Japanse vrouwelijke literatuur heeft momenteel twee bolwerken die hun boeken over de hele wereld exporteren met een verhalende vitola die het rustige Japanse karakter combineert met de verkenning van de huidige westerse literaire stromingen.
De eerste is Banaan Yoshimoto, de tweede is Hiromi kawakami. De volgorde is perfect afwisselend, aangezien beide een hoogvliegende literatuur spelen met de charme van de mengelmoes van de twee werelden, die van de rijzende zon en die van de ondergaande zon, als een geslaagde astronomische allegorie over zulke ongelijksoortige culturen.
De ontdekking van de schrijver Hiromi kwam, zoals vaak in veel andere gevallen, uit het onverwachte. Wie heeft er nog minder die neiging om verhalen of verhalen te schrijven.
Het punt is dat toen Hiromi een beetje verder ging en uiteindelijk een bloemlezing Kamisama 'God' samenstelde die uitkeek op het existentiële vanuit de klassieke symbolen van Japan, en uiteindelijk een allegorische wereld van eenvoudig proza ​​uitbeeldde, maar heel goed in staat om dat ontwaken van de emoties die beginnen bij het fantastische, maar uiteindelijk op een boeiende toon actuele kwesties aan de orde stellen.
Dit is hoe Hiromi Kawakami haar plaats in de literatuur vond en uiteindelijk het onderwijs op een theoretisch afstandelijk gebied als de biologie verliet om zich over te geven aan een al productiever verhaal in de roman.
Top 3 beste Hiromi Kawakami-boeken
De lucht is blauw, de aarde is wit
In die transformerende eenvoud, in dat vermogen om te vertellen op het ritme en de magische cadans van het dagelijks leven (inclusief ons geheugen zwaait naar dat verleden dat in de schaduw is veranderd), wordt deze roman het paradigmatische werk van de auteur.
Een waar meesterwerk, een ontdekking van het verhaal als een manier om de fundamentele details van het leven, zoals liefde, te verheffen. Tsukiko is een vrouw van achter in de veertig en wiens vitale bagage lijkt te vervagen tot een vage routine. Tot hij een oude Japanse leraar ontmoet.
En dan veronderstelt de ontmoeting een totale focus op de personages, op hun liefdesbenaderingen, waarbij elk ander aspect van hun bestaan ​​opzij wordt gezet.
Hij is een gecultiveerde man, zij een moderne vrouw die zich vaag de leringen van haar leraar herinnert. Maar tussen de twee ontstaat een heel bijzondere ruimte, in alle opzichten intiem, diep.
De karakters zijn twee briljante wezens door wiens leven we reizen met de enige maar niet geringe bedoeling om die kennis van het zijn en de ultieme waarde van liefde als verlangen en beschutting, als behoefte en basis te bereiken.
Iets dat schijnt als de zee
Het perspectief van communicatie vanuit de wereld van jonge Japanners. De verwaarlozing, de ontworteling, het voorouderlijke Japanse respect en de behoefte aan overtreding van sommige personages worden aan hun lot overgelaten.
Een zeer interessante roman om de wereld te zien van een aantal kansarme en vergeten jongens, zelfs alleen. Midori Edo heeft niets te maken met een jonge westerling. Hij draagt ​​het gewicht van zijn wereld op zijn schouders, maar neemt zijn noodlottige lot op zich.
Zijn moeder Aiko kan vanuit zijn gevoel van verlatenheid weinig aan hem bijdragen. En alsof dat nog niet genoeg was, stelt haar grootmoeder Masako haar reeks voortijdige verantwoordelijkheden samen.
Samen met Midori vinden we vrienden als Hanada, die veel ontevredener zijn met dat verachtelijke stukje leven dat ze hebben moeten leven in een buurt die draait om ongeluk.
Meneer Nakano en de vrouwen
Op de een of andere manier is Hiromi Kawakami in staat om te ontwaken uit de vertederende en eenvoudige, krachtige ideeën van onrecht, gevoelens van eenzaamheid, perspectieven op isolatie die in dialoog kunnen worden ontcijferd.
Hitomi gaat aan de slag bij een antiquair maar komt echt terecht in een uniek gezin waarin de patriarch Nakano zich anders gedraagt ​​dan hij predikt. Waar een andere medewerker, Takeo, een unieke relatie aangaat met Hitomi.
De vreemde zus, Masayo, wordt een magneet voor Hitomi, van wiens interactie we genieten van de meest intense sensaties van die Japans-achtige mensheid ...
In het contrast dat de antiekwinkel veronderstelt met het Japan dat het moderne wekt, blijven alle personages opgehangen in een limbo die de plot dient om elke scène met sensaties en emoties te vullen.
Uitstekende beschrijving van het temperament van de personages en de omgeving waarin ze zich ontvouwen, zonder enige fictieve trek.Alles wat wordt verteld in meneer Nakano en de vrouwen wordt door de lezer gezien als echt, echt, eenvoudig en diepgaand. Alles gebeurt natuurlijk, zoals het leven zelf. Het is een boek waar met veel plezier en vaak aan wordt teruggedacht.
Hartelijk dank voor uw nauwkeurige waardering.