De 3 beste boeken van Pilar Quintana

Binnen de huidige Colombiaanse literatuur is het geval van de Cali-groeve interessant, met twee geweldige auteurs zoals Angela Becerra en eigen Pilar Quintana. Cali profiteert verder van een hoogvliegend vrouwelijk verhaal met twee kroniekschrijvers vastbesloten om te roman van realisme. Natuurlijk, een zeer ongelijksoortig realisme. Omdat het al kan gaan van de diepe nabijheid, met zijn rauwheid en zijn emoties aan de oppervlakte, tot projecties die meer gericht zijn op observatie, van zelfs vervreemding, om uiteindelijk nieuwe nuances te ontdekken van wat ons omringt.

In het geval van Pilar is die van haar meer de eerste versie van dat aangegeven realisme, met nauwe aroma's die zelfs de meest sensuele geuren of zelfs de metaalachtige hint van bloed niet ontgaan. De gebruikelijke beschouwing van de roman als een oefening in transmutatie, het leven van andere levens, onder andere met degenen met wie we dagelijks te maken hebben, waarvan we alleen kunnen schetsen wat iemand als Pilar ontwikkelt met een meesterlijk gevoel van verontrustende waarachtigheid .

De oefening in kwestie vereist een soort transmutatie die alleen binnen het bereik ligt van veren die bijzonder begiftigd zijn met empathie en mimiek. Precies wat Pilar bereikt in overeenstemming met een andere geweldige Colombiaanse schrijver zoals zij Laura Restrepo. Altijd actuele aspecten en eisen van het feminisme naar, meer generiek, een noodzakelijke humanisering die vaak zo verloren gaat...

Top 3 aanbevolen romans van Pilar Quintana

De hond

Chirli is de hond in kwestie. Dezelfde naam die een dochter had kunnen hebben als ze ooit was aangekomen. De andere vraag is of het mislukken van een langverwacht moederschap zich evenzeer kan richten op een gezelschapsdier. Het antwoord voor velen is ja. En vasthouden aan de mogelijkheden van liefde en genegenheid kan waar zijn.

Maar de vragen die we met een kind de toekomst in werpen (definitie van moederschap of vaderschap die ik ergens las) zijn niet dezelfde verhandelingen met een gezelschapsdier. Want het dier zal zijn liefde nooit goedmaken met zoveel kanten, zoveel invalshoeken, zoveel teleurstellingen en reünies...

Damaris is een zwarte vrouw die in een rustig stadje in de Stille Oceaan woont en ook haar stormachtige kant verbergt. Ze woont al jaren samen met Rogelio op die plek. Hun turbulente relatie werd gekenmerkt door de vruchteloze zoektocht naar bovengenoemde nakomelingen. En ze proberen van alles, en toch kan Damaris niet zwanger worden. Nu alle hoop verloren is, vindt Damaris nieuwe hoop wanneer ze de kans krijgt een hond te adopteren. Deze nieuwe en intense relatie met het dier zal voor Damaris de ervaring zijn die haar zal dwingen na te denken over instinct en moederschap.

Roodkapje eet de wolf

Ik heb het altijd gezegd, elke romanschrijver vindt in het korte verhaal nieuwe redenen om door te gaan met het vertellen van verhalen, ontsnappingskleppen of zelfs een gebied van vertelling dat veel interessanter is dan de roman. Maar de conventies zijn wat ze zijn en romans zijn nog steeds de meest gewilde literaire werken. Misschien is het een kwestie van het nachtkastje voor een langere tijd bezetten met zijn personages die de leiding hebben om ons naar de armen van Morpheus te brengen ...

Maar uiteindelijk zijn het verhaal of het verhaal intensere doses van het medicijn dat aan het schrijven is. Omdat het gecreëerde universum zich even vooruit als achteruit uitbreidt zodra de protagonisten van een verhaal zijn gemaakt. En hoewel zijn scène versmald is, is het gevoel van volledige creatie veel intenser en geconcentreerder in de tijd.

Bij deze gelegenheid duikt Pilar Quintana in de diepste vergankelijkheid, kortom het existentialisme, bijna als een slogan. En toch krijgt alles een bijzondere kracht, want elk karakter wordt al snel door ons zelf gegeven aan driften, hartstochten, angsten, zielspijnen, verdriet, schuldgevoelens en al die sensaties en emoties die ons maken tot wie we zijn zonder dat we ons daar nauwelijks van bewust zijn.

Dit boek biedt ons de mogelijkheid om de diepste redenen te ontdekken voor een actie die altijd wordt bepaald door de beslissingen die zijn genomen in overeenstemming met de diepste verlangens die zoveel gevoel van existentiële ergernis oproepen of de reden die in staat is om die kokende verlangens slecht te doorstaan, ons in gevangenen te transformeren van het onmogelijke evenwicht.

De zeldzame stofafscheider

Misschien is Colombia wel het land dat zich de afgelopen tijd het beste heeft weten te distantiëren van zijn duisterste verleden. Wachtend tot alles op dezelfde manier doorgaat, lijken de geesten van het dichtstbijzijnde gisteren te worden beschermd door een samenleving die met succes een operatie heeft ondergaan die in staat is om maffia's als stagnerende tumoren te verwijderen. En in literaire zin krijgt dit een visgrond van verhalen te vertellen voor mannelijke en vrouwelijke auteurs uit dat land.

Aan het eind van de jaren tachtig zwierven drugshandelaren vrij door de straten en de stad bruiste van de grootsheid van gemakkelijk geld, neonkleuren en vrouwen met siliconen tieten. Eind jaren negentig zaten de drugshandelaren in de gevangenis en de stad in puin. Dit is de setting voor het verhaal van La Flaca y el Mono.

Ze staat stof te verzamelen omdat ze geen nee kan zeggen. Hem omdat hij nog steeds niet kan vinden waar hij zijn hele leven naar op zoek was. Zij komt van beneden en hij komt van boven, en als ze elkaar ontmoeten, ontmoeten de twee steden elkaar. Maar in het midden van de twee is Aurelio, de man van wie Flaca houdt en de vriend die Monkey in het verleden heeft verraden.Rare Powder Collectors is het verhaal van een mislukte liefde tussen een sociale klimmer en twee fijne kinderen en het is tegelijkertijd Tegelijkertijd, een getuigenis van de ontbinding van een samenleving die doordrongen is van de cultuur van de drugshandel