de literatuur van Joseph Heller werd geboren met het zegel van volwassenheid van de schrijver die al terug was van alles. Zo ontdek je in het verhaal van deze Amerikaanse auteur a voorkeur voor reductie tot het absurde, voor humor, voor ongefilterde kritiek. Niets te maken met andere illustere piloten die de literatuur zijn ingegaan, zoals Saint Exupéry o James Salter uiteindelijk meer transcendent vanwege hun eigen visie op literatuur als een gebied met meer inhoud en niet als een kwispedoor waarin de bitterheid kan worden losgelaten voordat deze weer door de keel stroomt.
Er moet van alles zijn. Er is altijd tijd voor de een of andere soort literatuur, degene die alles sublimeert of degene die alles belachelijk maakt. In Hellers meer dan vreemde, misvormde visie gaat een bruut realisme voorbij aan de notie van iemand die geen oplossing of verbetering meer verwacht en zich enkel overgeeft aan de missie om ellende bloot te leggen. Omdat het één ding is om niet met molenstenen te communiceren, en het andere is om de mogelijkheid of het verlangen te hebben om erover te schrijven in de overtuiging dat het de meest noodzakelijke helderheid biedt voor een dof geweten.
Het is net als dat oude gezegde: 'iemand moest het doen'. In de literatuur van de Amerikaanse 20e eeuw heeft Heller zichzelf de taak gegeven om de grijze gebieden van de Amerikaanse droom te gaan presenteren, vertrouwend op het feit dat Amerika al zijn burgers nodig had om juist onvermoede evenwichten te bewaren...
Top 3 aanbevolen romans van Joseph Heller
Val 22
En Heller arriveerde en schreef een klassieker... Hij dacht er toch alleen maar aan om een tragikomedie over zijn dagen te schrijven tussen de flitsen van grond-luchtraketten, bommen en de heilige eieren van de grote militaire coördinatoren...
Tijdens de Tweede Wereldoorlog doet een bommenwerperpiloot genaamd Yossarian in het ziekenhuis van de Amerikaanse basis op een klein Italiaans eiland alsof hij gek is. Hij wil koste wat het kost voorkomen dat hij tijdens zijn volgende luchtmissie en naar huis terugkeert. Waarom probeert iedereen hem in vredesnaam van onderaf te vermoorden?, vraagt hij zich elke keer af als hij een bom laat vallen. Yossarian probeert te bewijzen dat hij gek is, maar valt in de "catch 22": een absurde en perverse militaire regel die stelt dat degenen die krankzinnigheid beweren om oorlog te voorkomen het gezondst zijn. En als je gezond bent, ben je gezond, dus... Je hebt geen keus!
Catch-1961, oorspronkelijk gepubliceerd in 22, is zonder twijfel een van de grappigste en meest gevierde meesterwerken aller tijden en een hoeksteen van de Noord-Amerikaanse literaire traditie, die het een plaats heeft opgeleverd op de lijsten van de beste boeken van de XNUMXe eeuw. . De lezer wordt ondergedompeld in een stroom van absurde situaties en uitzinnige dialogen die de domheid van oorlog en van de mens onderstrepen. En het feit is dat “de hel ons is en altijd is geweest”, benadrukt Laura Fernández in de proloog. «Als ik de hel zou moeten beschrijven, zou het een hondsdolle grappige zijn. Want zo belachelijk is de wereld. […] zodat deze mensheid iets over zichzelf probeert te leren.»
er is iets gebeurd
Achter elke scherpe kritiek, in elk verlangen om belachelijk te maken of te satire, vinden we altijd de ontgoocheling van de verteller in zijn poging om te ontrafelen wat ons ertoe brengt keer op keer te struikelen in onze media, complexen en schuldgevoelens... Sociaal succes Het is het ergste doelstelling van de moderne samenleving vol ondeugden. Dit is het verhaal van een ineenstorting.
Bob Slocum is een benijdenswaardige man. Hij is een leidinggevende en presteerder, heeft een aantrekkelijke vrouw en drie kinderen, een 'vriend' en, vanwege zijn positie, een rondzwervende harem. Er is echter iets gebeurd. De mogelijkheid om te worden gedegradeerd in zijn hiërarchie, de angst om niet de top te bereiken waar beslissingen worden genomen en de haat tegen zijn superieuren, gecombineerd met de ineenstorting van zijn gezinsleven, vormen een voortdurende kwelling voor Slocum.
Portret van tiener, oude kunstenaar
Het was niet persoonlijk, James Joyce. Heller zou Dorian Gray als referentie kunnen nemen. Het ging erom dat punt van transcendentie van het werk te redden dat zich opent op de kunst en haar betekenis of haar bronnen. Portrait of the Artist as a Teenage Man is een ontroerende en fascinerende inval in de geest van een kunstenaar die nadenkt over zijn leven, op zoek naar een bron van inspiratie. Een uitzonderlijke, emotionele en boeiende kijk op creativiteit, met al zijn momenten van hoopvolle opwinding en pijnlijke teleurstelling.
Eugene Pota, romanschrijver die net als hijzelf Heller Dankzij zijn eerste roman is hij een legende en een cultureel icoon geworden. Hij zoekt naar een plot voor zijn definitieve werk als hij merkt dat het einde van zijn dagen nadert. Die eerste roman markeerde zijn literaire carrière. Vanaf dat moment werd al zijn werk zorgvuldig ontleed door critici, en, met uitzondering van een kortstondig succes, werd het als gebrekkig beschouwd.
In zijn zoektocht naar een complot wendt hij zich tot zijn vrouw, zijn agent, zijn redacteur, zijn voormalige minnaars en zelfs zijn dokter. Iedereen brengt hem ideeën aan, maar geen daarvan is overtuigend, tot het punt dat hij door desillusie naar beneden wordt getrokken. In zijn rusteloze strijd met inspiratie, Pota, ‘alter ego’ van Heller, duikt in de ‘tragische component’ van de levens van sommige schrijvers zoals Scott Fitzgerald, Henry James, Jack London en Joseph Conrad; de verwoesting veroorzaakt door een vroeg succes dat ze later niet in de rest van hun werk vonden. Onderweg, tussen zijn levensavonturen en zijn mislukte romanbegin, brengt hij hulde aan zijn favoriete auteurs; onder anderen Mark Twain, Franz Kafka en James Joyce met de knipoog naar de titel. Portret van de tiener, oude kunstenaar was het laatste verhaal van Joseph Heller.
