Er valt niets meer te lezen Fred Vargas of Pierre Lemaître om te streven naar Franse noir als een van de meest originele ter wereld. Jérôme Lubry lijkt naar diezelfde horizon te wijzen en nodigt ons uit voor zijn bijzondere voorbeeld van misdaad en de politie als geheel, indien mogelijk getint met een donkerdere toon dankzij zijn krachtige decors.
Omdat alles een soort gotische punt heeft gemaakt in Loubry die vreemd dichtbij komt. Alsof je de wereld getransformeerd zult aantreffen als je uitgaat. Indrukken die de werkelijkheid deconstrueren en de gebeurtenissen opsplitsen in een lugubere en sombere puzzel. Niets onheilspellends lijkt ooit waar. Alles wat wreed is, verschijnt als een afwijking van de menselijke natuur. Maar de waarheid is dat de schaduwen altijd op de loer liggen en van daaruit brengt Loubry ons zijn complotten zoals geërfd van die Poe, altijd op de drempel tussen rede en waanzin.
Het zou een hybride kunnen zijn. Of beter gezegd, het is een kwestie van het importeren van een achtergrond van terreur verzameld in het excuus van de huidige zaak. Misdaad gaat in de romans van Loubry altijd verder om een dimensie van schokkende psychologische spanning te bereiken.
Top aanbevolen romans Jérôme Loubry
De gezusters Montmorts
Een roman die me bij vlagen deed denken aan dat juweel van Stephen King wanhoop genoemd. Het meest redelijke wat u kunt doen, is met uw auto een stad die zo heet doorkruisen zonder te stoppen. Maar tegenslagen gebeuren wanneer je ze het minst nodig hebt. En soms staat het zelfs in het lot geschreven dat je daar uiteindelijk moet komen om in het diepste en donkerste van het zijn te duiken. Het ergste van alles, de mensen van Stephen King het waarschuwde in ieder geval al voor de aard ervan op het toegangsbord.
Julien Perrault is benoemd tot politiechef van Montmorts, een kleine geïsoleerde stad met vrijwel onmogelijke toegang, verbonden met de wereld door een enkele snelweg. Montmorts is helemaal niet wat Julien zich had voorgesteld. Verre van de laatste bewoonde plaats te zijn voordat het einde van de wereld werd bereikt, is het een weelderige plaats, met onberispelijke straten en uitgerust met een geavanceerd bewakingssysteem.
Er is echter iets in dit alles, in de vreemde rust van de plaats, dat niet helemaal past, misschien is het het altijd alomtegenwoordige silhouet van de berg of de stemmen en het bijgeloof die de bewoners van de plaats vervolgen, of de doden die gemarkeerd, lang geleden, zijn verhaal. Een psychologische horrorroman die een oud mysterie rond de heksenjacht oproept, en dat leidt tot een ongekende escalatie van moorden en geweld in een stad waar nooit iets is gebeurd.
Sandrines toevluchtsoord
Er is geen erger labyrint dan dat van het geheugen. Omdat de geest, ten koste van het wissen van enkele herinneringen, in staat is de vreemdste en meest losgeslagen doodlopende wegen te beschrijven. Misschien verwachtte Sandrine dat ze op een suggestieve erfenis zou stuiten. Misschien was het gewoon nieuwsgierigheid. Het punt is dat de zoektocht naar je eigen wortels die het meest aan de aarde gehecht zijn soms kan betekenen dat je je eigen graf begint te graven.
Sandrine, een journaliste voor een plaatselijke krant in Normandië, ontvangt het nieuws van de dood van haar grootmoeder, Suzanne, die ze nooit in haar leven heeft ontmoet. Sandrine zal naar het eiland reizen waar haar oma woonde om al haar bezittingen op te halen. De plaats wordt bewoond door mensen die tegen het einde van de Tweede Wereldoorlog naar het eiland kwamen om te werken in een zomerkamp voor kinderen wier families bijzonder door de oorlog waren getroffen.
Uren na haar aankomst op het eiland merkt Sandrine dat de lokale bevolking iets verbergt, en een paar dagen later vinden ze Sandrine dwalend langs een van de stranden, haar kleren bevlekt door het bloed van iemand anders en onzin mompelend. Om de waarheid te begrijpen, zal inspecteur Damien Bouchard in het verleden en Sandrine's geheugen moeten graven, waardoor Sandrine's geestelijke gezondheid en die van hemzelf op het spel komen te staan.
