Gioconda belli het is zoiets als de muze van het Nicaraguaanse sandinisme. Zijn teksten over de sociale en feministische revolutie komen tot uiting in een poëtische en proza-activiteit die, terwijl hij zijn kijk op de wereld niet zonder sensualiteit behandelt, ook dat revolutionaire aroma afgeeft in overeenstemming met een land dat in zijn revolutie een van de laatste kansen vond om de wereld te laten geloven dat het communisme die utopie van sociale rechtvaardigheid zou kunnen worden. De redenen voor het mislukken van Sandinismo ... zou een heel andere kwestie zijn om te bespreken.
Het punt is dat deze schaal van vitale referenten doordrong tot een Gioconda belli die in zijn hele literaire spectrum een onstuitbaar kanaal vond halverwege tussen zijn verbeeldingskracht en zijn sociale geweten. Iets vergelijkbaars met een van de andere grote Nicaraguaanse schrijvers, Sergio Ramírez. Een tandem waarop een groot deel van de literatuur uit de tussenliggende eeuwen van dit Caribische land draait.
Ondanks de poëtische kant zal ik me, zoals altijd, concentreren op de meer prozaïsche kant, een taak waaraan, zoals dat gebeurt bij andere totaalschrijvers die beide genres combineren, die esthetische verfijning overbrengt die het beschrijvende omzet in een formeel genot tussen de smeltkroes van indrukken. en emoties.
Top 3 aanbevolen boeken van Gioconda Belli
De bewoonde vrouw
Als de eerste grote roman van deze auteur, gepubliceerd eind jaren tachtig, met de overblijfselen van een Somoza-dictatuur als een aanhoudende zwarte wolk boven Nicaragua, krijgt het plot een grote ideologische en protestintensiteit die, gezien de bewijzen van zijn meest De recente heruitgave bewijst zijn geldigheid als naslagwerk voor dat revolutionaire feminisme vol strijd maar ook liefde.
De notie van de noodzakelijke verandering van gelijkheid doorkruist tijd en ruimte, gaat terug tot een verre tijd waarin Itzá geconfronteerd werd met enkele veroveraars die onderwerping of straf aanboden als de eerste maatregel van interventie.
Het stokje van die vrouw wordt overgenomen door Lavinia in een absoluut dramatische 20e eeuw voor een Nicaragua dat wordt geconfronteerd met zijn interne demonen. Zij, Lavinia, zou de kans krijgen om de banden met die oude nationale tragedies die in haar dagen blijven hangen, te verbreken.
Maar liefde en toewijding bouwen soms het diepste ideaal op dat, eens bekend, transformerend en onvervreemdbaar is.
De rol van verleiding
De bepaling van waanzin of geestelijke gezondheid volgens welk historisch moment vandaag kan worden beschouwd als een eenvoudige tegenstroomoefening die door de samenleving van het moment wordt begrepen als een verstoring waarbij er zeker helderziendheid was.
Ik bedoel natuurlijk die gekke Juana van wie we tegenwoordig aannemen dat ze bezweken is aan een waanzin tussen de passies van liefde voor een afstandelijke Felipe en haar scherpe ideeën over natuurlijke sociale status.
Met het verstrijken van de tijd komen de excentrieke personages centraal te staan bij nieuwsgierigen, zoals de romantici die hun figuur hebben teruggevonden of zoals Gioconda zelf, die ons uitnodigt om een verhaal te herinterpreteren dat altijd wordt verteld door interesses die de pennen van de kroniekschrijvers bezighielden.
Een soort Juana lijkt eeuwen later te herleven in Lucia. Haar figuur roept zeker de oude koningin op, volgens het perspectief van een geleerde uit die tijd.
Lucia raakt uiteindelijk overtuigd van haar ingewikkelde connectie met de koningin en zal ons een nieuw verhaal vertellen met hoofdletters dat een parallelle plot zal bouwen over de koningin en Lucia zelf.
Het land van vrouwen
Niet lang geleden verwees ik naar de roman De kracht, door Naomi Alderman, een verhaal over vrouwelijke empowerment uit sciencefiction.
Het land van de vrouw omringt in essentie dezelfde aanpak, waarbij het gaat om een verandering in de sociale orde met de vrouw als totem. We reizen naar het land Faguas, waar de Erotisch Linkse Partij aan de macht is gekomen.
Viviana Sansón leidt de nieuwe regering en begint met haar drastische en impopulaire maatregelen om de mens van alle machtslagen te verwijderen. De feministische revolutie ging tot het uiterste om een sappige hyperbool te vormen, soms humoristisch en altijd kritisch.
De aanval die Viviana van de kaart probeert te wissen, opent een reeks onderzoeken om vast te stellen wie de moordenaar is, terwijl we een erotische linkse partij blijven observeren die klinkt als een beoogde spot in een bepaalde ontgoochelde manier van gefrustreerde revoluties.
