De kaarten die we delen, door Ramón Gallart

Een geslaagde metafoor tussen de kaarten op tafel en wat het leven uiteindelijk heeft. Kans en wat iedereen voorstelt, is ooit in het spel van het leven gekomen. Bluffen kan de meest succesvolle zet zijn, maar het is altijd goed om vals te kunnen spelen, zolang ze maar niet eenzaam zijn.

In het geval van Hugo is het zijn ding om altijd het bod te verhogen en indien nodig zelfs het kaartspel te breken. Omdat onze hoofdrolspeler bij het zoeken naar de beste partner om aan het einde van het spel naar succes te streven, kaarten uit zijn mouw kan halen om te ontsnappen aan een eentonig spel wanneer men simpelweg de kaarten gooit om te gooien.

En het gaat niet alleen over liefde dat ik aangeef over koppels. In deze roman zijn alle ontmoetingen combinaties van ontluikende passies, van vriendschap of van het meest complete toeval. En de auteur maakt hiervan gebruik om de ziel van zijn personages bloot te leggen met een vleugje magisch realisme. Er is geen pretentie, histrionics of overacting. Alleen de toezegging van de auteur om het hele leven te geven aan degenen die ons vergezellen op de reis van hun bestaan. En dat wordt bereikt alsof we elk personage al uit een ander leven kenden. Omdat natuurlijkheid in deze roman als een geschenk is voor onmiddellijke empathie.

Ongetwijfeld hebben de personages in deze plot een wisselwerking met een magisch gevoel van waarheidsgetrouwheid en nabijheid die ons vatbaar maken voor het beleven van de meest intense avonturen. Want beetje bij beetje vordert het verhaal naar allerlei soorten verwikkelingen. Dat van het toeval, de kaarten die ze spelen en de durf van elke speler om zijn bestelling te lanceren of zijn poker te vervalsen.

En daarin dient Hugo's rol als een biografisch excuus. Alles draait om een ​​Hugo die dagelijks duizend-en-een avonturen beleeft van de meest klassieke hustler uit de literatuur. Soms een man met zijn flitsen van held (held definiëren als iedereen die gewoon doet wat hij kan) maar ook met zijn ellende tussen nihilistische evocaties. Hugo's karakterisering heeft alles om te passen bij de tegenstellingen van elke zoon van een buurman.

Het complot krijgt vorm als een cycloon die op het punt staat Hugo te vangen. Personages als Cris of Manolo ondersteunen een snelle evolutie van gebeurtenissen die hen over onvermoede afgronden plaatsen wanneer het verhaal van start gaat. Het resultaat is een explosie, een werkelijkheid die aan de basis geladen is met dynamiet en die enerzijds explodeert, maar ook van binnenuit implodeert bij een personage als Hugo die zijn kaarten maximaal uitspeelde. In voor en tegenspoed.

Je kunt nu de roman "De kaarten die ons raken", van Ramón Gallart, hier kopen:

De kaarten die we delen
post beoordelen

Laat een reactie achter

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Ontdek hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.