De 3 beste boeken van Blasco Ibáñez

De herfst van de XNUMXe eeuw en het begin van de XNUMXe eeuw vonden plaats Benito Pérez Galdós en in Vicente Blasco Ibanez aan twee grote vertellers die bezig zijn met het vastleggen van een tijd van nostalgie die is omgezet in vertelling, van realisme (vooral in het geval van Galdós) maar ook van een idealisme op zoek naar een verhaal dat altijd traditioneel is en dicht bij de aarde staat met de pretenties van uitnodiging tot transformatie; aan de zoektocht naar verloren identiteiten; tot de rechtvaardiging van wat populair is, ondanks het fatalisme waartoe de historische omstandigheden hebben geleid.

Met nauwe referenten van de generatie van 98, op weg naar hun meest virulente dramatische manifestatie in Inclán-vallei, begon Blasco Ibáñez ook aan een politieke carrière die hem ertoe bracht een republiek te verdedigen die hij sinds zijn kindertijd in zijn eerste oprichting had gekoesterd en die hem oriënteerde op een voortdurende confrontatie met alles wat niet vanuit dat republikeinse ideaal uitging.

Misschien omdat de kwestie van de republiek vanaf zijn kindertijd tot na zijn dood nooit is uitgewerkt, trok Vicente Blasco Ibáñez de wereld rond op een reis die hem diende om spannende kronieken te vertellen en om te getuigen van het exotisme van zulke uiteenlopende plaatsen die hij kende.

Zijn literatuur (omdat je bij zo'n intense auteur van zijn eigen literatuur kunt spreken) verweeft decors en karakters uit zijn dichtstbijzijnde Valenciaanse land naar vele andere plaatsen, altijd met een humanisme zonder hete doeken, met dat naturalisme dat ervan overtuigd is noodzakelijk te zijn. Een noodzakelijke getuigenis gereconstrueerd in fictie over een wereld die de officiële geschiedenis altijd begraven laat., als wortels van een noodzakelijke intrageschiedenis.

Top 3 aanbevolen boeken van Vicente Blasco Ibáñez

De vier ruiters van de apocalyps

Om de geschiedenis te kennen, moet je ook het verhaal van elk tijdperk lezen. En Vicente Blasco Ibáñez schreef in deze roman zijn subjectieve perspectief, absoluut toegewijd, op de schaduwen die uiteindelijk een wereld omhulden die verwikkeld was in de Grote Oorlog.

Als we een geschiedenisboek lezen, krijgen we de feiten aangeboden die we moeten geloven en die, om eerlijk te zijn, vaak bij objectieve feiten blijven. De moord op de aartshertog als een gebaar van totale overtreding tegen het Oostenrijkse rijk, de Triple Entente en de Centrale Mogendheden.

Maar in werkelijkheid is het altijd suggestiever om karakters te benaderen die zo verheven zijn als de Desnoyers en de Hartrotts, die elk tot hun eigen kant behoren en verzonken zijn in de waanzin om elkaar te moeten vermoorden ondanks hun gemeenschappelijke familielijn.

De meest ware feiten van onze beschaving zijn de gevoelens en emoties die worden verteld door degenen die ze hebben beleefd, en de indrukken die Blasco Ibáñez aan deze personages gaf, leidden tot hun wereldwijde erkenning.

De barak

Toen ik dit boek begon te lezen, had ik altijd de herinnering aan de televisieserie die voor de roman was gemaakt. Destijds kreeg ik de indruk van een serie die geen vooruitgang boekte, met veel licht uit de Middellandse Zee en veel gesprekken van de inwoners van het gebied, enkele verwijzingen naar het landbouwleven en weinig anders.

Vele jaren later, toen ik het boek las, ontdekte ik hoe ver we met het verstrijken van de tijd van onszelf verwijderd zijn. In die gewoontes die mij als kind slaapverwekkend leken, ontdekte ik de hoogtevrees van een veer die je meeneemt naar de bijzondere wereld van een kalm Spanje, verzonken in zijn verplichtingen, toegewijd aan ellende en niet in staat zich open te stellen voor de wereld.

Tragedie verschijnt in deze roman als een gevoel van dood dat wordt aangekondigd tussen ongenaakbare hartstochten en onoverkomelijke conflicten.

Riet en modder

Dankzij de introspectie van Blasco Ibáñez in zijn geboorteland Valencia werd half Spanje ondergedompeld in de zoute smaak van een Levantijnse zee waarin onsterfelijke personages zoals die in Cañas y Barro ons hun avonturen lieten beleven in een magische lagune.

Tonet vertegenwoordigt een jongere die uitgeput is door het fatalisme dat hij heeft geërfd van gedesillusioneerde ouders. De uiteindelijke ondergang van de Clan de los Palomas werd gekenmerkt door een delicaat gevoel van geweld, moreel verval en wraak.

Los Palomas, een opofferingsfamiliesaga die zijn laatste zoon Tonet naar de oorlog in Cuba moest sturen, zal geconfronteerd worden met de tragedie van hartstochten die uiteindelijk alle inwoners van de plaats zullen bespatten.