Er zijn acteurs die op het minst onverwachte moment verdwijnen en weer verschijnen. Het gebeurde met John Travolta, dankzij Tarantino, in "PulpFiction". En het gebeurde ongeveer op dezelfde manier met Joaquin Phoenix in de Joker, de meest zure Batman-schurk ooit geschreven.
Een soortgelijk effect, een heropleving van grote seismische intensiteit in beide gevallen. En geweldige acteurs houden nooit op geweldig te zijn. Alleen dat de industrie ze soms vergeet en in die bitterheid die jaren kan aanhouden, lijkt het alsof deze geweldige artiesten werden opgezadeld met nog grotere interpretatieve platen zodra de stopzetting bekend was.
Het is ook waar dat, in het geval van Joaquin, zijn begin in de bioscoop de bedoeling had van een charmant gezicht waarmee hij adolescente razernij zou opwekken. En misschien zou dat op de een of andere manier zijn carrière verzwaren. Maar het kan ook zijn dat hij zich na zijn vroege succes naar die minder vriendelijke kant heeft geleid waartoe de meest ongunstige familieomstandigheden hem dreven, en die reis naar de wilde kant volgde om, zonder het helemaal te willen, interpretatieve registers ver weg te importeren van wat er gespeeld had.
Omdat Joaquin Phoenix een actuele Dorian Gray oproept die in staat is tot de meest bodemloze blik, als van een bodemloze val of een mogelijke glimp van licht. Terwijl de andere Joaquin Phoenix in een oogwenk de blauwe gloed van zijn ogen kan herstellen om de meest onverwachte metamorfose te bereiken en te verschijnen als de stereotype charmante acteur. Zonder twijfel de meest kameleonacteur van onze tijd.
Top 3 aanbevolen Joaquin Phoenix-films
grappenmaker
BESCHIKBAAR OP ELK VAN DEZE PLATFORMS:Een brutale interpretatie die de tragische en meest bittere steun biedt aan de reconstructie van het personage dat in de toekomst de aartsvijand van Batman zal zijn. En Batman is een heel verre echo in de film, als een droom die nauwelijks kan worden vermoed tussen de smerigheid, vijandigheid, psychische aandoeningen, mishandeling en al het ergste dat je je kunt voorstellen dat als een zwaard van Damocles boven een mens hangt.
Joaquin Phoenix verloor veel kilo's om ons te laten zien dat dit terug te vinden is in de gemarkeerde rozenkrans van zijn wervels, zodat de wijde kleding van de clown een onmogelijk lichaam suggereert, een zak met botten. Naast het fysieke culmineert Joaquin zijn meesterwerk met een blik die gaat van onbegrip, van mentale verwarring naar waanzin en haat.
Onder het stigma van dit personage in wiens rol Heath Ledger stierf, haalt Joaquin Phoenix alle essenties eruit om de Joker in de categorie van de mythe in de cinema te katapulteren, de ergste van alle schurken, afkomstig uit de hellen van zeer nabije onderwerelden waar zijn eigen menselijke wezens uiteindelijk het oprichten met hun pijnlijke schuld aan vlees geworden vernietiging.
De meester
BESCHIKBAAR OP ELK VAN DEZE PLATFORMS:Het beschouwen van een argument rond een sekte, met al zijn sociologische afgeleiden in de eerste plaats, maar ook religieus, psychologisch en moreel, heeft een punt van verontrustende kwetsbaarheid. Want er blijft het idee dat we allemaal op een gegeven moment allemaal kanonnenvlees kunnen zijn en bezwijken voor de charlatan van de dag en zijn messiaanse delirium.
