Los 3 mejores libros de Alex Michaelides

Hay países o regiones con una gran cantera de autores del género de turno (no podemos obviar al noir nórdico como paradigma). Pero también encontramos, por el contrario, a escritores de países sin cantera que acaban siendo la parte por el todo y sobresaliendo me tona ingoa ano he haki. Mo te pakaru mai i te whenua ururua kuare o nga kaipanui mai i nga wa katoa o te ao mo tera takenga iti rongonui.

Ko te Hipiripi alex michaelides Kaore he mea hei hae ki etahi atu o tona reanga penei i a ia John Gomez Jurado, si miramos de puertas hacia adentro. Y eso que Michaelides apenas ha dado comienzo a su carrera literaria, asentándose en el suspense más despiadado, en los giros ingeniosos y en la tensión que avanza desde el desconcierto fronterizo con el miedo.

No podía ser de otra forma para un narrador acostumbrado, hasta su primer gran éxito en novela, a escenarios más tangibles como guionista de cine. Pero es que la literatura es lo que tiene, no se depende de nadie, ni productores, ni actores, ni presupuestos ingentes para efectos especiales, ni licencias de rodaje. Todo nace de la imaginación y desde ahí se extiende a unos lectores ya encandilados con esas oscuridades propuestas por Michaelides.

I tua atu i te aroha maori o nga kaituhi momo pango katoa mo te tangata taihara, ko Michaelides he tino whakaihiihi mai i roto ki waho, i runga i nga mataku me nga awangawanga i raro i te kiri o ona kiripuaki. Ko nga keehi kaore ano kia whakatauhia ka rite ki te oranga o o raatau kaiwhaiwhai. Ko te huinga o ana tuhinga roa he panga no nga waahanga tinihanga, he puranga nui whakaharahara mo te he, nga muna me etahi atu mahere mo te mutunga o te hunga e kii ana ka pau i te pouri. He whiu ka pa ki o tatou kanohi i mua tonu o ta tatou kitenga ia ratou e puta mai ana i nga purongo me a ratou korero pururu. Ae ra, ka taea e taatau te mohio taipitopito i nga korero kino o nga mea ka tupu i tera taha mohoao ...

Ko nga pukapuka rongonui na Alex Michaelides

Te manawanui wahangu

Tata tonu ka rapu utu te tika. Ki te kore e taea, ahakoa ka taea te utu i etahi huarahi engari ka mau tonu etahi kino, ka whai whiu ano he taputapu. Ahakoa he aha te take, me hiahia tonu te Ture i te pono whainga hei tohu i etahi meka.

Engari kaore a Alicia Berenson i pai ki te kii i tetahi mea whakamarama i te aroaro o nga taunakitanga e tohu tika ana ki te kohurutanga o tana tane. Ki te kore he whakaaturanga mai i te tangata i whakapaehia, ko te ahua o te Ture kei te hee tonu. Ko te mea nui atu mo te hapori e matakitaki ana i roto i te miharo i te wahine e kore nei ona ngutu hiri e whakamarama i tetahi mea, kaua e whakamarama i tetahi mea. Ae, ko te wahangu, he pono, he whakaaraara i nga tangi o te pākiki puta noa i Ingarangi.

Mena kua tono kee mai te kaupapa whakatuwhera i te ihiihi motuhake me te whakamoemiti i te ahua o Alice, i a Theo Faber e ngana ana ki te kimi i nga kaupapa kua oti te kati, ka kaha tonu te raruraru.

Ko Alicia Berenson me ona ahuatanga hei turanga ako mo tenei kaimätai hinengaro i whakatau ki te kawe marama. He kaitoi rongonui me te ahua ahua o tona oranga. Tae noa ki tera pao i roto i te roro ka whai i nga mapere e rima ki te mahunga o tana tane… Katahi ka wahangu.

