De Caribische schrijfster Maryse Condé (ik zeg Caribisch omdat ze wijst op haar Franse toestand als gevolg van koloniale schansen die nog steeds van kracht zijn, want dat lijkt mij vreemd) maakte haar literatuur bijna altijd in de toonsoort van historische fictie, een authentieke theatrale setting waarin elk van zijn personages zijn waarheid verkondigt. Intrageschiedenissen maakten boze zekerheden als monologen in het schemerlicht. Een claim die erin slaagt wraak te nemen met betrekking tot officiële verslagen of andere kronieken waarin namen worden verbannen die grote pagina's zouden moeten beslaan.
Alle verhalen die in Condé zijn gemaakt, bieden vergelijkbare glimpen van de wereld die bij de een of de ander in het krijt staat. Van zijn eigen figuur in zijn uitbarstingen van biografische boventonen tot de weergave van een van zijn emblematische karakters. Bewustzijn van de authenticiteit die alle mogelijke twijfels wegneemt over hoe de gebeurtenissen die door Condé opnieuw zijn bezocht, zijn gebeurd, met de meest intense doses empathie om, indien van toepassing, geschiedenis opnieuw te kunnen leren.
De bibliografie met de stempel van Maryse Condé groeide tijdens haar vruchtbare 90 jaar. Zowel in volume als in erkenningen en internationaal bereik. Omdat er buiten de genres meer gehecht wordt aan pure fictie. De levensprofielen van Condé bieden ook spanning door louter te overleven. Levendige plots richting de oplossing die het leven zelf biedt met zijn vleugjes ruwheid en onverwachte pracht.
Top 3 beste romans van Maryse Condé
Ik, Tituba, de heks van Salem
Het meest uitzinnige geval van historisch machismo is toch wel dat van de heksenjachten die in de halve wereld worden herhaald als een echte vrouwonvriendelijke tic die wordt verergerd onder de paraplu van religie (je stelt het nog erger). Ik heb wel eens een vrij uitgebreid verhaal geschreven over de autos de fe van Logroño en in dit verhaal herinnerde ik me diezelfde sfeer van wraak alleen maar omdat. Alleen deze keer kan de slaaf Tituba de heks worden waar iedereen het meest bang voor was...
Maryse Condé zingt de stem van de mystieke Tituba, de zwarte slaaf die werd berecht in de beroemde processen voor hekserij die eind XNUMXe eeuw plaatsvonden in de stad Salem. Tituba, het product van een verkrachting aan boord van een slavenschip, werd ingewijd in de magische kunsten door een genezer van het eiland Barbados.
Niet in staat om te ontsnappen aan de invloed van mannen met een lage moraal, zal ze worden verkocht aan een predikant die geobsedeerd is door Satan en zal ze terechtkomen in de kleine puriteinse gemeenschap van Salem, Massachusetts. Daar zal ze worden berecht en opgesloten, beschuldigd van het betoveren van de dochters van haar meester. Maryse Condé rehabiliteert haar, ontwortelt haar uit de vergetelheid waartoe ze was veroordeeld en brengt haar ten slotte terug naar haar geboorteland ten tijde van de kastanjebruine zwarten en de eerste slavenopstanden.
Het evangelie van de nieuwe wereld
Er arriveerde een nieuwe God in deze wereld, vleesgemaakt om misschien een tweede kans te bieden aan de mens die gewaarschuwd werd voor zijn verre komst. Maar de hedendaagse mens wordt niet geloofd door de imperatief van zijn diepste tegenstrijdigheden. God kan niet buiten de kerken bestaan, omdat moraliteit alleen in een urn past.
Vroeg op Paaszondag loopt een moeder door de straten van Fond-Zombi en huilt een achtergelaten baby tussen de hoeven van een muilezel. Als volwassene is Pascal aantrekkelijk, gemengd ras zonder te weten waar, en zijn ogen zijn zo groen als de Antilliaanse zee. Hij woont bij zijn adoptiegezin, maar het mysterie van zijn bestaan ​​eist al snel zijn tol van hem.
Waar kom je vandaan? Wat wordt er van hem verwacht? Geruchten vliegen over het eiland. Er wordt gezegd dat hij de zieken geneest, dat hij op wonderbaarlijke wijze vist... Er wordt gezegd dat hij de zoon van God is, maar van wie? Een profeet zonder boodschap, een messias zonder redding, confronteert Pascal de grote mysteries van deze wereld: racisme, uitbuiting en globalisering versmelten met zijn eigen ervaringen in een verhaal vol schoonheid en lelijkheid, liefde en liefdesverdriet, hoop en nederlaag.
Lachend hart huilend hart
Een natuurlijke oefening in de richting van het verhaal van elk leven bevat dat specifieke evenwicht tussen de vitale ingrediënten die bij geluk of ongeluk bij iedereen terechtkomen. In het geval van Maryse lijdt het geen twijfel dat de mix is ​​wat hij is. Omdat idealisatie een reflectie is om de slechte momenten te vervagen, als dat nodig is. Terwijl realisme dat getuigen is van iemands doorgang door de wereld. En een schrijver als Maryse die zich bezighoudt met de meest schokkende getuigenissen, maakt ons aan het lachen of huilen met dezelfde paradoxale sensatie die erop wijst Sabina over Chabela Vargas.
Het is niet gemakkelijk om tussen twee werelden te leven, en het meisje Maryse weet dat. Thuis op het Caribische eiland Guadeloupe weigeren haar ouders Creools te spreken en zijn ze er trots op door en door Frans te zijn, maar wanneer de familie Parijs bezoekt, merkt het kleine meisje hoe blanken op hen neerkijken.
Eeuwig schrijlings op tranen en glimlachen, tussen het mooie en het verschrikkelijke, in de woorden van Rilke, zijn we getuige van het verhaal van Condé's vroege jaren, vanaf zijn geboorte midden op Mardi Gras, met het geschreeuw van zijn moeder vermengd met de drums. de eerste liefde, de eerste pijn, de ontdekking van de eigen zwartheid en de eigen vrouwelijkheid, het politieke bewustzijn, het ontstaan ​​van de literaire roeping, de eerste dood.
Dit zijn de herinneringen van een schrijfster die vele jaren later terugkijkt en in haar verleden duikt, op zoek naar vrede met zichzelf en haar afkomst. Diep en naïef, melancholisch en licht, Maryse Condé, de grote stem van de Antilliaanse brieven, verkent haar jeugd en jeugd met ontroerende eerlijkheid. Een meesterlijke oefening in zelfontdekking die een belangrijk onderdeel vormt van al zijn literaire productie, die hem in 2018 de Alternatieve Nobelprijs voor de Literatuur opleverde.
