat het is.
Liefde is de existentiële ondersteuning van de plot, een spel van licht en schaduw dat Jake, Anna en Hugo op de hoekpunten van een onmogelijke relatie plaatst. De knoop wordt gelegd rond Jake's zoektocht naar zijn identiteit als schrijver, degene die hem duwt tussen het ideaal van het perfecte boek dat de meest overweldigende synthetische gedachte kan samenvatten, en het smakelijke idee van publieke erkenning als het enige doel.
De geluiddemper, het boek van Jake, wordt de achtergrond van de toekomst van zijn personages, wiens manier van omgaan met lotsbestemmingen en uitdagingen zich beweegt tussen morele voorstellen en intellectuele verwarring, en uiteindelijk tuurt in de menselijke beperkingen waarop we de meest onstabiele bruggen van ons begrip proberen te bouwen en onze manier van communiceren.
De zee, de zee
Het meest bekroonde werk van de Ierse schrijver. Opnieuw betreden we de geest van de schepper met kleine letters, van de mens die toegewijd is aan de zaak van fictie als een spiegel waarop we onze toestand kunnen reflecteren in het licht van beperkt en platonisch begrip.
Charles Arrowby staat na Shakespeare bekend als een van de grootste toneelschrijvers in de geschiedenis. Vanuit zijn hoge opvatting van zijn ego lijkt Charles ervan overtuigd dat hij zijn leven en zijn tijd kan beheersen. Een oude liefde van Charles verschijnt al in die volwassenheid van een gepensioneerde maker van zijn werk.
En hij blijft denken dat de afgelopen tijd niet veel uitmaakt, dat de liefde die is verlopen nog steeds van hem is. Maria werd die liefde genoemd en zij zal het zijn die het bestaan van de oude toneelschrijver focuste in de grijze dagen die verschijnen in de helderheid van zijn oude dag. Misschien houdt Charles niet zoveel van Maria alsof hij verlangt naar die tijd die leefde in een voorgeborchte van onvoltooide liefde, als een gat dat hem in staat zou kunnen stellen terug te keren naar zijn jeugd.
Hij kan alles, hij is het genie, de maker van verhalen. Mary wordt uiteindelijk ontvoerd door Charles ... alleen dan doemt een duizelingwekkende zekerheid van waanzin op in Charles met het gewicht van de grootste existentiële teleurstelling. Niets is meer te redden uit het verleden, ook niet voor hem.
Bruno's droom
Er breekt een volledig onvoorspelbare tijd aan waarin het verleden met geweld om je heen vouwt, zelfs adembenemend. Het kan gebeuren in je 90s of veel eerder. Pas bij 90 jaar Bruno is het terugtrekken van de realiteit ronduit onvermijdelijk.
Bruno's bed is zijn wereld, met dat idee van een totale belemmering om een minimale levenshandeling uit te voeren die verder gaat dan het denken. Denken aan een boek waarin een personage onbeweeglijk in bed ligt, is denken aan Gregorio Samsa, momenten voordat hij bezweek aan zijn literaire metamorfose.
In feite is Bruno al bijna een spin. Hij hield altijd van deze insecten die zich even snel onderwerpen aan het geduld van uren wachten op een slachtoffer als ze in het weefsel van zijn nieuwe web springen. Bruno is de spin in wiens web we veel nieuwe personages ontdekken die er doorheen zijn gegaan, zich blijven vastklampen als een bal of gewelddadige brekers van het raamwerk.
Een netwerk van menselijke relaties zoals dat van Bruno eindigt met het schrijven van een intens verhaal over wat liefde, haat en alle andere emoties die in een mensenleven kunnen worden gevoeld, waren.
