De 3 beste boeken van Federico Axat

In het suspense-genre, beter bekend als een thriller vanwege de Anglo-overspoeling van bijna alles, hebben auteurs als Madrid Paul pen, de Baskische Michael Santiago en de Argentijn Federico Axat ze worden gepresenteerd als stevige bastions in het Spaans van die literatuur gericht op psychologische spanning als een voorlopige lezer voor de uiteindelijke climax van elk van zijn romans.

In het geval van Axat, waarvan het begin meer gericht was op een meer expliciete terreur, heeft het beetje bij beetje nieuwe mogelijkheden onderzocht van een suspense-genre waarin het morbide magnetisme van angst zijn plaats heeft in zijn oneindige manifestaties, onder de meest verontrustende trompe l'oeils. Soms doen zelfs de fantastische, gotische, donkere accenten denken aan de Stephen King van de laatste keren.

Dus als je een van degenen bent die houdt van goede romans met hoog tempo, die koude rillingen of koud zweet opwekken, maar waarvan je niet weg kunt kijken totdat je de laatste pagina leest waarop alles is opgelost, ten goede of ten kwade van de hoofdrolspelers, neem dan een rondleiding door een van de romans van Federico Axat.

Top 3 aanbevolen romans van Federico Axat

Het vlindermoeras

De romans van kinderen die zijn ondergedompeld in de thriller van het moment is iets dat me altijd heeft gefascineerd. Van Stephen King in verschillende van zijn romans tot een recente Joël Dicker in zijn beste roman «Het Baltimore Book«. Met Axat reisden we naar Carnival Falls, een plek die nu al wijst op de essentiële ruimte van deze auteur vanwege het terugkerende gebruik ervan in de meeste van zijn werken. Een mix tussen Castle Rock en Twin Peaks. Bij deze gelegenheid ontdekten we de meest esoterische kant van deze plek. Net als een zwart gat dat uiteindelijk het scenario van elke thrillerschrijver wordt, kan er van alles gebeuren en bijna altijd niets goeds.

In de veronderstelling dat de inwoners van Carnival Falls om het leven zijn gekomen, worden we geconfronteerd met verdwijningen die aan kettingen zijn geketend, met hun specifieke cadans door de jaren heen. Dit helpt ons om terug te gaan naar 1985 en ja, dan ontmoeten we enkele geweldige kleine hoofdrolspelers ... Sam, Billy en Miranda vormen die vreemde driehoek tussen kindertijd en ontwaken tot liefde als een onmogelijke balans tussen vriendschap verzegeld tot in de eeuwigheid en noodzaak om te leven uitsluitend de eerste passies.

De zomer van 1985 wijst op dat einde van de authenticiteit van de kindertijd. Maar het wordt ons ook voorgesteld als de zomer waarin het leven van de jongens zal veranderen, niet alleen vanwege hun bloeiende karakter richting adolescentie, maar ook vanwege wat ze zullen ontdekken over de grote geheimen van leven, dood en de verdwijningen van Carnival Falls .

De laatste afslag

We kijken naar het einde, de zelfmoord van de hoofdpersoon. Zodra we beginnen te lezen, ontdekken we een Ted die een hekel heeft aan de perfectie waarmee zijn leven is vermomd en die hem tot uitputting heeft gebracht met het pistool naar zijn slaap.

Maar het lot lijkt op nieuwe plannen te zijn gericht wanneer de wil slechts een klik van de vinger is die het schot bespoedigt. Misschien is dat echt niet zijn meest zekere wil. Omdat het verrassende briefje dat hij seconden later vindt, hem uitnodigt om het pistool weg te doen en die dringende oproep aan de deur te beantwoorden. Hoe negeer je zo'n manuscript dat zijn eigen handschrift lijkt te zijn? Als je het ding opent, wordt het steeds absurder. Want het tot nu toe eenzame plan om de hersens over te slaan lijkt de aanleiding voor deze Lynch, die hij ontvangt, meteen met een alternatief plan te verschijnen...

Maar soms, zoals bij de beste trucs van de goochelaar, lijkt wat er met ons gebeurt slechts een subjectieve indruk, beïnvloed door de gril van een hoger belang, van een sinistere wil die voor ons leven lijkt te willen zorgen, want God weet wat. einde. Teds tijd is gekomen. Zodra het plan van Lynch wordt geaccepteerd, zullen de gevolgen zich versnellen, wat zal wijzen op mogelijkheden die nog veel erger zijn dan de simpele zelfmoord die misschien nooit op de plank had mogen liggen...

