Het geval van Paul Jordaan, samen met die van de eveneens oogverblindende Guillermo Martinez, dienen om te bevestigen dat wetenschap ook een plaats heeft in de literatuur. Beiden zijn auteurs die afkomstig zijn uit schijnbaar verre ruimten zoals natuurkunde of wiskunde. En in beide gevallen zijn zijn boeken bij vele gelegenheden ondergedompeld in formules of concepten om suggestieve plots voor te stellen vanuit hun analytische en deductieve aspect naar duizend-en-een onvermoede aspecten van de mens. Want beide auteurs cultiveren heel verschillende genres uit die creatieve bakermat van verre universums.
Maar natuurlijk is deze link ook geen strikt actuele formule, ondanks de twee voorbeelden van recente auteurs. De reeds overleden Umberto Eco Hij flirtte al met wiskunde vanuit zijn meest filosofische positie in essays of in de roman 'De slinger van Foucault'. En dus, alles begrepen als een benadering tussen logica en het rationele, is de mengelmoes logischer.
Maar terug naar Giordano, verder ronde werk tussen het wiskundige en het romantische dat was De eenzaamheid van priemgetallen, vinden we meer verhalen die afwijken van die convergerende lijn tussen dergelijke gepolariseerde gebieden om zeer menselijke verhalen binnen te gaan die zijn ingevoegd in percelen van maximale spanning met onmiskenbare filosofische connotaties.
Top 3 aanbevolen boeken van Paolo Giordano
De eenzaamheid van priemgetallen
Per definitie onvruchtbaar. Onproductief voor elke formulering. Priemgetallen observeren anderen tussen hulpeloosheid en de aanname van hun lot in de vergetelheid geraakt. Soms zijn mensen die priemgetallen die, ondanks alles, kunnen kloppen, maar wiens emotionele lading hen strak houdt, ongevoelig voor nieuwe opties.
En dat is wanneer de eenzaamheid van die zin die de zielen van Alice en Mattia verandert in die figuren die niet meer kunnen uitdrukken. Met de romantische en melancholische hint van eenzaamheid als onontkoombare voorwaarde voor verslagen zielen, baant schoonheid, zoals zo vaak uit verdriet, haar weg uit het melancholische gevoel dat alles anders zou kunnen zijn. Het zou alleen nodig zijn voor Alice en Mattia om de knopen van hun verleden ongedaan te maken. Omdat priemgetallen niet worden gemaakt, worden ze geboren. En de kindertijd is dat moment na de geboorte waarin het wordt gemarkeerd, zonder het te beseffen, wat je kunt worden.
Als familie
De hoofdpersoon van deze roman vertelt over zijn huwelijk met Nora. De relatie wordt echter vooral gekenmerkt door een externe aanwezigheid die alles omvat. Dit is mevrouw A, verantwoordelijk voor de meest voorkomende huiselijke perikelen. Maar wanneer mevrouw A stopt met het begeleiden van hen voor haar plotselinge dood, zal alles radicaal veranderen.
Vanuit zijn perspectief worden we geconfronteerd met een gevoel van onwerkelijkheid, een visie op het gezinsleven die ons beiden vreemd is. De verschillen worden steeds groter en alleen het gewone kind wordt gezien als de nexus. Maar niet alles kan in een relatie in de alleenstaande ouderschapsmand worden gestopt. En ze weten het allebei, of liever, ze voelen het aan, ze raden het als het verre brandpunt van een trein die nadert met de spaarzaamheid van de afgelopen dagen, maar met de zekerheid dat hij vroeg of laat aankomt.
Een familieportret vol perspectieven op het dagelijks leven, het afpellen van de liefde en het nauwelijks te verslaan gevoel van falen. Geconfronteerd met de onvermijdelijke slijtage van de relatie, geven de blikken ze alleen maar die eenzaamheid terug van iemand die er steeds meer van overtuigd is dat ze niet langer op dezelfde plek horen als de andere persoon met wie ze zijn.
Het menselijk lichaam
Zoals we allemaal kunnen raden, onderzoekt de auteur na een geweldige roman die afgrond van verwachtingen. Zeker voor een jonge schrijver die miljoenen lezers kan bereiken met een eerste film.
En toch kwam Paolo in dit verhaal naar voren met de waardigheid van een schrijver die overtuigd was van zijn roeping. Misschien juist door zijn jeugd die elke uitdaging aankan. We reisden naar het meest conflictueuze Afghanistan om een groep jonge soldaten te begeleiden die bestemd waren voor een basis te midden van voortdurende aanvallen. Te midden van elk nieuw gevecht doen de jongens wat ze kunnen om te overleven. Maar de roman wordt meer geraakt door de momenten in de kazerne, door de meditaties van elk personage, van hun verleden, van de redenen die hen daarheen hebben geleid.
Het idee van de meer dan mogelijke dood in een van de schermutselingen geeft elke interactie tussen de protagonisten en al hun onthullingen aan de lezer of zelfs aan een van zijn metgezellen van dat intense gewicht, perfect voor de auteur om een intensiteit en een maximale emotionaliteit tijdens de actie.
