Een slechte leerling die zijn leraar niet overtreft, werd vroeger gezegd. Een zoon is ook een student wanneer hij zich wijdt aan dezelfde taak als zijn ouder. En ja, in het geval van Jonathan Little hij wil Robert, zijn vader, overtreffen.
Omdat Jonathan Littell junior die grote onderscheiding heeft om met wederzijdse trots aan zijn vader te tonen, niets minder dan de Goncourt 2006. Sindsdien is de goede oude Jonathan doorgegaan met zijn literaire ontwikkeling, opnieuw bevestigd in de kennis en het geduld die nodig zijn om van zichzelf een schrijver te maken.
Van zijn jeugdige uitbarstingen met werken van science fiction of liever transgressieve narratieve voorstellen voor een al meer verfijnde literatuur. Een relaas van hem met trekjes van historische fictie, existentialisme soms Kafkaiaans en die voorliefde voor depersonalisatie en vervreemding die de gebeurtenissen laten zien vanuit een uiteindelijk hartverscheurende helderheid.
Top 3 aanbevolen romans van Jonathan Littell
de welwillende
Meeleven met de duivel zelf is iets dat ik ook heb geprobeerd in mijn boek «De armen van mijn kruis«. De vraag is te overwegen, zoals Terence al zei, dat we mensen zijn en dat niets menselijks ons vreemd is. Om deze nieuwe Littell-knop te laten zien.
Er is veel over het nazisme geschreven, maar er zijn maar weinig romans die het gewaagd hebben door te dringen tot het bewustzijn van een nazi. In The Benevolent Women biedt Jonathan Littell ons het standpunt van de beul, de SS-officier Maximilien Aue, die tientallen jaren na het einde van de Tweede Wereldoorlog in de eerste persoon vertelt over zijn deelname aan de oorlog en aan de bloedbaden aan het front. hiervan, toen hij tussen de vijfentwintig en dertig jaar oud was.
Als overtuigd nazi, zonder wroeging of moreel verwijt, aanvaardt Aue zijn inzet voor Hitlers criminele machine, als lid van de Einsatzgruppen, en dus als verantwoordelijke voor misdaden tegen de menselijkheid, in de Oekraïne, de Krim en de Kaukasus. Het vertelt zijn tussenkomst in de slag om Stalingrad totdat hij naar Berlijn wordt gestuurd, waar hij op het ministerie van Binnenlandse Zaken werkt onder bevel van Himmler, en meewerkt aan de implementatie en uitvoering van de 'Endlösung'.
Maar Las Benévolas is niet alleen een van de grote romans over het nazisme en de banaliteit van het kwaad. Het is tegelijkertijd een onderzoek naar de duistere kant van familierelaties en seksuele obsessies. Max Aue wordt achtervolgd door de geest van incest met zijn zus en door zijn homoseksualiteit, de reden voor zijn toetreding tot de SS, en door zijn haat tegen zijn moeder.
Op deze manier lijken geschiedenis en privéleven verweven te zijn in fataliteit, op de manier van klassieke tragedie. Het is niet verrassend dat de titel van De welwillende verwijst naar De Orestia van Aeschylus. Electra van Sophocles en Life and Destiny van Vasili Grossman zijn andere klassiekers waarmee Jonathan Littells nieuwe dialogen. Les Benévolas werd bekroond met de Prix Goncourt en de Grand Prix voor Romans van de Franse Academie. En het aantal lezers over de hele wereld loopt in de miljoenen.
De verhalen van Fata Morgana
Het mooiste is tenslotte kort. Het orgasme zonder verder te gaan. Een orgiastische lezing moet dus noodzakelijkerwijs kort zijn, als een verhaal dat je doet huiveren in die zucht van verbinding die neuronen als sperma afvuurt. De dienstdoende schrijver verbergt altijd zijn kortere verhalen. Maar eigenlijk wacht de opdracht gewoon op het vormen van een consistenter boekdeel dan de langste roman. Want in al die beknoptheid die de auteur heeft geschreven schuilt de magie van het vak.
Terwijl ik sliep, zei ik tegen mezelf: ik zou hierover moeten schrijven en niets anders, noch over mensen noch over mij, noch over afwezigheid noch over aanwezigheid, noch over leven noch over dood, noch over gezien of gehoord dingen, noch over liefde, noch over tijd. Bovendien had alles al zijn vorm. Van 2007 tot 2012 publiceerde Jonathan Littell de vier verhalen waaruit dit boek bestaat in de kleine en riskante Franse uitgeverij Fata Morgana en die nu voor het eerst in het Spaans worden vertaald.
Er waren vier prachtige, bijna clandestiene korte boeken, waarvan nooit een recensie verscheen: het perfecte laboratorium voor een schrijver die, net als Kafka, denkt dat 'er nooit stilte kan zijn rond wat men schrijft'. Deze langzame ontwikkelingsperiode leidde uiteindelijk tot het schrijven en publiceren, ook in Galaxy Gutenberg, van An Old Story, een enorm uitgebreide nieuwe versie van het laatste verhaal in dit deel.
een oud verhaal
Een roman waar Houellebecq zelf trots op zou zijn. Maar dat betekent natuurlijk wel dat je je lectuur op het juiste moment en met de nodige aanleg moet pakken. Wanneer alles samenkomt, wordt natuurlijk een magische waanzin getriggerd waarbij we door al die niveaus gaan die onze realiteit kunnen beschrijven vanuit onbekende dimensies tussen bewustzijn, het hiernamaals en een reis in de tijd.
“Een verteller komt uit een zwembad, kleedt zich om en begint door een donkere gang te rennen. Ontdek deuren die openen naar territoria (een huis, een hotelkamer, een studio, een grotere ruimte, een stad of een ruig gebied), plaatsen waar de meest essentiële menselijke relaties keer op keer worden gespeeld, tot in het oneindige (gezin, koppel). , eenzaamheid, groep, oorlog)».
De roman is georganiseerd in zeven variaties, waarbij de actie zich lijkt te herhalen, dezelfde familie, dezelfde hotelkamer, dezelfde ruimte voor seks, voor geweld. Maar als alles zich herhaalt, wankelt alles, wordt onstabiel, onzekerheid wordt een principe. De identiteit van de verteller wordt getransformeerd, man, vrouw, hermafrodiet, volwassene, kind.
Zo bouwt Littell aan een obsessieve, verstikkende, briljante fictie over de onderwereld van de ziel, waarin hij wederom één op één het kwade lijkt te willen behandelen. Jonathan Littell heeft weer een meesterlijke roman geschreven. Evenals in Las benevolas komt ook hier de lezer niet ongeschonden uit zijn lectuur.
1 reactie op “De 3 beste boeken van de diepzinnige Jonathan Littell”