Op zoek naar een verhaal over dit universum dat zich ontvouwt in ontluikende menselijke relaties, behandelt Jonathan Coe van zijn kant de verfijning van de meest introspectieve details. Ja inderdaad, Coe Hij kan die gedetailleerde kostbaarheid die hij contextualiseert met de meest volledige beschrijvingen niet opgeven. Van de kamer waarin een gesprek plaatsvindt met zijn ornamenten en geuren naar de wereld die voorbij zijn ramen gaat. Een inventaris die deze auteur ons presenteert als het repertoire van de verteller die geobsedeerd is door alles zichtbaar en tastbaar te maken...
Met zijn zevenenvijftig jaar is Calista Frangopoulou's carrière als componist van soundtracks, een Griek die al tientallen jaren in Londen woont, niet op zijn best. Haar gezinsleven ook niet: haar dochter Ariane gaat studeren in Australië, blijkbaar niet zo verdrietig voor haar als haar moeder, en haar andere tienerdochter, Fran, wacht op het beëindigen van een ongewenste zwangerschap. Terwijl haar beroep haar en haar dochters, vastberaden of aarzelend, in het nauw drijven, beginnen ze hun eigen weg te vinden, herinnert Callista zich het moment waarop het allemaal voor haar begon; In juli 1976, toen ze in Los Angeles en schijnbaar onvoorbereid voor de gelegenheid, verscheen ze met haar vriend Gill tijdens een diner dat werd georganiseerd door een oude vriend van haar vader: een filmregisseur uit de jaren zeventig waar geen van beiden iets van af weet, en het blijkt wees Billy Wilder; Wilder, die met zijn ongrijpbare bonhomie Callista inhuurt als tolk om haar te helpen bij het filmen van haar nieuwe film, Fedora, die het jaar daarop in Griekenland zal worden opgenomen.
En zo begint Calista Frangopoulou in de zomer van 1977 op het eiland Lefkas haar eigen weg te gaan, zoals haar dochters later zullen doen: en ontdekt de wereld en de liefde, en door toedoen van een van haar grote genieën, een bepaalde manier om cinema te begrijpen die begint te verdwijnen. Dat is wat hij nu neemt. Je hebt pas een serieuze film gemaakt als kijkers de bioscoop verlaten met het gevoel dat ze zelfmoord willen plegen. (…) Je moet ze iets anders geven, iets eleganters, iets mooiers ", zegt hij, eerst sardonisch en dan teder, een Billy Wilder die uitstekend wordt gekarakteriseerd op de pagina's van dit boek; en later voegt hij eraan toe: «Lubitsch heeft de grote oorlog in Europa meegemaakt (ik bedoel de eerste), en als je zoiets al hebt meegemaakt, heb je het geïnternaliseerd, begrijp je wat ik bedoel? De tragedie wordt een deel van jou. Het is er, je hoeft het niet van de daken te schreeuwen en de hele tijd met die horror over het scherm te spetteren."
Aandacht voor de leer van de leraar, Meneer Wilder en ik hij zet zich in voor een vriendelijkheid vol inhoud, die ook in staat is om het drama met de grootste nuchterheid te benaderen: de onzekerheden van de jeugd, maar ook die van de volwassenheid; de zwakheden van het gezin, zijn sterke punten; het persoonlijke en collectieve trauma van de Holocaust… komen allemaal naar voren in deze nostalgische, lieve, tijdloze en charmante roman, waarmee Jonathan Coe vol gevoeligheid en vakmanschap terugkeert.
Je kunt nu de roman "Mr. Wilder and I", door Jonathan Coe, hier kopen:
