Geesten van vuur

geesten van vuur victor 2007

Literair tijdschrift «Ágora». 2006. Illustratie: Víctor Mógica vergeleken.

De nacht markeerde zijn zwarte uren met het stille geknetter van het hout in het vuur. Eagle keek naar de brandstapel voor instructies voor de strijd van de dageraad, maar zijn magische gevoel manifesteerde zich nog steeds niet, zonder nieuws van de grote Sioux-geesten.

No podía ser que los viejos indios muertos le hubieran abandonado aquella noche, cuando la decisión del ataque al Fuerte San Francisco estaba en sus manos. Los otros seis sabios esperaban alrededor del fuego su señal; alguno de ellos empezaba a levantar la vista. Sus ojos rasgados, de donde partían sus siniestras pinturas de guerra, buscaban la misma perplejidad de sus compañeros.

A la espalda de los privilegiados sabios, los guerreros aguardaban impacientes las arengas de sus ancestros y sus revelaciones sobre el enemigo. El semblante de estos guerreros producía espanto; sus ojos brillaban al capricho que la danza del fuego ejecutaba en el fondo de sus pupilas; las mismas pinturas que las de sus mayores, dibujaban en ellos trazos desgarrados de muerte. Se aplicaban también tales distinciones en sus fornidos pechos y sobre los tensados músculos de sus brazos cruzados.

Die houding en zijn sombere ceremonie waren te danken aan het feit dat de magische kennis rond het vreugdevuur de stam van Águila een oorlogszuchtige suprematie had gegeven over vele andere stammen. De strijd van die onverbiddelijke Sioux-krijgers was ontstaan ​​uit een natuurlijke expansieve neiging. Jagen in de bergen en vissen in de Río Plata waren niet langer voldoende voor een volledig levensonderhoud. Het nodige nomadisme deed hen uitstrekken richting de prairie.

Precies in het midden van de uitgestrekte prairie waren die nacht de Sioux. Samen vormden ze een gigantische cirkel rond het vreugdevuur. Zo vermeden ze het onophoudelijke gefluit van de valleiwind. Een sterke luchtstroom die de naakte ruggen van de krijgers raakte die buiten de menselijke ring waren gestationeerd en zachtjes, druppel voor druppel gefilterd, naar het vreugdevuur kwam.

En el centro de todos permanecía Águila, disimulaba su creciente nerviosismo inspirando hondo, como si estuviese cerca del trascendental encuentro. Sin embargo, permanecía plenamente en su estado físico. Sentía perfectamente sus piernas entrecruzadas y sus codos apoyados sobre las rodillas. Notaba como la dura piel de bisonte rozaba la piel de su espalda y apretaba sus axilas. Escuchaba, veía y percibía el fuego ascendente, el tejido ondeante del cuerpo de la combustión, su color, su calor.

Met enorm ongemak verhief Águila zijn stem opnieuw in de bezwering. Geconfronteerd met een dergelijke actie kon een licht gemompel van onbegrip niet langer worden verholpen. Ik had de geesten nog nooit drie keer Adelaar hoeven noemen.

Een paar seconden later arriveerden de geesten echter, en met ongewone kracht. De wind, die eerder door de menigte was tegengehouden, stak boven de hoofden van hen allemaal op, ging omhoog naar het centrale gat en doofde het vreugdevuur met een nauwkeurige slag. De sintels flikkerden rond, gloeiend maar zonder vuur. Een groeiend gerucht luidde een dreigende verwarring in het midden van de plotselinge en donkere nacht in.

“!!Los espíritus quieren hablar!!” gritó Águila con una estruendosa voz que se extendió por todo el valle, deteniendo el cuchicheo atropellado y cualquier atisbo de movimiento. Cuando su eco se detuvo, la nada se extendió con el disfraz negro de la noche. La inmensidad del valle parecía haberse enclaustrado por esa extraña cercanía de la noche cerrada, donde algunas manos violentadas por los sucesos se extendían para palpar sólo elementos misteriosos.

En la inmensidad cautiva por la tenebrosidad ni siquiera el viento soplaba, ni un ápice. Tan solo las estrellas podían contrastar que se encontraban a campo abierto. Por unos segundos nada se oyó, nada se vio, nada ocurrió. Un inefable presagio recorría eléctricamente las tinieblas, transmitiendo una corriente de manifiesta inquietud dentro de esa exclusiva serenidad de los hechos impredecibles.

Het licht van het vuur laaide weer op waar het was gedoofd en verlichtte alleen Adelaar in een frisse roodachtige tint. Iedereen kon de oude visionair zien. Zijn figuur tekende een lange schaduw in een driehoekige vorm.

De geesten waren die nacht met onbekende kracht gekomen. De zes wijze mannen keken angstig naar dat speciale bezoek van hun grote ziener. Voor de rest gebeurde alles zoals altijd, de spelonkachtige stem van buiten kwam door Águila's keel:

'Morgen zal de dageraad de stalen vogels brengen die vuur zullen spuwen over alle grote steden. De kleine blanke man zal de wereld domineren en hij zal sommige rassen van de aardbodem willen uitroeien. De vernietigingskampen zullen hun laatste straffen zijn. Jaren van dood, waanzin en vernietiging zullen komen in het oude onbekende continent.

Águila transmitía el incomprensible mensaje mientras sus manos ciegas palpaban el terreno, en busca de una de las ramas esparcidas todavía en brasas. Cogió una de ellas por el extremo intacto y se dirigió el rescoldo a su antebrazo derecho.

“Je moet de blanke man tegenhouden, het kenmerk van zijn leger is een vals kruis waarvan de armen in een rechte hoek gebogen zijn. Doe het voordat het te laat is... stop hem voordat het te laat is.

Na die laatste woorden ging het vuur weer uit en zakte Águila op zijn rug op de grond. Toen de andere zes wijze mannen het vuur weer aanstaken, toonde Adelaar een hakenkruis op zijn arm, hij begreep de betekenis ervan niet, maar de geesten hadden zijn kwaadaardigheid verklaard.

Los sabios anunciaron que ya tenían la señal, en aquel amanecer debían enfrentarse sin temor al hombre blanco para acabar con su signo. Los guerreros bailaron alrededor de la hoguera. Horas después, con el albor, muchos de ellos morirían infructuosamente a manos de los potentes rifles Winchester, antes de llegar siquiera a aproximarse al Fuerte San Francisco.

Al terminar la masacre, el fuerte viento de los espíritus volvió a levantarse, silbó furioso por el asesinato de sus hijos. Hasta que los pechos desnudos de los guerreros, yacientes y ausentes de aliento, fueron enterrados por el polvo.

Ninguno de aquellos Sioux supo que su primer enfrentamiento en batalla contra el hombre blanco, provisto de armas de fuego, era una causa perdida. Creyeron que los espíritus les habían animado a la lucha. El mensaje de la hoguera había sido claro para ellos.

Pero los espíritus no hablaban de esa batalla, ni siquiera de cualquier batalla que pudieran los Sioux conocer en toda su vida. El mensaje se había adelantado muchos años, hasta 1939, fecha en que estalló la Segunda Guerra Mundial de la mano de Adolf Hitler.

post beoordelen

Laat een reactie achter

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Ontdek hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.