Onder de illustere billen die een zetel bezetten in de Koninklijke Spaanse Academie, Javier Marias, Arturo Perez Reverte, Mario Vargas Llosa, Alvaro Pombo y Felix de Azúa Naar mijn mening zijn zij degenen die de taal het best aanbidden via het meest populaire en noodzakelijke kanaal: de roman.
Omdat al dat van de taal, de netheid, de fixatie en de daaruit voortvloeiende pracht heel goed is om te regeren vanuit de ingelijste kantoren van de ploeg. Maar de vraag is om jezelf te overstelpen met het voorbeeld en het duel aan te gaan van de benadering van de gemeenschappelijke taal van iets dat ogenschijnlijk onschuldig is als fictie.
Vooral omdat de roman uiteindelijk geen enkele onschuld heeft en uiteindelijk het krachtigste wapen is voor dat onderhoud en 'fixatie' van de algemene kennis van dingen, van de meest geschikte naam om over hetzelfde te blijven praten.
Zo goed de missie van de verspreiding van de taal verworven, vooral voor de schrijvers van romans die alle doelgroepen bereiken. En als ze behalve schrijvers ook academici zijn en ook nog eens zo nuchter schrijven als Félix de Azúa, dan is het honing op flakes.
Top 3 aanbevolen romans van Félix de Azúa
Idioten en vernederd
Een van die noodzakelijke literatuurbundels in het Spaans. Een uitgebreid werk dat romant over de Spaanse eigenaardigheid, dat de grove noties van een melancholisch land van de 20e eeuw fictionaliseert. Een natie die aan de oevers van de dictatuur is gestrand, verlangt naar onmogelijke oude glorie en zichzelf beu is, wiens transitie relevanter was vanuit het sociologische scenario dan vanuit de politieke sfeer.
Een boek dat de twee meest bijtende, onmisbare en gevierde romans verzamelt over de jeugd die de Transitie doormaakte. De hoofdpersoon van het eerste is een twintigste-eeuwse idioot, schrijft de auteur. Slachtoffer van de dwaasheid van de tweede naoorlogse periode in Europa, ons personage, in The Story of an Idiot Told by Himself, dringt aan op een onderzoek naar geluk, wat hem naar de ondergang leidt.
Dit boek zou door alle middelbare scholen geadopteerd moeten worden als overlevingshandleiding; Het voorkomt idiotie niet, maar helpt het wel te voorkomen. Een boek over "verschrikkelijke onbeschaamdheid", zoals het geschreven is in Le Canard enchaîné, experts in onbeschaamdheid.
In Diary of a Humiliated Man verlangt de hoofdpersoon naar een bepaalde verloren wereld, waar men in plaats van te denken alleen maar leefde. Omringd door een banaliteit van een zoölogische orde, begrijpt hij dat er iets anders aan de hand moet zijn: een oorlogszuchtige banaliteit. Om dit te doen, dompelt hij zich onder in vochtige gebieden, neemt hij deel aan de onderwereld en zoekt uiteindelijk naar een plotseling einde.
Helaas verschijnt er op dat moment een dier. En wat een dier! Gedurende negen maanden van de zwangerschap schrijft de vernederde man in zijn dagboek hommages aan de grote mannen van weleer en reflecties (zo scherp als gek) over prangende kwesties zoals de dodelijke gevolgen van lezen, schone kunsten en intelligentie.
derde bedrijf
Ik wou dat de derde akte van de Geschiedenis van Spanje een simpele oplossing was na een natuurlijke warpstart en een knoop vol clair-obscur. Maar de grote slotacts kunnen wijzen op dat open einde dat weer voor steeds meer uitdagingen zorgt, als in een narratieve lus die in wezen de geschiedenis van de mens is.
Het beste is er dan naar te streven dat de intra-verhalen de essentie behouden in een evolutie die even cyclisch als monotoon is. Alleen in de passage van mensen wordt de schittering van wat ervaren is ontdekt. En elke roman met historische inspiratie moet ernaar streven, in zijn grootste transcendente bedoeling, bij het gebaar en de details te blijven die soms alles lijken te kunnen veranderen.
Deze roman is een briljant en meedogenloos generatieportret dat een groep vrienden volgt op hun vitale reis door Franco's Catalonië, de Franse dissidentie, de modernisering van Spanje en de fysieke en mentale achteruitgang van elk van zijn leden.
Een reis samengevat door vluchtige beelden en verzadigd met lysergische stimulerende middelen, Parijse sociale bijeenkomsten, Barcelona-tavernes, Empordà-reizen, Slavische koren, bezoeken aan Jünger ... allemaal gekruid met de heldere blik en de karakteristieke humor van een schrijver die essentieel is om een hele generatie te begrijpen van intellectuelen en schrijvers.
Filosofie, dood, vaderschap, frivoliteit en waanzin zijn slechts enkele van de thema's van een roman die in zekere zin een cyclus sluit in het werk van de auteur.
uitvinding van Kaïn
Hoewel het geen echte roman is, zoals vaak het geval is met alle reisboeken, wordt het resultaat een gefictionaliseerde benadering vanuit het perspectief van de reiziger.
De rust en kalmte van de observerende reiziger is als het eerste onderwerp dat de schrijver in zijn notitieblok opneemt. En zo ontkiemt literatuur in het uiteindelijke werk, met dat punt van verleiding voor ons om het naar een of andere plaats te vergezellen en fascinerende geuren, culturen en hoeken te ontdekken.
Dit boek verzamelt -nu in een nieuwe, gecorrigeerde en uitgebreide editie- de geschriften van Félix de Azúa over de stad, een compendium van reiskronieken, reflecties, observaties, panoramische uitzichten en interieurs die samen een heldere en mooie meditatie vormen op die stenen ruimte die Door de geschiedenis heen is het het enige huis van de mens geworden.
Op deze pagina's reist Azúa, altijd met intelligentie en humor, naar Venetië, München, Berlijn, Hamburg, Bazel, Madrid of Sevilla, onderzoekt burgers, politici en toeristen, ontdekt vergeten hoekjes, herbeleeft verdwenen straten en blijft vooral een gespannen dialoog met literatuur en kunst als hoogste uitdrukking van de mens in de stad.
