Er zijn schrijvers met een absoluut gesloten methode die hen in twee opzichten begunstigt: geen enkele begonnen roman zal in een la belanden en de deugd van orde en organisatie dient hen uiteindelijk om elke literaire uitdaging aan te gaan.
Dus het is gemakkelijk te begrijpen dat Carmen Martín Gaite, zal een van onze meest briljante schrijvers uiteindelijk meer dan 30 boeken en verschillende prestigieuze erkenningen verzamelen.
La eigen auteur hij herkende meer dan eens deze methodologie die hij aan het weven was voordat hij de plot ontwikkelde. Er zijn mensen die spreken over het toestaan van een zekere autonomie van de personages bij het bepalen van de plot zelf (ik heb al meer dan eens de vruchtbare Stephen King als de maximale exponent van deze procedure), maar de waarheid is dat, zoals op zoveel andere gebieden, het belangrijkste niet de procedure is, maar het goede resultaat.
En ondanks alles, Carmen Martín Gaite wist altijd prachtige karakters te presenteren, vol, begiftigd met een bijzonder leven van grote diepte waardoor ze boven het verhalende voorstel zelf uitstaken.
Het resultaat is, ondanks dat hij geen auteur is die zich voortdurend bezighoudt met fictieve verhalen, dat de bibliografie van de auteur ons een getrouwe inkijk biedt in het diepste en meest existentialistische gevoel tegenover allerlei sociale wisselvalligheden die de vrijheden onderdrukken of beperken.
Top 3 beste romans van Carmen Martín Gaite
Tussen gordijnen
Deze roman uit 1957 schetst een fascinerend portret van de naoorlogse Spaanse jeugd. Tussen normen, morele richtlijnen en gewoonten die hoe dan ook worden opgelegd, kan alleen de ziel van jonge mensen een ontwrichtende realiteit presenteren, tenminste in termen van de verlangens, de tegenstellingen, het contrast tussen het verlangen naar vrijheid en de beperkingen van die jaren vijftig.
We gaan een instituut binnen waar Pablo Klein als leraar terugkeert nadat hij zijn huis heeft moeten verlaten om uiteindelijk op afgelegen plaatsen te gaan zonnen.
De synergie tussen de leraar en de leerlingen wordt een kleine kosmos van vrijheid, leerlingen als Natalia vallen op als een van die introspectieve en kritische karakters, als een replica van de auteur zelf die, eenmaal bevrijd van conservatisme, dankzij haar nieuwe leraar, blootlegt het hele gevoel van een Spaanse jongere, ontvoerd midden in een Europa dat op zoek was naar moderniteit.
de obligaties
Een briljant boek met verhalen in dienst van de bedoeling van de auteur om karakters boven alles te stellen. Hoofdpersonen van verschillende verhalen over individuele universums en hun botsing met alle sociale interactie.
Parallelle levens tussen geconsolideerde huwelijken, afwezigheid, schuldgevoelens en zoeken naar verlossing bij zichzelf. De banden zijn gewoonten, wat van iemand wordt verwacht als aanname van welk lot dan ook.
Vrijheid heeft een hoge prijs, zachtmoedigheid verbergt de randen van de persoonlijkheid, fundamentele randen om te ontdekken wie je werkelijk bent.
De achterkamer
Een roman waarmee de auteur in 1978 de National Narrative Award won. Al blijkt de roman uiteindelijk een getuigenis, een essay, een vertelling te zijn die het midden houdt tussen de dromen van de schrijver en de etherische wereld van zijn verhalen.
Een schrijver is uiteindelijk zijn persoonlijke bagage. Naast empathie met andermans karakters, overheerst uiteindelijk altijd de stem van de auteur, met zweepslagen van zijn gedachten, met penseelstreken op onverwachte momenten, een oude truc waarin de auteur in de geschiedenis wordt gecamoufleerd.
In het geval van Carmen, altijd een diepgaande verteller, zou ze uiteindelijk haar ziel aan flarden laten gaan en in deze roman bekent ze het op de een of andere manier. Een geschiedenis van authenticiteit en essentiële literatuur.
