Er zijn landen of regio's met een grote verzameling auteurs van het huidige genre (we kunnen Nordic noir als paradigma niet negeren). Maar we zien integendeel ook schrijvers uit landen zonder steengroeve die uiteindelijk de rol van het geheel vormen en opvallen met zijn naam als vlag. Juist om in te breken uit een woestenij van onwetendheid van lezers van over de hele wereld over die minder populaire herkomst.
de Cypriotische alex michaelides Hij heeft niets meer om jaloers op te zijn op anderen van zijn generatie zoals hijzelf Juan Gomez Jurado, als we van binnenuit kijken. En Michaelides is nog maar nauwelijks begonnen aan zijn literaire carrière en heeft genoegen genomen met de meest meedogenloze spanning, met de ingenieuze wendingen en met de spanning die voortkomt uit de grensverwarring met angst.
Dat kon niet anders voor een verteller die tot zijn eerste grote succes in een roman als filmscenarioschrijver gewend was aan meer tastbare scenario's. Maar literatuur is wat het heeft, het is van niemand afhankelijk, noch producenten, noch acteurs, noch enorme budgetten voor speciale effecten, noch filmlicenties. Alles komt voort uit de verbeelding en van daaruit verspreidt het zich naar lezers die al verblind zijn door de onduidelijkheden voorgesteld door Michaelides.
Naast de natuurlijke liefde van alle zwarte genreschrijvers voor de crimineel, is Michaelides in feite thrillers van binnenuit, gebaseerd op de angsten en spanningen onder de huid van zijn personages. Onopgeloste zaken vinden dus parallel aan het leven van hun hoofdrolspelers plaats. De set van zijn romans zijn puzzels van bedrieglijke stukjes, gigantische labyrinten over schuld, geheimen en andere kaarten van het lot van degenen die op het punt staan ​​te worden verslonden door de duisternis. Een onheil dat zich voor onze ogen voltrekt net voordat we ze met hun lugubere verhaal op het nieuws zien verschijnen. Dus ja, we kunnen eindelijk de morbide details weten van wat er aan die wilde kant gebeurt ...
Top aanbevolen boeken van Alex Michaelides
De stille patiënt
Justitie zoekt bijna altijd compensatie. Als het niet kan, of zelfs als het op de een of andere manier kan worden vergoed, maar er toch enige schade is, heeft het ook straf als hulpmiddel. In ieder geval heeft Justitie altijd de objectieve waarheid nodig om bepaalde feiten te kwalificeren.
Maar Alicia Berenson is niet bereid iets verhelderends te zeggen in het licht van de bewijzen die haar onfeilbaar wijzen op de moord op haar man. Zonder getuigenis van de beschuldigde lijkt Justitie altijd mank te lopen. Zeker voor een samenleving die met verbazing een vrouw observeert wiens verzegelde lippen niets verklaren, niets verduidelijken. En stilte wekt natuurlijk de echo's van nieuwsgierigheid in heel Engeland.
Als het openingsplot al dat speciale en fascinerende gevoel van spanning op een introspectieve manier uitnodigt naar het personage van Alice, terwijl Theo Faber zich probeert te verdiepen in die verzegelde motieven, krijgt het plot steeds meer spanning.
Alicia Berenson en haar omstandigheden als studiebasis voor deze psycholoog waren vastbesloten om licht te brengen. Een prestigieuze kunstenaar met een schijnbaar normaal leven. Tot die klik in de hersenen gevolgd door vijf schoten in het hoofd van haar man... Dan de stilte.
Theo komt aan bij de gevangenis waar Alicia haar straf uitzit. Het benaderen van vrouwen is uiteraard helemaal niet eenvoudig. Maar Theo heeft zijn gereedschap om een ​​touw vast te binden, een draad uit die stilte te trekken als toevluchtsoord, maar waaruit ieder mens van tijd tot tijd moet tevoorschijn komen als een dier in zijn hol. Niet alleen woorden brengen informatie over...
Tot Theo overweegt alles te weten. Omdat hij, de enige die nadert, afdaalt in de bron van Alicia's psyche, begint te vrezen dat hij ook zonder licht zal zijn voor de angstaanjagende laatste waarheid die hem kan wachten en die alles zal verstoren.
The Maidens
De term 'meisje' klinkt even archaïsch als sinister, omdat het zelfs verwijst naar de opvatting van vrouwelijke seksualiteit als een trofee. En omdat het dat afwijkende gevoel van mannelijkheid als een pervers superioriteitsgevoel doet ontwaken. Een superioriteit waaruit het kwaadaardige idee kan ontstaan ​​dat ze bij hem horen. Omdat alleen hij in staat is hen te begeleiden en te overtuigen zichzelf lichaam en ziel te geven...
Op zesendertigjarige leeftijd probeert Mariana te herstellen van het verlies van Sebastián, de grote liefde van haar leven, die verdronk tijdens een vakantie op een Grieks eiland. Ze werkt in Londen als therapeut, maar wanneer haar nichtje Zoe, het enige gezin dat ze nog heeft, haar vanuit Cambridge belt om haar te vertellen dat Tara, haar beste vriendin, op brute wijze is vermoord nabij de studentenresidentie, besluit ze naar haar toe te komen. hulp.
Daar ontmoet hij Fosca, een charismatische professor in de klassieke filologie. De professor onderhoudt een studiegroep met een zeer select aantal vrouwelijke discipelen, allemaal mooi en uit elite families, waar Tara deel van uitmaakte: de Maidens. In de slaapkamer van de jonge vrouw vindt Mariana een ansichtkaart met enkele verzen in klassiek Grieks die een offer vragen. Binnenkort zullen de lijken van andere Maidens op de campus verschijnen met hun ogen uitgestoken en een ananas in de hand, en Mariana zal niet alleen de oplossing van deze misdaden onder ogen moeten zien, maar ook de geesten uit haar eigen verleden.
De woede
De meest antagonistische emoties en hun fatale ontmoeting aan de polen. Te veel liefde zal je doden, zoals de goede oude Freddy Mercury zei. Niets is meer waar en niets is meer bekend bij degenen die erin slagen het meest extreme van de liefde te bereiken, waar het leven pijn doet en verslijt, alleen maar om te denken dat het bestaan ​​kan bestaan ​​zonder die andere geliefde. Waanzin is dan niets anders dan de rede, die, zoals Heine zou zeggen, het vaste besluit heeft gemaakt om gek te worden.
Dit is het verhaal van een moord. Of misschien is dit niet helemaal waar. In de kern is het vooral een liefdesverhaal. Lana Farrar is een voormalige filmster, een mode-icoon dat al jaren wordt bewonderd. Sinds de dood van haar man woont ze als een kluizenaar in haar huis in Londen. Elk jaar nodigt hij zijn beste vrienden uit om aan het Engelse weer te ontsnappen en Pasen door te brengen op zijn idyllische Griekse privé-eiland, een klein luxe eilandje geteisterd door een krachtige wind die de lokale bevolking 'de woede' noemt.
Wanneer de woede ervoor zorgt dat de groep op het eiland vastzit zonder dat ze kunnen vertrekken, brengen oude vriendschappen uiteindelijk de haat, afgunst en verlangen naar wraak naar boven die jarenlang zijn onderdrukt. En plotseling verdwijnt er iemand. Zo begint een spel vol plannen en valstrikken, een strijd vol verstand vol wendingen en verrassingen die leidt tot een onvergetelijk einde waar echo's van het angstaanjagende The Grove, het beroemde psychiatrische ziekenhuis uit The Silent Patient, weerklinken.
