Colson Whiteheads top 3 boeken

Downloaden uit uw bibliografie van fictie naar zijn invallen tussen het essayistische en het informatieve, Colson Whitehead hij heeft een plaats veroverd tussen de grote Amerikaanse schrijvers.

Voor een auteur als Colson, die al snel blijk geeft van die liefde voor literatuur met zijn component van maatschappelijke betrokkenheid, krijgt de kroniek relevantie in veel van zijn werken. Het gaat om het vastleggen van dat altijd subjectieve deel (of het nu door romans of mediteren is) om op zo'n noodzakelijk gebied van reflectie bij te dragen aan gemeenschappelijke consensus en gezond verstand.

Maar onder de bedoeling vinden we ook het sap van de goede verhalen die hem naar de . brachten Pulitzer en de National Book Award in hetzelfde jaar 2017.

En het is dat zoeken naar goede verhalen met sediment om zich te ontwikkelen, Colson Whitehead weet het ook allemaal in evenwicht te brengen met personages boordevol krachtige waarheid. en acties begiftigd met de meest precieze verhalende spanning gevuld met zelfs fantastische aspecten.

3 beste Colson Whitehead-boeken

De ondergrondse spoorlijn

De eerder genoemde spoorweg is een oude fantasie die verankerd is in de verbeelding van de slaven van de Amerikaanse katoenvelden, hoewel het zich echt vertaalde in een sociale beweging die de doodstraf oplegde en hielp om veel slaven te bevrijden via routes en 'stations', zoals huizen van individuen die zich voor de zaak inzetten.

Cora wil, ze moet die trein halen om te ontsnappen aan de dood of de waanzin waartoe ze door misbruik en vernedering wordt gedreven.

Jonge vrouw, wees en slaaf. Cora weet dat haar lot een duistere realiteit is, een kronkelig pad dat haar alleen kan leiden als een mishandeld dier in de handen van een meester die al zijn haat met haar moet betalen.

Gezien dit perspectief kan alleen fictie een glimp van een gelukkige wereld worden. Maar tegelijkertijd kan het een stevig houvast zijn waar Cora zich aan vastklampt om in leven te blijven en te ontsnappen aan alles wat ze kent in haar gereduceerde realiteit van geweld en minachting.

Cora begint haar reis vanaf het eerste station van de metro, met haltes in een onderwereld waar ze zelden de mensheid zal vinden, behalve degenen die haar in de eerste plaats onderdak en onderdak bieden.

Maar het is duidelijk dat wanneer alles smadelijk is, het kleine staaltje van die mensheid die je in ieder geval in staat stelt te blijven leven, flitst als een briljante hoop die je in leven kan blijven houden, in ieder geval iemand met Cora's innerlijke kracht.

Wat Cora lijdt, en wat Cora kan bereiken, is iets dat de plot beweegt en dat de lezer beweegt, in dat spel van schaduwen en wat licht. De teksten van hoop, tussen het ondeugende en de fantasie, vormen een verontrustende en zeker zeer menselijke roman, waarin Cora ons hart bereikt vanuit de algemene vuiligheid.
De ondergrondse spoorlijn

Zone één

De biologische dreiging, hetzij als een vooraf ontworpen aanval, hetzij als een ongecontroleerde pandemie, blijft een onderwerp dat, omdat het met een zekere zekerheid en verdriet wordt waargenomen, zoveel apocalyptische verhalen in de literatuur of in de bioscoop ondersteunt.

Maar om in fictie te worden gegoten, moet een plot van deze aard om op te vallen tussen vele andere, iets anders bijdragen, ontsnappen aan het typische infectie-gevecht-extreme oplossingsformaat.

In dit geval boek Zone één, met zijn neiging naar het zombie-genre, bereikt het dat punt van terreur waarmee het de plot kan kruiden met die kilte van angst.

Maar ook in het lezen worden verrassingen, mysteries, wendingen voorspeld. Een soort zwart voorgevoel vergezelt ons als we met Mark Spitz en zijn brigade door Manhattan trekken.

In extreme gevallen is de waarde van het leven erg relatief. Het hangt er allemaal van af of je besmet bent of niet. Waar het om gaat is het uitroeien van het kwaad dat ernaar verlangt de hele soort over te nemen met de klap van bacteriën.

Tot zover het typische in deze verhalen over infecties en levende doden. Zone One is het epicentrum, het verdedigingsbolwerk van het kwaad, de moedercel van de pandemie die wordt beschermd door zijn zombies als koppige mieren. Wat daar verborgen kan zijn, is iets dat Spitz en zijn mensen zich nooit hadden kunnen voorstellen. En dat is waar het verhaal verrast en fascineert, waar je dankbaar bent dat je jezelf hebt ondergedompeld in nog een zombieverhaal dat een uniek zombieverhaal wordt.

Het breekpunt met zoveel eerdere romans en films heeft te maken met een soort dubbele visualisatie van de geschiedenis.

Wat er gebeurt in de straten van Manhattan en wat de zombies, omgezet in symbolen, kan gaan betekenen in een consumptiemaatschappij en grotendeels misvormd op principes en realiteit. Het klinkt misschien transcendent, maar er is iets van deze sociologische benadering tussen de levende doden en degenen die zich bezighouden met het verdwijnen ervan ...

Zone één Colson Whitehead

De kolos van New York

Niemand beter dan een meestal fictieschrijver als Colson Whitehead om een ​​stad te presenteren die leeft tussen de realiteit een universele stad te zijn en de fictie zichzelf te vestigen als een cinematografische stad bij uitstek.

Colsons ogen zijn een onvergelijkbaar hulpmiddel om de Big Apple te zien als een stad die altijd ontdekt moet worden. Ieder van ons die wel eens naar dat westerse mekka is gereisd, keert terug met onvergetelijke indrukken en sensaties. New York is een vriendelijke stad en tegelijkertijd een vervreemde, onwerkelijke ruimte waar het moeilijk is om een ​​ouderwets gezinsleven te combineren.

New York is een stad van jonge dromers en rijke kapitalisten, een contrast van weelde en hongersnood, een rijke mix van buurten met een eigen culturele identiteit die alles om hen heen uitwist zodra je er binnenkomt.

Een zondag in Harlem ruikt en smaakt naar een tribale stad, een moment van ontspanning in Central Park leidt je naar een vreemde jungle-sensatie in het hart van de grote stad, een avondje stappen in de bars van Chelsea brengt je dichter bij mensen die graag nieuwe relaties willen aangaan...

Het verhaal van Colson Whitehead lijkt geschreven te zijn door een reizende ziel die net in de stad is geland en alles wat hij ontdekt zwart op wit schetst.

De Afro-Amerikaanse auteur leidt ons door een stad vol muziek, een jazz die kan improviseren in het licht van een stad die van de ene op de andere dag verandert en die desondanks altijd verrast en magnetiseert.

New York als de eeuwige nieuwe wereld; een stad die bereid is iedereen te ontvangen, behalve grof en grillig voor degenen die haar glorie zoeken. Een stad waar eenzaamheid oprijst tussen de wolkenkrabbers, een stad die wordt aangevallen door intense winters en gestraft door meedogenloze zomers, maar die doorgaat met herfsten die Central Park oranje kleuren en elke nieuwe lente woedend laten bloeien.
De kolos van New York
5 / 5 - (12 stemmen)

2 reacties op "De 3 beste boeken van Colson Whitehead"

Laat een reactie achter

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Ontdek hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.