Eén vers van elke etikettering die u wilt opleggen, Cristina Morales is een schrijver die alle soorten lezers boeit met een riskant, direct, ingenieus, zuur, wraakzuchtig verhaal ... zoveel kwalificaties dat het ontsnapt aan de ongezonde bedoeling van het hokje dat in ieder geval zou kunnen worden aangepast aan een mix tussen het ideologische van Marx en het humanistische van Houellebecq.
Met de volwassenheid van de schrijver die zichzelf ontdekte op de leeftijd waarop degene die het meest schrijft zwart op wit in een dagboek schrijft, is Cristina rijk aan dat universum dat al gedeeltelijk werd herkend tijdens de ongerepte expedities van de jeugd. Een uitgestrekt gebied dat landinwaarts wordt herontdekt.
Met een dergelijke basis markeert de diffuse omtrek van de literatuur tot rechtvaardiging een duidelijk pad in Cristina Morales dat nooit een uitzondering zal zijn in de literatuur. Een draad om aan te trekken waar, merkwaardig genoeg, ook andere huidige schrijvers zich overgeven. Gevallen zoals die van Bethlehem Gopegui o Edurne Portela. Ze maakten allemaal gevoeligheid voor het ontwaken van het bewustzijn in zijn meest existentiële herziening of in zijn meest sociologische aspect.
Hoe je het ook wilt zien, het punt is dat elk boek van Cristina Morales een kritische visie is op wat we zijn en wat we doen. Een samenvattend oordeel waarin elke paragraaf de argumenten ter verdediging van onze wereld uit elkaar haalt. Verhalen die daarom ontroeren en verontrusten; noodzakelijke argumenten als narratieve meerwaarde.
Top 3 aanbevolen romans van Cristina Morales
Inleiding tot Teresa van Jezus
Misschien had Teresa van Jesús te veel vertrouwen in die positieve kant van de mensheid. In ieder geval zou ze nooit een slecht gebaar of minachting tonen tegenover iemand die haar benaderde met de kwade bedoeling om haar imago te verbeteren of zichzelf van welke zonde dan ook te verlossen door nabijheid.
Dit boek is het veronderstelde schrijven van die laatste waarheid van een ziel, gegeven aan de onmogelijke missie van het geloof in het menselijke; van het voorbeeld als een mogelijk begin van de weg naar verlossing.
Het loopt in 1562 en Teresa de Jesús, zevenenveertig jaar oud, verblijft in het Luisa de la Cerda-paleis in Toledo. Ze troost haar gastvrouw met de melancholie veroorzaakt door de dood van haar echtgenoot, wacht op de bloei van de stichting van haar nieuwe klooster en wijdt zich aan het schrijven van een tekst die een beslissend werk zal worden in de geboorte van het autobiografische genre. Het boek van het leven, dat hij zijn kerkelijke superieuren zal moeten behagen en verdedigen tegen zijn tegenstanders.
Maar ... wat als de heilige parallel een ander manuscript had geschreven, een meer intiem dagboek, niet bedoeld om haar te plezieren of te verdedigen tegenover iemand, maar om haar vorig leven op te roepen en zichzelf als mens te verklaren?
Dat is wat Cristina Morales zich voorstelt, een stem geven aan een Teresa, zo niet vrij van banden en verplichtingen, zich er dan van bewust en ertegen vechtend. Een Teresa die haar herinneringen zoekt en zichzelf onderzoekt in haar schrijven: ze roept haar jeugd op met spelletjes van Romeinen en martelaren, het lijden en de vernederingen van haar moeder tijdens haar meerlingzwangerschappen, haar leven tussen discipline en rebellie, haar lot als vrouw in een samenleving ontworpen door en voor mannen ...
«Mijn God, moet ik schrijven dat ik in mijn jeugd gemeen en ijdel was en dat God me nu beloont? Moet ik schrijven om de biechtvader een plezier te doen, om de grote geleerden te plezieren, om de inquisitie te plezieren of om mezelf te plezieren? Moet ik schrijven dat ik geen enkele hervorming omarm? Moet ik schrijven omdat het naar mij is gestuurd en ik een gelofte van gehoorzaamheid heb afgelegd? Mijn God, moet ik schrijven?
