In verschillende interviews waarin ik heb kunnen luisteren naar de persoon achter de auteur Najat El Hashmi (Nadal Roman Prijs 2021) Ik heb de rusteloze geest ontdekt die zich uitbreidt naar veeleisende gebieden zoals feminisme of de sociale integratie van verschillende etnische groepen, culturen en religies. Altijd daarmee rustig punt van reflectie, contrast van ideeën, kritische positionering in staat om het bijvoorbeeld midden in de Catalaanse ideologie te plaatsen om weg te komen toen de zaak sinds 2017 terugkeerde naar de blinde aanhang van de processen.
Maar het politieke (met zijn onmiskenbare sociologische aspect waar elke intellectueel zich mee bezighoudt door het feit van het zijn) is bij een schrijver als Najat een ander toppunt, meer in een noodzakelijkerwijs hoekige fysionomie om nieuwe randen en aspecten te ontdekken.
En dan komt de literatuur met hoofdletters in zijn koffer, begiftigd met dezelfde notie van het wraakzuchtige als een lijn parallel aan de eigen taak van het vertellen. En zo lijken hun verhalen geladen met dat realisme op straatniveau, van contexten die zinken naar de... existentialistisch en ze komen naar voren in de richting van het realisme dat het meest gehecht is aan onze dagen, beladen met kritiek en geweten, en drijven de lezer naar de empathie van situaties die nodig zijn om in hun hele scenario te visualiseren dat verder gaat dan de gemakkelijke karakterisering van onze dagen.
Dit alles met etnische aroma's die hun verhalen beladen met aroma's die steeds verder weg staan en daardoor misschien wel meer verlangen naar de authenticiteit die verwoest is door de mondialisering en die even uniform als uitroeiend is. Een noodzakelijke stem in een literatuur die noodzakelijkerwijs georiënteerd is op humanistische tonen.
Top 3 beste boeken van Najat el Hachmi
Moeder van melk en honing
Elk vertrek van huis is een ballingschap wanneer het pad begint vanuit discrepantie of angst. Elke melancholische terugblik wanneer het nieuwe niet lijkt op de gewenste vrijheid, is een existentieel conflict dat wijst op ontworteling, op de volkomen staatloze geest die even troosteloos als briljant is in zijn mogelijk creatieve aspect.
Moeder van melk en honing Het vertelt in de eerste persoon het verhaal van een moslimvrouw uit de Rif, Fatima, die, nu volwassen, getrouwd en moeder, haar familie en de stad waar ze altijd heeft gewoond, verlaat en met haar dochter emigreert naar Catalonië, waar ze worstelt om vooruit te komen. Dit verhaal vertelt de moeilijkheden van deze immigrant, naast de wanverhouding tussen alles wat ze tot nu toe heeft meegemaakt, en waar ze in geloofde, en deze nieuwe wereld. Zijn strijd om vooruit te komen en zijn dochter een toekomst te geven wordt ook verteld.
Geformuleerd als een mondeling verhaal waarin Fatima terugkeert na jarenlang het ouderlijk huis te hebben bezocht en haar zeven zussen alles vertelt wat ze heeft meegemaakt,
Moeder van melk en honing biedt ons een diep en meeslepend inzicht in de immigratie-ervaring vanuit het oogpunt van een moslimvrouw, moeder, die alleen woont, zonder de steun van haar man. En tegelijkertijd biedt het ons een compleet fresco van wat het betekent om vandaag de dag een vrouw te zijn in de landelijke moslimwereld.
De buitenlandse dochter
Dat zoiets als de term getto tot op de dag van vandaag natuurlijk heeft overleefd om etnische groepen te markeren, zegt weinig over deze vermeende "alliantie van beschavingen" of hoe je het ook wilt noemen. Maar de fout is misschien niet alleen van sommigen, de fout is het onvermogen om de huid van andere mensen te bewonen, aan weerszijden van een mogelijke religie, cultuur of gewoonte.
Een meisje geboren in Marokko en opgegroeid in een stad in het binnenland van Catalonië bereikt de poorten van het volwassen leven. Aan de persoonlijke rebellie die elke jongere doormaakt, moet ze een dilemma toevoegen: vertrekken of blijven in de immigratiewereld.
Iets dat nauw verband houdt met het harde interne conflict dat de mogelijkheid om de band met zijn moeder te verbreken met zich meebrengt. De hoofdpersoon van deze roman is een briljante jonge vrouw die, na het afronden van de middelbare school, wordt verscheurd tussen het accepteren van een gearrangeerd huwelijk met haar neef en naar Barcelona gaan om haar talent te ontwikkelen.
De moedertaal, een variant van het Berbers, symboliseert de communicatieproblemen en het identiteitsconflict dat de hoofdpersoon door het hele verhaal heen ervaart, terwijl hij reflecteert op vrijheid, wortels, generatieverschillen en de complexe persoonlijke, sociale en sociale realiteit. . Daarbij komt nog de moeilijke toegang tot de arbeidsmarkt waarmee de jeugd van tegenwoordig wordt geconfronteerd.
Een verhalende stem vol kracht die de tegenstellingen die zijn leven kenmerken met eerlijkheid, vastberadenheid en moed onder ogen ziet; een monoloog over het gezin en de intensiteit van de emotionele banden die ons binden met het land, de taal en de cultuur.
De laatste patriarch
Wortelen is niet altijd gemakkelijk als de eigen cultuur de essentie aanvalt. Aan de ene kant is er de kindertijd, dat paradijs dat altijd van ons vraagt met aroma's van identiteit, erbij horen en vooral liefde. Aan de andere kant is de vitale horizon altijd een dageraad van intens protestlicht dat soms hard botst met de culturele opvattingen die vastbesloten zijn het lot van ieder van hen met vuur te markeren.
Mimoun en zijn dochter zijn geboren om de rollen te vervullen die de patriarch hun heeft toegewezen, rollen die duizenden jaren geleden zijn vastgesteld. Maar door omstandigheden steken ze de Straat van Gibraltar over en komen ze in contact met de westerse gebruiken. De niet nader genoemde hoofdpersoon zal proberen te begrijpen waarom haar vader een despotische figuur is geworden, terwijl ze een pad begint zonder terugkeer naar haar eigen identiteit en vrijheid.
2 reacties op “De 3 beste boeken van Najat El Hachmi”