Aangekomen stampen is een grote garantie voor succes. Op het gebied van literatuur is het bereiken van die triomfantelijke intrede nog moeilijker dan op enig ander gebied. Je moet talent hebben, maar ook geduld en een punt van perfectionisme. Dat talent dat hij wel heeft Bethlehem Gopegui, gewiegd met de aangegeven dosis geduld en perfectionisme, leidde tot zijn eerste roman als zijn eerste grote succes.
Het ging over de roman De schaal van de kaarten. En sindsdien brengt deze auteur bijna elke drie jaar haar nieuwe boeken uit (hint op de methodische aard van het creatieve proces van de auteur?). Of misschien is het een kwestie van die compatibiliteit van het verhaal met het script voor verschillende films ...
Het punt is dat wat roman betreft, Belén op het toneel verscheen met een boeiende persoonlijkheid die werd ingezet op een actueel verhalend voorstel dat veel verschillende sociale aspecten behandelt. Karakters met grote diepgang tussen plots die ons door zeer levendige en ongelijksoortige verhalen leiden, in die gesmolten smeltkroes waar Belén magnetische verhalen weet te schrijven vol boeiende persoonlijke verhalen of met een punt van sociologische analyse of zelfs met bepaalde generaties essay-lezingen.
Voor dit alles wordt Belén Gopegui gewaardeerd als een nieuwe en krachtige stem van het huidige verhaal, een gecultiveerde schrijver die in staat is om al haar grote culturele bagage te beheersen, niet te misbruiken ten dienste van de verbeelding.
Top 3 beste romans van Belén Gopegui
We zouden in de zee bestaan
Het gewone leven in een stad wordt soms gekenmerkt door omstandigheden en noodzaak. In de fascinerende cirkels van de contingenties van het leven ontstaan ​​unieke ruimtes waar het menselijke een onverwachte dimensie krijgt. Een geweldig verhaal over wat er is opgebouwd rond een leven dat zich overgeeft aan de eventualiteit.
Op het portaal 26 van Calle MartĂn Vargas in Madrid zijn Lena, Hugo, Ramiro, Camelia en Jara erin geslaagd om van het appartement dat ze delen een gemeenschappelijke leefruimte te maken. Op hun veertigste leven ze samen uit noodzaak en omdat het deel uitmaakt van hun manier om samenleven en persoonlijke relaties te begrijpen. Maar Jara's situatie en karakter zijn onstabieler: hij heeft al lang geen baan meer en hij leeft altijd in spanning. Is hij daarom vertrokken zonder waarschuwing en zonder een briefje achter te laten met zijn verblijfplaats?
We zouden in de zee bestaan het is een adem van energie die ons leidt naar de paden waar kwetsbaarheid en kracht elkaar ontmoeten, het moeilijke en het mogelijke, een nieuw begin en verschillende vormen van doorzettingsvermogen en loyaliteit. Belén Gopegui heeft een gedurfde en ontroerende roman geschreven met veelvoorkomende verhalen waarin het meest intense niet in het donkerste of in het meest duistere zit, maar soms, vaak, in momenten van respect, gelach, praten, geluk, wederzijdse steun of gedeelde woede.
De schaal van de kaarten
De nieuwe stemmen, als ze zo krachtig beginnen te klinken, transformeren dat eerste werk in een meesterlijke opera prima, een label waarmee zou kunnen worden gedacht dat de top is bereikt zodra de weg is begonnen ..., maar in literatuur zoals op elk creatief gebied is er altijd ruimte voor verrassing in elk nieuw idee. Beginnen met schrijven over liefde is een intentieverklaring op het hoogtepunt van het citaat "laten we eerlijk zijn ... laten we vragen om het onmogelijke."
Liefde als wat het is in zijn personages en de bodemloze afstand tot de realiteit. In feite, als de werkelijkheid altijd subjectief is, wordt ze onder het prisma van liefde dromerig.
Over liefde die niet beantwoord wordt, over verstandelijke liefde, over liefde als de enige motor en toch…, over liefde als onze grootste zwakte. In deze eerste roman oefende Belén Gopegui een nieuwe operatie in de vormen en de substantie.
Zijn personages zijn gerangschikt op de brancard en ze worden ontleed met sneden die van binnenuit zijn getekend, om deelnemers te zijn in hoe te denken en hoe lief te hebben vanuit de weerspiegeling van andere ogen in ons geweten.
Blijf deze dag en vannacht bij mij
De werkelijkheid moet altijd een synthese zijn. De subjectieve wereld, onze realiteit, kan het beste worden geschetst op basis van de ontmoeting van twee zeer verschillende visies, die in staat zijn het bereik maximaal te openen om een ​​tussenpunt te lokaliseren.
Mateo is jong, pretentieus en vitaal. Olga is een volwassen vrouw die haar pensioentijd besteedt aan het bestuderen van deze realiteit die bestaat uit wiskunde, statistiek, kansen en formules waar ze zekerheid kan vinden die verder gaat dan subjectieve beperkingen. Het netwerk ondersteunt beide opties.
Het is het huidige Universum voor allerlei soorten zoektochten, van een blender tot de ontmoeting met jezelf. En natuurlijk liefde. Liefde is te vinden in elke zoekmachine. Het idee is dat het algoritme uiteindelijk de cookies raakt die ons spoor achterlaten.
Olga had nooit gedacht dat er een ontmoeting zou zijn tussen haar wereld en die van Mateo. Op dezelfde manier waarop Mateo niet zou hebben gedacht dat hij iets gemeen had met Olga. Maar zoekopdrachten hebben over het algemeen dezelfde achtergrond: weten en weten.
Wanneer twee zielen dezelfde neiging tot kennis en wijsheid delen, zijn ze misschien niet zo ver in de wiskundige boog van liefde, in de statistische waarschijnlijkheid die uiteindelijk de afwijking van het bestudeerde geval wordt.
Het is dan wanneer de synthese, de generatie-ontmoeting en het opstijgen van iets speciaals kan komen, geleid door een bijna poëtisch proza, met de randen van de meest verscheurde gedichten, met zijn zoetheid en zijn bitterheid. Deze recensie klinkt misschien als een roman voor u, en een deel ervan is dat ook.
Maar we mogen niet vergeten dat de pen van Belén Gopegui moeilijk te classificeren kenmerken vertoont, een tragische, existentiële toon, badend in een overweldigend vitalisme en een verontrustende achtergrond die alleen grote schrijvers weten over te brengen.
Andere aanbevolen boeken van Belén Gopegui…
Vader van Sneeuwwitje
Zonder twijfel een suggestieve titel voor een verhaal dat, hoewel verrassend, niet teleurstelt. Maar wat is er natuurlijk niet verrassend aan Belén Gopegui? Vertrekkend van een pijnlijke omstandigheid waarbij een bezorger een klant de schuld geeft van zijn ontslag, bevorderd op basis van haar klachten, verdiepen we ons in zeer uiteenlopende vraagstukken.
Vanuit de ongezonde obsessie van de bezorger, vastbesloten dat zij degene is die hem een ​​nieuwe baan bezorgt, en dat het hele leven van de verbijsterde leraar zal veranderen, worden we geconfronteerd met aspecten van onze huidige samenleving zoals privacy, kwetsbaarheid en de specifieke notie van onverschilligheid van een hele samenleving die koppig is in het ontkennen van enige gemeenschappelijke ruimte voor verbetering.