Het resultaat is de suggestieve heruitvinding van een essentiële figuur in de universele literatuur, geschreven vanuit de vrijheid en het radicalisme die Teresa de Jesús zelf vertegenwoordigde.
Makkelijk lezen
Er zijn er vier: Nati, Patri, Marga en Àngels. Ze zijn verwant, hebben verschillende gradaties van wat de administratie en geneeskunde beschouwen als "verstandelijke handicap" en delen een bijlesvloer. Ze hebben een groot deel van hun leven doorgebracht in RUDIS en CRUDIS (stedelijke en landelijke woningen voor mensen met een verstandelijke beperking). Maar bovenal zijn het vrouwen met een buitengewoon vermogen om het hoofd te bieden aan de omstandigheden van overheersing die ze hebben ondergaan. Van hem is het onderdrukkende en bastaard Barcelona: de kraakstad, het Platform voor mensen die door hypotheken worden getroffen, anarchistische athenaeums en politiek correcte kunst.
Dit is een radicale roman in zijn ideeën, in zijn vorm en in zijn taal. Een huilroman, een politiserende roman die stemmen en teksten doorkruist: een fanzine dat het neoliberale systeem in toom houdt, de notulen van een libertaire vergadering, de verklaringen voor een rechtbank die van plan is een van de hoofdrolspelers met geweld te steriliseren, de autobiografische roman die schrijf er een met de Easy Reading-techniek ...
Dit boek is een slagveld: tegen het blanke, monogame heteropatriarchaat, tegen institutionele en kapitalistische retoriek, tegen activisme dat de kledij van ‘het alternatief’ gebruikt om de status quo overeind te houden. Maar het is ook een roman die het lichaam en de seksualiteit viert, het verlangen van en onder vrouwen, de waardigheid van degenen die getekend zijn door het stigma van handicap, en het transgressieve en revolutionaire vermogen van taal. Het is bovenal een portret – diepgeworteld, levendig, strijdlustig en feministisch – van de hedendaagse samenleving met de stad Barcelona als decor.
Makkelijk lezen bevestigt Cristina Morales als een van de meest krachtige, creatieve, non-conformistische en innovatieve stemmen in de huidige Spaanse literatuur.
De vechters
De eerste film in termen van de roman van de auteur. Een van die verhalen waarin het verhaal naar voren komt als iets sequentieel vanuit ideologisch oogpunt. Noch goed noch slecht, gewoon totale openheid, openhartigheid en proselitisme voor hun zaak vanuit een verhaal dat de visie van een wereld waar kunst noodzakelijkerwijs een rechtvaardiging wordt door het opgeven van functies van welk sociaal initiatief dan ook, van de meest reële redt.
Dit gaat over een hondsdolle jongen die tussen het wrak drijft; van een groep theateracteurs die politieke acteurs worden en besluiten dat de werkelijkheid alleen door middel van spot in beeld kan worden gebracht, en dat dit, om geloofwaardig en effectief te zijn, bij zichzelf moet beginnen en onze literaire meesters moet bereiken.
Wie zijn de strijders: zij die touwtjespringen (zoals boksers in hun trainingen), leden van een universitair theatergezelschap, jongeren die in s. XXI overleven door zich te verslinden met liefde, omdat ze geen genoeg kunnen krijgen van brood, in de woorden van de sociologe Layla Martínez.
Dit is een boek - misschien een roman, misschien een toneelstuk - dat een waargebeurd verhaal vertelt door middel van fictie, dat spreekt over representatie en realiteit, over opgelegd radicalisme en authentieke overtreding, over kunst als provocatie en provocatie als kunst Het doet dit door de lezer uit te dagen (en ook de lezer) in een verre van onschuldig spel dat, soms citerend en soms zonder te citeren, andermans teksten incorporeert.