Rekenend op een Joaquin Phoenix die al behoorlijk van alles terug was, was na een jaar 2010 waarin zijn autobiografische film ons leerde in zijn meest verontrustende naaktheid van de ziel, een succes. Bezwijk voor afhankelijk van welke middelpuntzoekende krachten rond de meest vernietigende shit en word wakker met een woedend gevoel alsof je verdoofd bent tegen alle pijn van de wereld om te profiteren van de meest cynische. Joaquin maakt van deze film het perfecte pleidooi om te ontwaken na een vervreemding die misschien ver weg lijkt maar altijd op de loer ligt.
We zijn niet allemaal oorlogsveteranen in de puurste Amerikaanse stijl, met een veelvoud aan mannen die nog jong zijn maar geïsoleerd en zelfs geplaagd door hun trauma's en hun moeizame re-integratie. Alcohol, decadentie, verderf en die vonk, de kans voor de geslagen hond om in een nieuwe baas zijn doel te vinden om vooruit te komen...
Je was hier nooit echt
BESCHIKBAAR OP ELK VAN DEZE PLATFORMS:In zijn terugkerende mimiek tussen gewonde, geslagen, gestrafte of getraumatiseerde personages is de vriend Phoenix niet belastend maar juist het tegenovergestelde. Het zou zoiets zijn als kijken hoe je team elk van hun games wint. Altijd hetzelfde, ja, maar het is nooit genoeg, want elke rol is dat verdomde kunstwerk. Elk nieuw personage dat uit de hellen van Dante komt, brengt nieuwe dingen met zich mee.
Bij deze gelegenheid lijkt het idee misschien afgezaagd. De moderne en stedelijke wreker die we zouden kunnen associëren met stereotypen zoals Clint Eastwood in de straten van New York via Bruce Willis in duizend glazen jungles of zelfs Chuck Norris als we gek worden. Maar Joaquin Phoenix zou niet weten hoe hij het moet doen met het monotone profiel van een held die ons veiligheid en rust biedt na een verontrustend moment. Phoenix verandert zijn missie voorgoed in een doel op een ander niveau, een gevecht om desnoods zijn ziel op te geven...
Eigenlijk is het zo, omdat naarmate de film vordert we die bliksemflitsen ontdekken die Joe's ware motieven onthullen om te doen wat hij doet, of het nu gaat om boetedoening voor zijn eigen zonden of om geesten weg te jagen die erop staan oude angsten los te laten... Want ja Diep van binnen zou alles een twijfelachtige fantasie kunnen zijn die ons niet duidelijk maakt of hij hier was en of zoveel geweld de enige betekenis van gerechtigheid heeft of dat ons iets anders ontgaat.
Andere aanbevolen Joaquin Phoenix-films
Napoleon
BESCHIKBAAR HIER:Niemand beter dan Joaquin om Napoleon te spelen. Dat moet Ridley Scott gedacht hebben. Zeker omdat hij Commodus, de Romeinse keizer uit Gladiator, zo waanzinnig goed heeft vertegenwoordigd. En zonder twijfel heeft Joaquin alle glans in deze film. Noodzakelijk om de historische excessen van scenarioschrijvers en anderen te camoufleren.
Maar het is natuurlijk ook waar dat als we Napoleon in de bioscoop gaan zien, dit niet is omdat we verteld willen worden over zijn maagzweren of zijn pensioneringen of ballingen die sonnetten schrijven met zijn voeten aan de oevers van de Middellandse Zee. Mensen gaan naar de film om Danteske veldslagen, briljante veroveringen en monsterlijke nederlagen te zien. Met andere woorden, Ridley Scott ging, ja of ja, de geschiedenis in handen krijgen om deze aan te passen aan de plotbehoeften.
Maar het punt is dat als je je niet langer als een purist gedraagt en je kleren scheurt, je kunt bedenken dat het een vrije interpretatie is, een evocatie, een inspiratie voor fictie die kijkers kan boeien die verlangen naar geweld en episch. En ja, het hebben van Joaquin is een garantie dat je in de bijna drie uur met een knoop in je maag zit.
4 reacties op "De 3 beste Joaquin Phoenix-films"