Van de Italiaanse schrijver Desy Icardi is metaliteratuur. Zijn plotafdruk omringt het feit van literatuur en het ambacht van schrijven als iets bijna magisch. Iets dat alleen kan worden verklaard vanuit verschillende vlakken die het idee ondersteunen en uiteindelijk aanvullen van wat het betekent om elk gebied van de mens te vertellen.
Omdat je in een dialoog het antwoord vindt terwijl je schrijft, wordt de dialoog uitgesteld, uitgesteld totdat een andere geest zich hercomponeert uit de tekens die de letters zijn, een hele prachtige betekenis die zich in de verbeelding opent als een nieuw universum geschilderd met nieuwe kleuren.
Het toevertrouwen van Desy is dus geen irrelevante zaak. Met een frisheid en lichtheid die ons bij veel gelegenheden terugvoert naar de kindertijd, naar het leren lezen, leiden zijn werken ons door de tussenruimtes voorbij de naden van de huidige plots. Literatuur als leven, bijna als ziel of geest. Verhalen die ons bereiken en die altijd de actie van lezen rechtvaardigen als iets transformerends.
Top 3 aanbevolen romans van Desy Icardi
Het meisje met de typemachine
Wie schrijft, de geest of de vingers? Zij zijn het die de slotdans op het toetsenbord uitvoeren, met hun hectische cadans of ondanks de file proberen vooruit te komen. De vingers van de schrijver zijn verantwoordelijk voor het automatiseren op het geluid van de klik wat de verbeelding presenteert.
Tijdens mijn stageperiodes moest ik naar een krant gaan om zoekertjes te plaatsen. Ik was gek hoe de jonge vrouw aan het stuur van de computer het bericht, sigaret tussen haar lippen, met een duivels ritme uitschreef. Misschien had hij een geweldige roman kunnen schrijven in plaats van advertenties te plaatsen voor 100 peseta's per woord. In feite hangt alles af van pittige en wijze vingers die in staat zijn om de meest geschikte toetsen te combineren...
Van jongs af aan heeft Dalia als typiste gewerkt, waarbij ze de 1e eeuw altijd vergezelde van haar draagbare typemachine, een rode Olivetti MPXNUMX. Nu oud, krijgt de vrouw een beroerte die, hoewel niet dodelijk, een deel van haar herinneringen verduistert. Dalia's herinneringen zijn echter niet verdwenen, ze overleven in het tastbare geheugen van haar vingertoppen, waarvan ze alleen kunnen worden losgelaten in contact met de toetsen van de rode Olivetti.
Via de typemachine gaat Dalia dus door haar eigen bestaan: de liefdes, het lijden en de duizend listen die worden gebruikt om te overleven, vooral tijdens de oorlogsjaren, komen terug uit het verleden en geven haar een levendig en verrassend beeld van zichzelf terug. , het verhaal van een vrouw die in staat is moeilijke decennia te overwinnen, altijd met opgeheven hoofd, met waardigheid en een goed humeur. Een enkele belangrijke herinnering ontgaat haar echter, maar Dalia is vastbesloten om die te vinden door de aanwijzingen te volgen die het toeval, of misschien het lot, op haar pad heeft verspreid.
De vertelling op zoek naar de verloren herinnering wordt pagina na pagina verrijkt met sensaties en afbeeldingen gekoppeld aan merkwaardige vintage objecten: de hoofdpersoon van het boek zal ook haar geheugen vinden dankzij dit soort aanwijzingen, die telkens op onverwachte plaatsen verschijnen, in een soort zoektocht naar de denkbeeldige schat, tussen realiteit en fantasie.
Na De geur van boeken, over reukvermogen en lezen, een spannende roman over aanraking en schrijven, een reis van herstel van het leven van een vrouw in de voetsporen van de enige herinnering die het waard is om te bewaren.
de geur van boeken
Na het prachtige verhaal van Jean-Baptiste Grenouille, de parfumeur zonder zijn eigen geur, komt dit verhaal dat ingaat op het verontrustende gevoel en instinct van geur. De meest intense herinneringen zijn aroma's en de vraag is om te ontcijferen of ons iets ontgaat over geur, veel verder dan eenvoudige geuren...
Turijn, 1957. Adelina is veertien jaar en woont bij haar tante Amalia. Tussen de schoolbanken is het meisje het lachertje van de klas: op haar leeftijd lijkt ze de lessen niet meer te kunnen onthouden. Haar strenge leraar geeft haar geen uitstel en besluit Luisella, haar briljante klasgenoot, haar te laten helpen bij de studie.
Als Adelina het beter gaat doen op school, zal dat niet te danken zijn aan de hulp van haar vriendin, maar aan een buitengewone gave waarmee ze lijkt te zijn begiftigd: het vermogen om te lezen met haar reukvermogen. Dit talent vormt echter een bedreiging: Luisella's vader, een notaris die zich bezighoudt met niet geheel duidelijke zaken, zal proberen haar te gebruiken om het beroemde Voynich-manuscript, de meest mysterieuze codex ter wereld, te ontcijferen.
de bibliotheek van gefluister
De meest comfortabele stilte wordt gevonden met een goede lezing. De innerlijke dialoog bereikt zijn grootste en beste effecten, veroorzaakt door een lezing die in staat is om die noodzakelijke herinnering op te roepen. Een herinnering waarin eenzaamheid schommelt tot de tijd stilstaat en vooral externe en interne geluiden...
Aan de rand van Turijn, in de jaren zeventig, staat een huis aan de rivier waar alles zo rumoerig mogelijk wordt gedaan: potten kletteren op het fornuis, voetstappen echoën in de gangen, de radio kraakt, de meubels kraken. We zijn in de jaren zeventig en kleine Dora woont in deze lawaaierige omgeving met haar hele familie, waaronder haar excentrieke oudtante opvalt.
Op een dag wordt dit vreemde maar geruststellende evenwicht echter onderbroken door rouw; het huis wordt plotseling verdrietig en stil en net zo snel begint Dora verontrustende geluiden te horen. Om aan deze beklemmende sfeer te ontsnappen, zoekt het meisje haar toevlucht op een plek waar een stilte heerst die geen uiting is van melancholie, maar van respect en herinnering: de bibliotheek. Hier zal Dora de "honderdjarige lezer" ontmoeten, de advocaat Ferro, die zijn hele bestaan aan boeken heeft gewijd en die besluit het meisje onder zijn bescherming te stellen om haar op te voeden in het plezier van lezen.
