Ko nga pukapuka pai e 3 na Marcel Proust nui

I etahi wa ko te koha tino tohu ka hiahiatia he toenga utu. Marcel Proust he kaihanga taiao ia, engari i te rereketanga i tipu ake ia i te mea he tamaiti ngoikore te hauora. Akene na te mea kotahi tonu te mahere. Mai i te ngoikoretanga, kua kitea he maaramatanga motuhake, he ongo mo te koiora o te koiora, he mea angitu e kore e taea te whakarereke i te koha auaha ki nga taumahatanga o te ao. oranga.

Porque desde la debilidad solo puede nacer la rebeldía, el ansia de comunicar el descontento y el pesimismo. Literatura, cuna de almas abocadas a la tragedia, sublimación de los perdedores e inequívoco reflejo de lo que verdaderamente somos. En plena transición entre los siglos XIX y XX, Proust supo como nadie relatar la síntesis de vivir, entregándose a las pulsiones de su juventud para recogerse en sí mismo alcanzada la madurez.

Ko nga Aroha mo te Puta ka whiwhi i tana tino mahi rangatira "I te rapu wa ngaro" he koa tino pai ki te tuhituhi, me etahi pukapuka hei awhina i te huarahi ki taua wharepukapuka tino ataahua hei whakatakotoranga keehi:

Por otro lado, la mayor dificultad de escribir ficción en tono existencialista estriba en una posible deriva auténticamente filosófica. Para soslayar esta fuerza centrípeta que conduce al escritor hacia los pozos del pensamiento y que estanca personajes y escenarios, se necesita un punto de vitalismo, un aporte de fantasía o de acción dinamizadora (el pensamiento, la meditación también pueden ser acción, en la medida en que muevan al lector entre sensaciones, entre percepciones en una cronología nunca estática). Solo en ese equilibrio pudo crear Proust su gran obra En busca del tiempo perdido, ese conjunto de novelas hilvanadas por dos hilos, la delicadeza o la fragilidad y la sensación de pérdida, de tragedia.

I te mutunga kua mate i te 49 o ona tau, akene ko tana miihana i tenei ao, mena he miihana, he mutunga ranei ta tenei ao, ka tino tutakina. Ko tana mahi te tihi o nga tuhinga.

Tuhinga o mua na Marcel Proust

Raro i te rori swann

I roto i te pukapuka tuhinga, tetahi mea e kore e puta i runga i te pukaemi hei tauira, ko te waahanga tuatahi ko tetahi o nga mea pai rawa atu o te huinga.

Koina te mahi o tenei pukapuka tuatahi e tuwhera ana i te whakahiatotanga nui ki te Rapu o te Wa Ngaro. Ko te makutu o tenei pakiwaitara tuatahi ko tona kaha ki te whakauru mai i a tatou ki te korero tuuturu, ma tatou e panui atu kia mohio ai taatau ake.

Detalles triviales que nos conducen a experiencias propias desde las que sumergirnos en la perspectiva del autor, en sus vivencias y nuestras vivencias, en sus amores y desamores pero también los nuestros. En las frustraciones de las limitaciones y nuestra propia sensación de derrota ante circunstancias propias.

Ma te Proust e whai tangata ai tatou, ka akohia e tatou mai i te Proust te tino tangata e kaiponuhia ana e tatou i nga ra katoa. Ko te aroha tuatahi, ko te harakoa poto ano he maama ngawari noa.

ki raro i te huarahi swann

I roto i te atarangi o nga kotiro e pua ana

E ai ki te korero mo te aroha, mo ona matū e whakaputa ana i te hari anake i roto i ona ahuatanga koretake, kaore he mea pai atu i te ruku o tenei tuhinga tuarua o te huinga In Search of Lost Time.

Cierto es que la sombra del amor pudo ser una sensación más marcada en los tiempos de juventud de Proust, donde el cortejo (¿qué es eso? Dirán los jóvenes de hoy) aportaba un punto entre romántico y ansioso, entre febril y esperanzado, siempre erótico a punto de implosión.

Y de eso, de la esperanza del amor emocional y físico, en ocasiones nacen y se desencadenan desamor y desencanto, olvido y traición. El amor no materializado o extinguido eleva al alma humana a la gloria de su existencia o a los infiernos más profusos de creación.

Inu Toi mai i te aroha ..., engari ka pahemo te wa, ka kohia ki roto i te peeke o nga mea ngaro, ina hoki, e mau ana tenei tuhinga roa o te tuhinga roa.

I roto i te atarangi o nga kotiro e pua ana

Kua hoki mai te wa

He mea tika te whakamutu i tenei whaanuitanga me te kati ano o te huinga In Search of Lost Time. Na te mea ko tenei pukapuka hou e hono ngatahi ana i nga mea katoa, ano he kaupapa pai kua mohiotia e te kaituhi me pehea te whai i te Atua. Engari, me pehea e kore, he whakamutunga he whakamutunga he kino.

Kei te whakaatu a Marcel ki aua taangata katoa e haere tahi ana me ia i roto i te tuhinga tuhinga. He taupatupatu mo te taitara ake. Ko te wa i tino whakahokia mai ka maarama noa te kitenga o nga mahi tinihanga katoa. Kaore he ataahua, he taraiwa ranei, kua koroheke nga mea katoa, kua piri nga mate.

Heoi, i te kii a tetahi, ko te pouri te harikoa o te ngakau pouri. Ko te melancholic ka mau ki a tatou mo tenei take, he aha te mea kaore e roa ke atu te ataahua atu i te mea ka taea.

Ko te paheketanga na te mea ka maarama te maarama o mua. Ko te tata ki te mutunga o te koiora e maarama ana nga mahara ka mutu ka kitea he kiko kore tatou, he kaha tonu ki te noho i roto i nga wawata me nga moemoea tena ki nga waa o te waa kaore e taea te hopu i roto i tana waahanga kore korero.

Kua hoki mai te wa
5/5 - (3 pōti)

Waiho i te tākupu

Whakamahia ai e tenei pae i te Akismet hei whakaiti i te mokowhiti. Akohia te tukatuka o to raraunga korero.