Theo llega hasta la cárcel en la que Alicia cumple su condena. El acercamiento a la mujer, evidentemente no es nada fácil. Pero Theo tiene sus herramientas para ir atando algún cabo, tirar de algún hilo desde ese silencio como refugio, pero del que todo humano debe salir de vez en cuando como animal en su madriguera. No solo las palabras transmiten información…

Kia tae ra ano a Theo ki te whakaaro ki te mohio ki nga mea katoa. Na te mea ko ia anake te tangata e tata mai ana, ka heke iho ki roto i te puna o te hinengaro o Alicia, ka timata te wehi ka kore ano ia e marama i mua i te pono whakamutunga whakamataku e tatari ana ki a ia ka raru nga mea katoa.

Te Manawanui Kore, na Alex Michaelides

Nga Kohine

El término doncella suena tan arcaico como siniestro porque incluso apunta a la visión de la sexualidad femenina como un trofeo. Y porque despierta esa aberrante sensación de la masculinidad como una perversa noción de superioridad. Una superioridad de la que puede desprenderse la aviesa idea de que ellas le pertenecen. Porque sólo él es capaz de guiarlas y convencerlas para que se entreguen en cuerpo y alma…

A sus treinta y seis años, Mariana intenta recuperarse de la pérdida de Sebastián, el gran amor de su vida, ahogado durante unas vacaciones en una isla griega. Ella trabaja en Londres como terapeuta, pero cuando su sobrina Zoe, la única familia que le queda, la llama desde Cambridge para contarle que Tara, su mejor amiga, ha sido brutalmente asesinada cerca de la residencia de estudiantes, decide acudir en su ayuda.

I reira ka tutaki ia ki a Fosca, he ahorangi whai mana o Classical Philology. Ko te ahorangi kei te pupuri i tetahi roopu ako me te maha o nga akonga wahine, he ataahua katoa, no nga whanau rangatira, ko Tara tetahi wahi: ko nga Wahine. I roto i te whare moenga o te kotiro, ka kitea e Mariana he kaata me etahi irarangi i roto i te reo Kariki tawhito e kii ana he patunga tapu. Akuanei ka puta ake nga tupapaku o etahi atu Maidens ki te papa wananga me o ratou karu kua oti te whakamataku, me te paina i te ringa, kaare a Mariana e aro ki te whakatau i enei hara, engari ki nga wairua kē o mua.

Te riri

Las emociones más antagónicas y su fatal encuentro en los polos. Too much love will kill you, como decía el bueno de Freddy Mercury. Nada más cierto y nada más conocido por quienes consigue llegar a lo más extremo del amor, allí donde la vida duele y desgasta, tan solo de pensar que pueda darse la existencia sin ese otro ser amado. La locura entonces no es otra cosa que la razón, que como diría Heine, ha tomado la firme determinación de volverse loca.

Esta es la historia de un asesinato. O quizá esto no sea del todo cierto. En el fondo, es sobre todo una historia de amor. Lana Farrar es una antigua estrella de cine, un icono de la moda admirado durante años. Desde que su marido falleció, vive reclusa en su mansión de Londres. Cada año invita a sus amigos más íntimos a escapar del clima inglés y pasar la Pascua en su idílica isla griega privada, un pequeño islote de lujo azotado por un poderoso viento que los lugareños llaman «la furia».

Cuando la furia deja al grupo atrapado en la isla sin poder salir, las viejas amistades acaban sacando a flote el odio, la envidia y el deseo de venganza reprimidos durante años. Y, de repente, alguien desaparece. Así se inicia un juego de encerronas y trampas, una batalla de ingenio llena de giros y sorpresas que desemboca en un final inolvidable donde resuenan los ecos del temible The Grove, el célebre hospital psiquiátrico de La paciente silenciosa.

pou reiti

Waiho i te tākupu

Whakamahia ai e tenei pae i te Akismet hei whakaiti i te mokowhiti. Akohia te tukatuka o to raraunga korero.