Voor velen is het tot het uiterste onwaarschijnlijk dat iemand die de glorie van zijn werk bereikt, niet bekend wil worden, op rode lopers wil poseren, interviews doet, chique gala's bijwonen ... Maar er is het geval Elena Ferrante, het pseudoniem dat een van de grote literaire raadsels van onze tijd herbergt.
Voor de auteur (sommige onderzoeken met weinig krediet hebben een echte naam opgeleverd die uiteindelijk werd verworpen) dient deze totale doofpotaffaire de oorzaak van een verhaal zonder de minste contemplatie of concessie. Wie de regie van Ferrante overneemt, geniet als schepper zonder complexen of nuances, zonder die zelfcensuur (min of meer ingebakken in elke auteur) tussen het geweten en het besef van de impact van wat er geschreven wordt.
Er zijn al vele jaren waarin Ferrante heeft boeken geschreven. En het meest merkwaardige aan zijn zaak is dat zijn nieuwsgierigheid beetje bij beetje teniet is gedaan door de waarde van zijn romans. Er zijn nog steeds mensen die zich periodiek afvragen Wie is Elena Ferrante? Maar lezers zijn er helemaal aan gewend geraakt om geen gezicht te plakken op degene die aan de andere kant schrijft.
Natuurlijk kunnen we niet uitsluiten dat er achter deze raadselachtige redactionele procedure geen strategie schuilgaat om nieuwsgierigheid te wekken... Als dat zo is, laat niemand zich voor de gek houden, het belangrijkste is dat de romans van Ferrante goed zijn. En goed lezen is nooit een hoax.
En zo wordt de magie waar je waarschijnlijk altijd naar op zoek was eindelijk geproduceerd Ferrante als persoon of het Ferrante-project. Intieme en tegelijkertijd zeer levendige verhalen plaatsen ons voor hyperrealistische portretten van het bestaan, met een diepe blik op een twintigste-eeuws tafereel waaraan de auteur iets te danken lijkt te hebben, of waarin iets verloren had kunnen gaan. Verhalen bijna altijd over vrouwen, protagonisten van liefde, liefdesverdriet, passies, waanzin en worstelingen.
Top 3 aanbevolen boeken van Elena Ferrante
De geweldige vriend
De sage van de twee vrienden, uiteindelijk omgezet in een tetralogie, maakt deel uit van deze roman. Het leven in Napels tussen de jaren veertig en vijftig presenteert het provinciale scenario van een geatomiseerd Italië met de hoofdstad Campanië.
De camorra, met zijn atavistische Spaanse oorsprong, blijft die alternatieve regering van de barrios, marginale buurten waarin we Raffaella Cerullo of Lila en Elena Greco, bekend als Lenù, vinden. We kennen deze vrouwen van kinderjaren tot volwassenheid, een proces dat in die tijd en in die tijd een kortstondige aanpassing vergde om te kiezen voor een minimum aan waardig voortbestaan.
Om eerlijk te zijn, de meest bevredigende lezing van dit plot ligt in de interesse in de mimiek van de lezer met die gespannen omgeving, met regels rond de sterkste en de slimste, waar de gevaren verschijnen, zelfs vanwege het eenvoudigste geschil tussen buren.
Als die penetratie in de omgeving eenmaal is bereikt, gaat het verhaal over een duizelingwekkende afdaling naar de hel waarin Lila en Lenù ons masterclasses geven over veerkracht en zelfverbetering. Tussen de twee vrouwen ontstaat een sfeer die zich soms concentreert op allerlei complexe emoties en sensaties, soms extatisch.
Een begin van de saga die miljoenen lezers aansloeg en die dankzij het nauwkeurige gebruik van Ferrante's taal ons een van die prachtige verhalen weet te vertellen uit de grofste realiteit.
