De 3 beste boeken van David Foster Wallace

Ondanks dat het een emblematisch figuur is in de Verenigde Staten, is de komst van het werk van David Foster Wallace voor Spanje gebeurde het als een soort postume erkenning van de mythe. Omdat David leed aan een depressie die hem volgde vanaf zijn jeugd tot aan zijn laatste dagen, waarin zelfmoord op 46-jarige leeftijd een einde maakte aan alles.

Een tijdperk dat niet geschikt is voor het doel, waarin de echo's en tegenstrijdigheden van de begaafde en creatieve geest, maar tegelijkertijd turend in de afgrond van vernietiging, paradoxaal genoeg worden getransformeerd in een grotere interesse in het werk.

In 2009 heeft het David Foster Wallace-boeken Ze begonnen hun reis door delen van de wereld die ze voorheen niet hadden bereikt, en consumeerden zich tot dan toe voornamelijk op een Amerikaanse markt waarin hun voorstel inderdaad vorm had gekregen als een interessante compositie van zeer diepe karakters die in de maalstroom van de moderniteit werden gestort.

Diverse onderwerpen, van sport tot televisiemedia of de gebruikelijke kritische recensie van de Amerikaanse droom. De aankomst in Spanje gebeurde eerst in een benadering van zijn facet als verteller en daarna met het volle gewicht van zijn meest relevante werken. Wallace was, ondanks zijn chemisch meer betreurenswaardige omstandigheden, geen schrijver die werd gedomineerd door een soort pessimisme dat kenmerkend was voor zijn ziekte of zijn medicatie.

Niet in het minst in de typische moraal van de ramp die kan voortkomen uit auteurs zoals: Bukowski o Emil Cioran, om twee illustere pessimisten te noemen. In zijn boeken vinden we eerder het tegenovergestelde, van een intentie om levendige en zelfs theatrale personages op te bouwen in soms bedrieglijke benaderingen die onduidelijk humor en verwarring opwekken.

Utopieën en dystopieën die een getransformeerde werkelijkheid aanvallen, personages die twijfelen aan de constructie van de wereld om hen heen of die hun bestaan ​​daarop laten schommelen. Een kritische intentie op de werkelijkheid zelf in een voortreffelijke vorm die vindingrijkheid verspreidt, als een automatisch schrift, later herzien en geschreven op zoek naar een betekenis die zowel het sarcasme van onze menselijke conditie ontdekt als ons projecteert naar die ruimte waar fictie vol zit met symbolen die verdeel de wereld in delen.

David Foster Wallace is de verteller van een wereld verslonden door de dromerige. En het is al bekend dat we in dromen van humor naar angst gaan of van verlangen naar het walgelijke, van het ene scenario naar het andere.

Top 3 aanbevolen boeken van David Foster Wallace

De oneindige grap

Afhankelijk van welke boeken, wordt het proberen een kritische synopsis te presenteren een praktisch gekke missie. Omdat Infinite Jest een absoluut subjectieve roman is (zo niet allemaal). Omdat de auteur speelt met een denkbeeld dat transformeert bij elke nieuwe perceptie van de lezer. Het is duidelijk dat we binnenkort te maken hebben met een dystopie die misschien al in ons dagelijks leven aanwezig is.

Behalve dat de verwijzingen naar het moment schipbreuk lijden in tijdelijke verwijzingen die voor de grap zijn vastgelegd in commerciële producten die op de markt komen, of in de oneindig kleine vervanging van een film, de perfecte film die iedereen keer op keer moet zien als een constructievere vorm van vrije tijd .

De symbolen voor de vergelijking met onze realiteit variëren van metafoor tot hyperbool, afhankelijk van het begrip van de lezer van dienst. Totalitaire regeringen die wijzen op de verwaarlozing van een samenleving waarin individualisme centraal staat als een vorm van zelfvernietiging.

Het leven is een grap die hilarische sensaties opwekt die worden omgezet in echo's van zuur gelach. Een roman maakte de langste allegorie ooit geschreven. Een mix van The Truman Show met de Divine Comedy (versie gemaakt in de XNUMXe eeuw in de VS) die verrast en je nooit onverschillig laat.

De systeembezem

Lenore Beadsman is een personage waar je van zult houden en die je zult haten. Omdat zijn wereld is gebouwd op een briljante absurditeit of op een gekmakende onwerkelijkheid, afhankelijk van het moment en het hoofdstuk.

Een uitgebreide roman, maar wel een die nooit zwaar kan worden gemaakt, omdat het je door zijn avant-garde karakter altijd tot de verontrustende ontdekking van een verhalende knoop brengt die constant wordt verdraaid. Lachen van het bizarre en groteske. Personages maakten charlatans van zwerven, leegte en de volheid van onze tegenstrijdigheden.

Een klinkend geval van massale verdwijningen uit een verpleeghuis confronteert ons met de zure humor van de ramp, van het onmenselijke. Een onderzoek om de waarheid te achterhalen in een onzekere wereld waarin de kaketoe Vlad, Lenore's huisdier, een bijzonder orakel wordt voor de opheldering van een duistere zaak die collectieve ontvoering, de ontsnapping van niet-leeftijdsgenoten of de overdracht van ouderen naar de vierde dimensie zou kunnen inhouden ... En toch ontstaat er uiteindelijk een vreemde twijfel over ouderdom en de waarde ervan in de wereld ...

Korte interviews met weerzinwekkende mannen

Het werk van Wallace proberen te benaderen is een lastige opgave. Omdat de kwestie diep van binnen grenst aan metalinguïstisch. Het is niet zo dat Wallace een verhalenverteller is die is afgestemd op innovatieve verhaalstructuren. De chaos is er en wordt merkbaar. Maar het punt is dat zijn doorgaans omvangrijke romans vanuit een subliminale visie verbinding maken, trouwen, iets componeren.

Proberen om je intentionaliteit te bereiken zal misschien duidelijker worden gezien in dit boek met verhalen over de spot van het meest alledaagse bestaan. Het is geen filosofie, maar het geeft een analytisch punt over de mens; Het is geen komedie, maar het maakt ons aan het lachen om de absurditeit.

Een set van ruim twintig verhalen die samen een smeltkroes vormen waarin niets smelt en alles samenkomt. Er is geen verhaallijn die de verhalen met elkaar verbindt, maar er is een fundamentele harmonie over als groteske vermomde angsten, de obsessies van anderen die tot grappen zijn gemaakt en het gevoel dat het universum van creativiteit in de auteur een bodemloze put heeft gevonden, een duizelingwekkende creativiteit in vrije val.