De 3 beste boeken van Nobelprijswinnaar Peter Handke

Er zijn auteurs over wiens werk je zeker moet weten dat je het wilt lezen. En het oppakken van een boek onder leesomstandigheden of lokalen is meestal niet de beste start voor een avontuur op papier. Tenzij je iets bijzonders tegenkomt zoals het werk van Peter Handke.

Ik zeg dit omdat deze Oostenrijkse schrijver, die naar de roman kwam als nog een aspect van de veelzijdige schepper, verschijnt met zijn bende van pessimisme die in literatuur is veranderd. Ook is Handke soms verfijnd in vorm, maar uiteindelijk is hij een buitengewoon interessante verteller. Zijn literatuur is een oprechte lediging, die van elk van zijn personages met ritmes die uit zijn toneelstukken of scripts zijn ontsnapt.

Als we gewetensvol mengen Kafka y Cioranvinden we een Handke die in de duizeligheid van de cocktail een veelheid aan verrassende nuances biedt. Een soort verhalende download over personages die zijn overgelaten aan het lot van het dagelijks leven, zodra ze van de planken waarop ze handelen, afkomen. Waaronder hijzelf als de eerste stem die zijn levenservaring en zijn ideeën over de wereld blootlegt.

Handke of een van zijn andere personages, met onze gedachten opnieuw in onszelf omgezet, gezeefd door de symbolen van dromen die, met hun gebruikelijke karakter van aanwijzingen zonder duidelijke betekenis, uiteindelijk de toekomst van ons gedrag markeren. We worden gewaarschuwd dat Handke niet de vreugde van de tuin is. En het is niet zo dat de actie van zijn werken ons door snelle plots beweegt. Ondanks alles boeit zijn literatuur.

Handke's romans en bijna gefictionaliseerde geschriften stralen dat pessimisme van eenzaamheid uit. Toch keren we terug om te genieten, zodra we de som van de droevige karakters ter hand nemen, van die reis naar het existentialisme, onderbroken door die toevoeging van het fantastische dat wordt geboren uit het dromerige en zelfs het krankzinnige.

3 aanbevolen boeken van Peter Handke

Essay over vermoeidheid

Aangezien Handke's romanistische bedoeling door een filosofische bedoeling rond het personage gaat, is zijn non-fictie-gedeelte niet zo ver verwijderd van zijn fictieve aspect.

Elk essay verwijst naar de meest transcendentale monoloog, naar de uiteenzetting van ideeën die verband houden met de rationele projectie op morele, ideologische of andere referenties van waaruit de dienstdoende auteur in staat is dit werk van principes, van een inwijdingsreis, te construeren.

Bij deze gelegenheid is vermoeidheid een excuus om dat fatalisme, defaitisme, aan te pakken dat ons allemaal verliezers van onze rede maakt die niet in staat zijn om de eindigheid van alles aan te pakken, te beginnen met ons eigen geweten dat tussen botten zit.

Het is geen gemakkelijk boek, zoals je je kunt voorstellen, maar de symbolen ervan, na zorgvuldig lezen goed verteerd, leveren uiteindelijk briljante existentiële ideeën op. De vermoeidheid van het leven voor een rationeel wezen dat altijd op zoek is naar antwoorden in een wereld die is opgebouwd vanuit de meest absolute relativiteit, is vermoeiend voor Handke.

En toch creëert de magie van het gedachte-experiment met betrekking tot die afgeleide ontevredenheid een ruimte van vrijheid die even verontrustend als bevredigend verkenbaar is.

Ondraaglijk ongeluk

Nog een van de grote werken die voor vandaag zijn gered. Want als de werken van Handke onlangs opnieuw zijn gepubliceerd, komt dat doordat zijn denken zich uitstrekte naar een ruimte tussen fictie (als een persoonlijke sfeer van de schrijver zelf) en het realisme dat typerend is voor een werk dat doordrenkt is van de rauwste ervaringen die in de literatuur worden uitgedreven. Geef jezelf over aan een universeel personage, een overlevingsheld die zijn eigen indrukken vertelt, gefragmenteerd tussen dromen, ervaringen, reflecties en rijke noties van existentialisme die als ervaring worden aangeboden.

De titel van dit werk verwijst naar dat aspect van het onomkeerbare dat de dood is. Misschien zou een exit van het toneel zoals die van zijn moeder, met die ontgoocheling over zelfmoord, zelfs gekenmerkt door overtuigingen en religies als een opdracht aan de duivel, voor Handke een van de krachtigste motoren zijn om die angst van afwezigheid met gewicht over te geven dat ze degenen die hen steunen kunnen laten zinken. En dat ze in ieder geval altijd die schouderlast zijn waar de auteur nooit van af kan komen.

Het moment van echte sensatie

Het ontwaken, geadresseerd met die internationale literaire erkenning in Kafka's Gregorio Samsa. In het geval van deze roman van Handke ontdekken we een soort day after uit een droom die wijst op een self-fulfilling prophecy. De krachtige sensatie van Keuschnigs droom, waarin hij ontdekt heeft dat hij tot moord in staat is, trekt hem aan in alles wat hij daarna doet.

Een simpele droom, niets van deze wereld, een onbegrijpelijke download van de rede in haar nachtrust. En toch zal voor Keuschnig niets meer hetzelfde zijn. Parijs, de stad waar hij werkt en die een comfortabele en erkende politieke missie vervult, verliest zijn licht voor deze ongelukkige man die in staat is zichzelf onder te dompelen in zijn eigen droom. Alles wat er sinds dat ontwaken gebeurt, wijst op een catastrofe.

De enige mogelijkheid voor Keuschnig is om de wereld terug te halen uit de visie van de kindertijd, een tijd waarin dromen monsters konden hebben, maar waarin men nooit het monster, de moordenaar zou kunnen worden...