3 beste boeken van de verrassende Robert Musil

In de eerste helft van de twintigste eeuw kent Europa een uitgebreide overvloed aan transcendente auteurs als noodzakelijke kroniekschrijvers van een continent dat in de duisternis van de grote wereldoorlogen is gedompeld.

Ik bedoel de Thomas Mann, George Orwell, of al in Spanje de Baroja, unamuno…schrijvers die allemaal in de afgronden turen van de twee grote conflicten met hun naoorlogse periode, hun interbellum en de spanningen die zich voortzetten tijdens een turbulente tijd die voorbij de sociaal-politieke toekomst miljoenen levens in de schaduw herschreef.

Robert Musil, met een vergelijkbare essentiële intentie als de vorige, altijd tussen het existentiële geladen met het weerspannige pessimisme dat typerend is voor deze tijd, en de zoektocht naar het menselijke in de duisternis van de mensheid, stelde een unieke bibliografie samen.

Het is geen grote verzameling werken die amper boven de tien uitkomt. En misschien precies in het magere, concentreerde Musil die verfijnde visie op de wereld vanuit het filosofische, omgezet in een roman met een rijkdom die de plots verandert in intra-verhalen met gewicht en residu, met humanistische connotaties door de blootstelling van zijn personages aan die uitersten waardoor men het leven voelt als een bewijs van pijn.

Maar buiten de achtergrond nodigen de acties van Musil ook altijd uit tot de suggestieve knoop in afwachting van de verrassende uitkomst, zoals elke zichzelf respecterende roman voor het plezier van lezers die graag in zulke intense scenario's willen leven.

Top 3 aanbevolen romans van Robert Musil

De man zonder kwaliteiten

Een werk met die altijd unieke vitola van het onvoltooide dat de grote auteur vergezelt voordat hij definitief het toneel verlaat. Een roman die de transcendentie van het magnum opus nastreeft en ondanks het vage einde ervan bereikt, van de omvang tot het gebruik van Proust In "Op zoek naar verloren tijd"

Vanaf het begin, de toewijding, meer dan een decennium, om het werk af te sluiten, presenteert ongetwijfeld de wil om de goede rest van het verstrijken van de tijd te kanaliseren, zonder toe te geven aan eerste indrukken. Iets dat altijd verrijkt door terug te keren naar karakters en hun nuances. Ulrich is de zogenaamde man zonder attributen, een kille kerel die als een goede wiskundige toegewijd is aan zijn wereld van getallen en combinaties. Zijn paradigmatische indruk van de wereld ontsnapt hem aan de niet-wiskundige aantrekkingskracht die hij voelt voor Leona en Bonadea.

Aan de andere kant, in de antipoden van deze vreemde wereld tussen getallen, bewondering en passie gemaakt algoritme, een Arnheim al vol attributen van de goede man, alles wetend, kenner bij uitstek van de moderne wereld in al zijn dimensies. Op de achtergrond het Europa in het vooroorlogse koken van 1914, in het midden de zonden, de ijdelheden, de buitensporige ambities en de kinderlijke verlangens van mannen met of zonder attributen.

De man zonder kwaliteiten

over domheid

Een essay over domheid mag op zijn best niet meer dan 100 pagina's in beslag nemen. Tenzij iemand als Musil ons laat inzien dat domheid net zo goed van ons is als de brandstof die we eraan geven.

Omdat de domheid waarmee professor Erdmanns studenten lachten toen hij waarschuwde dat dit, domheid, het epicentrum van zijn presentatie in de klas zou worden, niets anders is dan de somatisering van de slang van angst die voortkomt uit onze vooroordelen die de werkelijkheid kunnen misvormen, onze onwetendheid die in staat is van aanmoediging tot het ontkennen van de spraak van de ander vanwege pure schade aan het ego.

Wijs zijn kan hetzelfde zijn als niet dom genoeg zijn om te zwijgen, te observeren alvorens te spreken, om onze geest te bevrijden voordat onze neigingen om in hokjes te stoppen elke mogelijkheid tot synthese en leren teniet doen. Daarom moest Erdmann over domheid spreken. En daarom redde Musil al die gedachte in een boekje dat we ons kunnen herinneren om altijd te proberen weg te komen van onze eigen domheid.

De beproevingen van de student Torless

Het feit dat het om een ​​jeugdscène gaat en in een militaire omgeving om de zaken nog erger te maken, geeft deze roman een grotere nabijheid tot elke lezer die bereid is de wereld van Musil te betreden.

Törless is een jonge soldaat die met de diepste tegenstellingen wordt geconfronteerd. Omdat iets in hem ernaar streeft die ogenschijnlijke trots met een gezwollen borst wakker te maken, terwijl de meer kinderlijke kant zijn twijfels heeft. Behalve dat het kind, de puber gekleed in oorlogsuniform, al snel leert frivoliseren over leven en dood, dingen die voor hem nog steeds niets zijn als hij ze zo ver weg ziet.

Maar juist hij, Törless, is de meest tegenstrijdige van de soldaten en zijn zorgen drijven hem soms tot rebellie tegen de opgelegde angst. Omdat zijn intelligentie schipbreuk lijdt in de gaten van die militaire discipline en die patriottische missie tegen vijanden die soms quixotisch zijn voor jonge jongens zoals hij. Soms begrijpt Törles dat het te laat is, dat geen van de andere jongens in een positie verkeert om aan de vervreemding te ontsnappen. En een solo-ontsnapping ondernemen is geen gemakkelijke zaak. Ontduiking kan dus alleen binnenin plaatsvinden, in de ruimte die je kunt beveiligen, zodat niemand deze met geweld vanuit je bewustzijn in beslag neemt.

De beproevingen van de student Torless
5 / 5 - (12 stemmen)

Laat een reactie achter

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Ontdek hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.