Geheugenverlies

Er zijn emblematische ideeën van elk genre die cyclisch worden hersteld door auteurs om nieuwe aandacht te vestigen. Onlangs, en zoals ik al zei, het was nog maar een exponent, lazen we «De blauwe regenjas«, Door Daniel Cid en we namen een rondleiding langs de donkere kant van onheil, drugs, mazen in de wet en onvoorspelbare gevolgen.

Nu ontmoeten we John Brenner en zijn meest bittere ontwaken. Want hoewel zijn leven al lange tijd op een ramp duidde (vanwege de vastberadenheid om alles te snel en geconcentreerd te leven), kan hij zich niet eens voorstellen hoe de fles wodka daar terecht heeft kunnen komen, laat staan ​​het pistool, en ook niet logischerwijs , het lichaam van de schijnbaar dode vrouw die het tafereel vult zodra ze haar ogen opent. Als lezers denken we dat John misschien zelf nog iets anders voor ons verbergt. Hij zou een pathologische leugenaar kunnen zijn. Eén van degenen die, door zichzelf te verdedigen tegen de schaduw van zijn ondeugden, in staat is allerlei soorten ficties te construeren.

Het ergste is dat achter zijn rug zijn ex-vrouw en zijn dochter staan. En een deel van hem overtuigt ons dat hij zeker uit al die slechte vibes kan zijn die hem in andere dagen vergezelden, maar wat had er dan kunnen gebeuren? Een wraak klinkt te verfijnd in die macabere voorstelling. Hoewel grote schulden van allerlei aard als wrede wraak kunnen worden afbetaald.

Uiteindelijk heeft dat ongemakkelijke geheugenverlies de waarheid, zoals bij andere emblematische gelegenheden van het genre waarop ik al eerder heb gewezen. En de deugd van Federico Axat is om ons te laten zien, net als de goede tovenaar, dat hij erin geslaagd is een nieuwe draai te vinden, zodat het vergeten of weglaten van herinneringen een transcendente betekenis heeft in de richting van een grote fascinerende wending voor de lezer.

Andere aanbevolen boeken van Federico Axat

de voorbeeldige dochter

De slechtste van de thrillers die uit de realiteit van vandaag zijn gehaald, sluit aan bij dat parallellisme tussen ons leven en sociale netwerken. Zeker voor jonge mensen die zich laten meeslepen door netwerksinkholes waar imago en persoonlijkheid worden vervormd tot ze leiden tot de meest sinistere gebeurtenissen.

“Nu weet ik dat het kwaad zich verbergt waar je het het minst verwacht, en dat de plaatsen waar je dacht dat je het veiligst was, het gevaarlijkst kunnen blijken te zijn” 

Dit is het laatste wat Sophia in haar dagboek schreef, bijna een jaar geleden. Sindsdien heeft niemand meer van haar gehoord, hoewel het bewijs suggereert dat ze zelfmoord heeft gepleegd door zichzelf van een brug te werpen en dat het feit verband houdt met een lugubere video die viraal ging op het instituut. Zijn ouders weigeren het te geloven. Je dochter is niet het soort persoon dat zoiets zou doen. Als maanden later de jongen die het heeft opgenomen dood blijkt te zijn door een hamerslag op het hoofd, zijn er mensen die durven te denken dat Sophia misschien nog leeft en dat haar verdwijning onderdeel is van een plan dat ze zelf in gang heeft gezet.

Camila Jones, een tijdelijk gepensioneerde onderzoeksberoemdheid, krijgt onverwacht bezoek van een lokale journalist die haar bij de zaak wil betrekken. Ze is niet van plan om ermee in te stemmen, maar de onthulling dat Sophia verband houdt met een feit uit haar verleden dat niemand weet, brengt haar ertoe het voorstel te accepteren en koste wat kost de waarheid te zoeken.

De voorbeeldige dochter is de nieuwe en verrassende roman van Federico Axat, de meester van de psychologische thriller, die familiebanden onderzoekt en hoe de verwachtingen van ouders van hun kinderen een duister mechanisme van manipulatie kunnen worden.