De literaire oorsprong van Andres Trapiello ze dompelen zich onder in poëzie, met die benijdenswaardige omgang met het lyrische dat uiteindelijk een andere hulpbron wordt wanneer de dichter met proza beslist. Maar de oorspronkelijke dichter die Trapiello was, ik weet het niet, bleef bij de roman en uiteindelijk omvatte hij alles, van het verhaal, de roman, het essay en over het bureau als redacteur.
Een optelsom van literaire intenties die, samen met zijn passie voor lezen, die fundamentele wens onthullen om van zijn leven een ruimte tussen boeken te maken.
Het is waar dat ik weinig of niets weet van zijn toewijding aan poëzie, aangezien mijn verhalende smaak zich altijd op proza heeft gericht. Maar het is goed om de oorsprong van een auteur te kennen om verder te kijken dan het werk dat je leest (in mijn geval strikt romans), en die magische synthese van de schrijver te vinden die in staat is zich op alle gebieden te ontwikkelen. Want als iemand in staat is prijzen te winnen voor poëzie en romans, is dat omdat hij de gave heeft om taal te gebruiken als een totaalinstrument voor de uitoefening van het beroep van schrijven.
Top 3 aanbevolen romans van Andrés Trapiello
De perfecte misdaadmaatjes
Voor een groep lezers wordt literatuur een soort rollenspel. Een van de meest uitgebreide plots van een groot aantal schrijvers van het zwarte genre, informeert deze groep lezers op zoek naar referenties om de perfecte misdaad te plegen.
Maar afgezien van het feit zelf, vrij van enige smet of aanwijzing die de moordenaar zou kunnen beschuldigen, moet je altijd op zoek naar een motief, een wil tot wraak met voldoende gewicht om een andere persoon te doden. Anders is een perfecte misdaad gewoon een grove moord.
Dus, op zoek naar het ideale slachtoffer, zoeken de lezers en hun leider echt meer wraak dan gerechtigheid, meer gratuite vijandigheid dan daadwerkelijke rechtvaardiging voor de perfecte misdaad in zijn volle overweging als motief of oorzaak en uiteindelijke misdaad.
Een roman om te genieten van het perspectief van een groep personages die samenzweren naar een pervers einde, totdat de dissonanties die typerend zijn voor het kritische punt springen ...
Toen Don Quichot stierf
Wat gebeurt er als je je laatst gelezen roman afsluit? Hoe zit het met al die personages die tussen papier en je verbeelding zijn gepasseerd? Deze twijfels opwerpen in het geval van een roman zo koor en universeel als Don Quichot kijkt uit in de afgrond van het onbereikbare ... Zoveel levens van personages die ooit het pad kruisten met de ridder van de droevige figuur.
Andres Trapiello durfde zo'n avontuur aan. De eerste van de personages die in me opkomt is die van Sancho Panza, wat zou hij doen na de dag in augustus 1614 toen zijn bizarre heer stierf?
Maar naast Sancho Panza zullen we weten over het lot van Dulcinea, Sansón Carrasco, Cardenia, Kapitein Biedma ... zoveel personages die schitterden in hun ontmoeting met Don Quichot en die nu de kans hebben om ons te vertellen wat er met hun leeft.
Niet meer gisteren
In oorlog hebben alle deelnemers iets te verbergen, vooral voor hun kinderen. Voor José, Pepe Pestaña volgens het moment, heeft zijn vader dat exotische punt van de ouders van vroeger. Autoriteit en afstandelijkheid, begrepen genegenheid en een stevige hand.
Voor José was zijn vader iets heel anders dan wat hij nu is geworden, op hoge leeftijd. Hij, zijn vader, leefde de oorlog van binnenuit, die burgeroorlog waar José zoveel over had gestudeerd tot hij hoogleraar geschiedenis werd.
En de stoere man die aan het front gewerkt moet hebben, beleeft nu vreemde herinneringen aan vrije tijd met zijn metgezellen in de loopgraaf. Zijn vader blijft een spel van zeven en een half spelen, begonnen tussen granaten en schoten.
Omdat degenen met wie hij speelde het spel nooit konden afmaken. Maar mogelijk verbergt die parafernalia van het kaartspel met waanvoorstellingen ook zwaardere herinneringen die verband houden met schuldgevoelens en de noodzaak om te ontsnappen ...
