De meest unieke aspecten van het meest persoonlijke universum aanpakken, Andrew Beard nodigt ons uit om door een bibliografie te slenteren die voornamelijk bestaat uit personages en ontdekkingen, meestal uit de jeugd. In zijn romans, zijn lange verhalen of zelfs in zijn essays wordt deze intentie onthuld door introspectie naar interactie. Van de onbetwistbare subjectiviteit van de wereld tot de koppeling van het individu in de gemarkeerde lijnen van het sociale.
Het is niet zo dat we voor een filosoof staan. Maar ja dat we ontdekten en genoten van deze vitale filosofie van elk in mimetische persoonlijkheden van protagonisten met het residu van het existentiële. Want zoals de wijzen zouden zeggen: "Ik ben een mens en niets menselijks is mij vreemd."
In de profielen van de rijke personages uit zoveel romans ontdekken we de bijzonderheid, de vervreemding maar ook de harmonie, de verbondenheid met dat eigen universum dat uiteindelijk kan ontsnappen naar de normaliteit, eenmaal gemanifesteerd in een open graf.
Sociale conventies als algemene maskerades. Voorliefde voor de waarheid tussen de tegenstrijdigheden als een duidelijke manifestatie van de onevenwichtigheid van de stilstaande foto. Soms kleine verhalen en andere grotere romans. Ruw realisme soms en veranderingen van registers in de richting van allegorieën of een surrealistische erfgenaam van die voorloper die was Kafka.
Kortom, verhalen om het verschil te doorlopen met de volledige verontrustende herkenning van die karakters die ons weerspiegelen. Essays om te eindigen met het afronden van een zeer interessante gedachte voor onze dagen. Een patina van humor die is geboren uit het bijtende zuur van het leven. Verscheidenheid als argument van creatief genie dat zelfs kinderliteratuur bereikt.
Top 3 aanbevolen boeken van Andrés Barba:
Verhalen van niks
Soms lees je een zogenaamd kinderboek en weet je niet of het een allegorie was met de metaforische wil van de moraal, of dat het, afgezien van het fantastische verhaal, een vrijgeleide zou kunnen zijn dat je verandert in dat kind dat terugkeert naar observeer dingen tussen naïviteit en de fascinatie van ontdekking.
Nadas is een stad waarvan de naam al anticipeert op de kleinigheid, de onbeduidendheid, de vulgariteit van het dagelijks leven. En precies vanaf daar worden we geconfronteerd met het vreemde geval van het uitdoven van de stellaire schittering.
De nachtelijke hemelkoepel vervaagt tot zwart, misschien alsof hij die plek vergeet waar niemand de moeite waard is om te stoppen om de prachtige interpretatie van de sterren te zien. Het onderzoek van een ijver gepromoot door de burgemeester van de plaats om te onderzoeken wat er gebeurt, ontdekt uiteindelijk de prozaïsche, hoewel altijd fantasierijke oplossing om de schakelaar weer aan te zetten.
Een kinderboek dat geen kinderboek is, een van die verhalen die altijd kunnen worden gelezen en herlezen op zoek naar het sap en de afbeeldingen die worden voorgesteld als symbolen vol betekenissen.
stralende republiek
Het is nooit gemakkelijk om een verhaal als dat van "Lord of the Flies", uit William Golding. Van zulke grote romans kun je altijd nieuwe plots presenteren met bepaalde analogieën.
De plot van dit verhaal lijkt alsof het de dertig schipbreukelingen op het onbewoonde eiland Golding naar de stad San Cristobal heeft gebracht. Een nieuwe representatie van mensen die, overgeleverd aan anarchie vanwege onwetendheid over de zin van het leven in de samenleving, zich uiteindelijk overgeven aan het geweld en de improvisatie die hun drijfveren kenmerken.
Uit de stem van een van die jonge mensen, precies een nieuwe en laatste schipbreukeling uit die donkere dagen, horen we het verhaal van gebeurtenissen, van passies als wetten, van aanpassing aan de noodzaak van de jongens die vastbesloten zijn hun morele richtlijnen op te leggen.
Misschien dient die eerste persoon om die laatste aanraking van griezelige waarheidsgetrouwheid te geven. Chaos is gewoon een kwestie, zoals altijd bekend, van emoties en instinct die alle criteria naar beleefdheid overwinnen.
Augustus Oktober
Het personage van Tomás staat voor die eerste tijden van volwassenheid, die tijd waarin de kindertijd wordt achtergelaten als een huidmutatie, als een beslissing met de dosis ongenaakbare fouten die elk eenvoudig tijdsverloop met zich meebrengt.
De oude vakantieplek van Tomás, de recreatieplek zoals Antonio Vega zou zeggen. En de mogelijkheid van het kritieke moment dat daarmee verschijnt, verandert in vroege schuldgevoelens.
Een roman waarin we die toekomst van Tomás verslinden in de harde levensovergang die hem confronteert met de grootste tegenstelling: de jeugd. Voor hem is die stap verleiding en nederlaag, vervallen in de grofste instincten zonder prioriteit te geven aan een minimum aan redelijkheid. En in dat schuldgevoel ligt het magische magnetisme van dit verhaal.
Er is geen evenwicht mogelijk wanneer zelfbestuur wordt geschreven door een paar dagen twijfel, aanval op volwassenheid, geweld als een manier om met alles te breken.