De dagen van verlatenheid
Afscheid, vaarwel, de meest voortijdige exits vinden plaats wanneer men het het minst verwacht. Dat overkomt Olga een slechte dag. De slijtage van liefde kan iets heel waars zijn of het meest kinderachtige excuus. Mario herontdekt het concept van liefde en begrijpt dat het niet meer is wat hij heeft.
Dat soort natuurlijke rechten tussen de leden van een gezin wordt verbroken voor Mario, die zelfs geen betekenis vindt in het opvoeden van zijn kinderen. En Olga blijft daar, als iemand die thuis zit op zoek naar een rust die nooit komt, terwijl de seconden op de keukenklok luider en luider klinken, langzamer en langzamer.
Het uiteenvallen betekent voor Olga een val naar de diepten van haar wezen, waar de angsten zijn onderdrukt door gewoonte, routine en alledaagse liefde. En in de herfst vindt hij geen houvast. En hoe meer hij nieuwe kracht probeert te vinden, hoe meer ze hem naar een bodem zonder grond duwen. Waanzin ontstaat op die slechte dag waarop werkelijk alles zijn betekenis verliest.
Een plot rond wanhoop, eenzaamheid en waanzin. Een verhaal dat ons van aangezicht tot aangezicht aankijkt in de spiegel van de kou van het leven.
frantumaglia
Als iemand de licentie kan krijgen om over hetzelfde creatieve proces van het vertellen van een verhaal te schrijven, dan is die persoon ongetwijfeld Elena Ferrante, de anonieme schrijfster, volledig toegewijd aan de verspreiding van haar werk zonder erkenning en succes te veronderstellen.
Daarom belicht ik dit boek, altijd aanbevolen en misschien met een onthullend detail over de echte persoon achter het pseudoniem. Een van de boeken die elke aspirant-schrijver tegenwoordig zou moeten lezen, is: Terwijl ik schrijf, Stephen King. De andere kan deze zijn: Frantumaglia, door de controversiële Elena Ferrante.
In meerdere opzichten controversieel, ten eerste omdat men dacht dat er onder dat pseudoniem alleen rook zou zijn, en ten tweede omdat men dacht dat zo'n ontdekking een marketingtechniek had kunnen zijn... de twijfel zal er altijd zijn.
Maar objectief gezien, wie de auteur ook is, Elena Ferrante weet waar ze het over heeft als ze schrijft, en nog meer als ze het precies over schrijven heeft. Zoals bij veel andere gelegenheden, kan het nooit kwaad om met de anekdotiek te beginnen om dieper op een probleem in te gaan.
De anekdote in dit essay die ons gaat vertellen over het creatieve proces gaat over het woord frantumaglia zelf. Een term uit de eigen familieomgeving van de auteur die werd gebruikt om vreemde sensaties, slecht vastgelegde herinneringen, déjà vu en enkele andere percepties te definiëren die zich ophoopten in een afgelegen ruimte tussen herinnering en kennis.
Een schrijver die door deze frantumaglia wordt getroffen, heeft veel gewonnen in die snelle start voor de lege pagina, deze sensaties resulteren in overvloedige en nieuwe ideeën over elk onderwerp dat moet worden besproken of elk scenario om te beschrijven of een suggestieve metafoor om op te nemen.
En zo naderen we vanuit de anekdote het bureau van Elena Ferrante, waar ze haar boeken, haar verhaalschetsen en haar drijfveren om te schrijven bewaart.
Een bureau waar alles willekeurig wordt geboren en wordt onderworpen aan een orde die uiteindelijk in strijd is met toeval en inspiratie. Want de brieven, interviews en conferenties die in dit boek zijn opgenomen, zijn daar geboren, op dat sobere en magische bureau.
En door dat bijna epistolaire verhaal bereiken we het meest intieme niveau van de schrijver, waar de behoefte om te schrijven, de creativiteit die het drijft en de discipline die er uiteindelijk toe leidt, allemaal door elkaar lopen.
2 reacties op "De 3 beste boeken van Elena Ferrante"