Of het nu een roman of een verhaal is. De vraag voor liliana blum het is om mozaïek te maken van alle verhalen. Een soort puzzel waarbij de stukjes alleen passen door de kracht van wanhoop. Alles eindelijk verenigd met een door omstandigheden geïmproviseerde lijm, zonder een mogelijke draad van het lot of magisch kant. En ja, het is de puzzel die het meest op de werkelijkheid lijkt, of je hem nu van dichtbij bekijkt met zijn schrilheid, zijn hangende stukjes en zijn plooien, of van veraf met zijn kubistische uiterlijk.
Want zo is alles. Elke dag is een verhaal, elke scène is een verhaal, elk moment dat je aan de god Cronus geeft, is een schakel in de aaneenschakeling van gebeurtenissen die het lot schetsen dat zal worden verteld. Dus, zoals Liliana Blum het goed doet, is het het beste om het te vertellen zoals het is, om niet teleurgesteld te worden of ingewikkeld te worden met plots die ver van de realiteit zijn. Al die metaforen tussen lyrisch en prosopopee zodat het dichtst bij onze wereld is als het ei bij de kastanje...
We zijn dus gewaarschuwd voor wat we kunnen vinden in een ontketende literatuur als die van Liliana Blum. De vraag is om kunstgrepen omver te werpen en in de schaduw te duiken met die visie en morbide wens om alles tot op de bodem uit te zoeken, waar geen licht meer over is.
Top 3 aanbevolen boeken van Liliana Blum
het pentapod-monster
De wijze man zei dat hij een mens was en dat niets menselijks hem vreemd was. Zelfs de meest meedogenloze afwijking, de zeker meest afschuwelijke afwijking blijft het menselijke vertegenwoordigen, de ergste mogelijkheid dat onze rede verandert in een boosaardig ziek verlangen. Durf hem te vertellen is een taak van literair exorcisme voor zielen die nog maar weinig genezen zijn van schrik.
Raymundo Betancourt is de modelburger: een eerlijke en verantwoordelijke professional, ondersteunend en toegewijd aan het welzijn van zijn gemeenschap. Maar aangezien het leven niet alleen werk is, staat het zichzelf ook twee simpele dagelijkse genoegens toe: kaneelgom en de meisjes die het in zijn kelder ontvoerd houdt.
het pentapod-monster Hij confronteert ons botweg of eufemismen met de duistere geest van de moordenaar, de aanbiddelijke en manipulatieve psychopaat aan wiens charmes Aimeé bezweek – alweer een ‘kleintje’, maar op haar eigen manier – tot op het punt dat ze medeplichtige werd in ruil voor een beetje liefde. .
Liliana Blum is even bekwaam als meedogenloos. Het raakt het hart niet om de lezer in de put te duwen waar dat beest in engelenhuid leeft dat zich op klaarlichte dag verschuilt en dat je buurman kan zijn, of de mijne, of iemands...
haas gezicht
Het stereotype van de dienstdoende psychopaat werd ook uitgebreid naar het vrouwelijke in rollen als Carrie from Stephen King of Lisbeth Salander uit de Millennium-trilogie. Alleen in het geval van vrouwen is er altijd een residu van wraak en wraak. Oude schulden waarvoor men de prijs kan vragen die het beste begrijpt...
Met diepe sleaze en zwarte humor, haas gezicht het is een eerlijk verslag van wat ons resoneert; van de gevangenis die het lichaam veronderstelt en de mechanismen die we nutteloos proberen te bedekken wat ons in de ogen van anderen monsterlijk maakt, aangezien "er altijd iets blijft, een overblijfsel, een verradend merkteken, dat soms zelfs gênanter is dan het gebrek zelf, echt of schijnbaar…”.
De groep die op het podium speelt is zielig, al lijkt de zanger geen slechte vangst. De donkere sfeer is precies goed om het litteken op haar gezicht te verbergen, het pijnlijke teken van de operaties die ze als kind onderging vanwege haar hazenlip en die haar de wrede bijnaam Hare Face opleverde.
Haar ongeremde luchtigheid en uitbundige lichaam weten de aandacht van de zangeres te trekken, met mooie blauwe ogen maar een slap en misvormd lichaam. Hij is de uitverkorene. Na een tijdje te hebben gepraat, neemt ze hem mee naar haar huis. Het is merkwaardig - denkt hij - dat het narcisme van de mens hem doet geloven dat het initiatief van hem is, terwijl hij niet weet wat hem te wachten staat...
Liliana Blum, een van de meest interessante vertellers in de Mexicaanse literaire scene, behandelt in deze roman de problemen van pesten, destructieve relaties en in het bijzonder de impliciete ontmenselijking in de manier waarop we de ander observeren en terugbrengen tot zijn gebreken.
citrus verdriet
Voorbij de treurwilgen is de droefheid van citrusvruchten. En het is niet langer een kwestie van louter bedrog, van theatrale melancholie, maar van de zekerheid van de dood die de plantenwereld besluipt met zijn deugd of gebrek aan absolute kleinzieligheid. Mutatis mutandis kan diezelfde natuur de menselijke ziel bewonen in elk van de voorbeelden van deze labyrintische verteller.
In de botanie is de "citrusblues" een dodelijke ziekte die bomen omvalt, waardoor ze dofgrijs en dodelijk hangend worden. Onder dit uitgangspunt onthullen de verhalen van Liliana Blum de onmogelijkheid van gevoelens en emoties die worden bedreigd door de duisternis die in ons leeft of in degenen van wie we houden.
Liliana Blum snoeit genadeloos de onthechting, de leugens en het geweld dat door onze aderen stroomt of in ons straatbeeld te zien is, overal waar een vader zijn dochter vergezelt naar een motel, een man op internet loert of drugshandelaren jongeren ontvoeren. Rusteloosheid, rusteloosheid of angst zijn de wijzen van dit bos; een hartverscheurende kracht en evocatie, zijn wortels. Ga je er in op?
