На крајот, да се биде хуманист значи да се укаже на таа просечност, таа млакост што го поставува меридијанот на мислата од кој може да се извлече каква било помирувачка синтеза. И ниту порано, ниту сега, толпата која копнее по радикализам, не може добро да ги види средните точки, за спротивставените позиции каде што може да уживаат во конфликтот и лудата конкуренција за некаква мудрост или дозвола над соседот. Од кој подобро се грижи за својата градина до која земја е подобра…
Еразмо од Ротердам даде приоритет на лоцирањето во еквидистанцата што се однесува до столбот на критичкото размислување. Затоа што ние инсистираме дека да се биде хуманист значи да се позиционираш во средината за да го набљудуваш и анализираш најдоброто што може да излезе од едниот или другиот пол. Само така стариот добар Еразмо можеше да се обиде да ги придвижи етичките и општествените основи против својата Црква, како и против другите општествени класи. Но, тој не само што го издигна својот говор и работа пред недвижни институции туку и пред реакционери на сите резови и состојби.
Може да се расправам против укажувањето на неговиот статус како религиозен христијанин. Но, тогаш би почнале со радикалната идеја дека хуманист мора да стане пустиник далеку од сè. А поентата е дека хуманистот е и хуманист поради неговиот копнеж по знаење, таа љубопитност што нè поттикнува да пристапиме кон нови места. Како свештеник, Еразмо од Ротердам патувал и научил нови мисли, не престанувајќи да го критикува она што го сметал за несоодветно за свештенички естаблишмент способен за најзлобни противречности.
Топ 3 препорачани книги од Еразмо од Ротердам
Пофалба на лудилото
Само најдобро разбраниот хуманизам, оној што го негува овој голем мислител, ни овозможува да ги дешифрираме каприците и кратенките на разумот пред секоја човечка иднина. Постојана класика.
La пофалба на глупоста Тоа е најпознатото од делата на филозофот Еразмо од Ротердам. Првпат отпечатен во 1511 година, тој е еден од највлијателните есеи за западната култура, како и еден од катализаторите за протестантската реформација од XNUMX век, предводена од Мартин Лутер. Преку бурлески и ироничен тон и остроумна и повредлива грубост, Еразмо ѝ дава глас на самата глупост, така што таа ја брани нејзината корисност, критикувајќи ја употребата на разумот.
Поетот и есеист Едуардо Гил Бера на овие страници нуди сосема нов и пулсирачки превод на ова еминентно дело на западната мисла. Преку него и брилијантниот вовед што му претходи, тој предлага препрочитување на класиката која, век по век, се покажува неисцрпна.
Поговорки за моќ и војна
За да ги користи на часовите по реторика, ЕРАЗМО од Ротердам (1467/69-1536) собирал грчко-латински поговорки и, за да заработи малку пари, во 1500 година објавил збирка од 838 накратко објаснети, Adagiorum collectanea. Во 1508 година збирката била преименувана во Adagiorum chiliades („Илјадници поговорки“), а по девет реизданија, вклучила 4.151 поговорка со историско-филолошки коментари при неговата смрт.
Овој том подготвен од Рамон Пуиг де ла Белакаса ја претставува Пролегомена - ТЕОРИЈАТА НА АДАГИО, воведот на авторот во делото - и под наслов ADAGIOS DEL PODER Y DE LA GUERRA, седум од нив на кои им даде поголемо политичко и општествено значење, за длабочината и проникливоста со кои тој ја опишува и ја критикува моќта на кралевите и прелатите, како и насилството и војните од XNUMX век. Еразмо сè уште не предизвикува, не затоа што е „актуелен“, туку затоа што нашите проблеми се „стари“, затоа што перверзиите на политичката и религиозната моќ, војната и оние што ги предизвикуваат, за жал, сè уште се присутни.
Еразмо од Ротердам, триумф и трагедија на хуманист
Последна книга од Еразмо од Ротердам што не е негово авторство. Тоа е дело на Стефан Цвајг каде животот, делото и последиците од неговата определба за мислата како темел на етиката на нашата цивилизација...
Стефан Цвајг го нарече големиот хуманист Еразмо од Ротердам како првиот „свесен Европеец“. За него Еразмо бил „почитуваниот учител“, кон кого се чувствувал обединет не само духовно, туку пред сè во отфрлањето на сите видови насилство. Оваа „фигура на некој кој е во право не во опипливото подрачје на успехот туку само во морална смисла“ го фасцинираше Цвајг. Силата на духот и тешкотијата во одлучувањето да дејствуваат ги сочинуваат „триумфот и трагедијата“ на Еразмо. Стефан Цвајг се обидува, со својата биографија, Еразмо да одговори со она што беше смислата на неговиот живот: правдата. Тој знае дека „слободниот и независен дух, кој не дозволува да биде врзан со ниедна догма и кој избегнува да зазема страна, нема земја на земјата“.
