ໃນເວລາທີ່ ປື້ມເລື່ອງ ມັນແມ່ນເຮັດດ້ວຍ ລາງວັນ Pulitzer ສຳ ລັບຜົນງານນະວະນິຍາຍ (ມັນເປັນເລື່ອງປົກກະຕິທີ່ມັນຖືກມອບໃຫ້ກັບນະວະນິຍາຍ), ໂດຍບໍ່ຕ້ອງສົງໃສ, ມັນແມ່ນຍ້ອນວ່າມັນເປັນປະລິມານພິເສດທີ່ໃນປີທີ່ສອດຄ້ອງກັນໄດ້ຂັບໄລ່ນັກຂຽນຈໍານວນຫລາຍທີ່ຢາກໄດ້ລາງວັນສໍາລັບນະວະນິຍາຍທີ່ດີຂອງພວກເຂົາ.
ນັ້ນແມ່ນສິ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນກັບ ຈູມປາລາຮິຣີ ໃນປີ 2000. ໃນອາຍຸສາມສິບສາມປີ, ຍິງສາວຜູ້ນີ້, ເປັນຂະບວນກວ້າງຂວາງຂອງຫຼາຍວັດທະນະທໍາ, ການຝຶກອົບຮົມໃນວັນນະຄະດີແລະເຕັມໄປດ້ວຍປະສົບການຈາກທີ່ນີ້ແລະບ່ອນນັ້ນ, ບັນລຸໄດ້ຫນຶ່ງໃນຜົນສໍາເລັດທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ທີ່ສຸດໃນວັນນະຄະດີອາເມລິກາກັບປື້ມບັນທຶກເລື່ອງຂອງນາງໃນເບື້ອງຕົ້ນເອີ້ນວ່າ " ນາຍພາສາຂອງອາລົມ."
ຕັ້ງແຕ່ນັ້ນມາ Lahiri ບໍ່ແມ່ນວ່າລາວໄດ້ສະສົມຢູ່ໃນບັນນານຸກົມຂອງຕົນເອງຢ່າງກວ້າງຂວາງ, ແຕ່ລາວໄດ້ສືບຕໍ່ເຜີຍແຜ່ປຶ້ມນິຍາຍທີ່ດີເລີດທີ່ໄດ້ຮັບການສະ ໜັບ ສະ ໜູນ ຢ່າງກວ້າງຂວາງຈາກນັກວິຈານແລະໂດຍຜູ້ອ່ານບາງຄົນກະຕືລືລົ້ນໃນຈຸດນັ້ນລະຫວ່າງຄວາມແປກປະຫຼາດແລະການປູກofັງຂອງຜູ້ບັນຍາຍໂດຍເນັ້ນໃສ່ທັດສະນະຂອງລາວ ໂລກໃນຖານະເປັນອົບພະຍົບນິລັນດອນ. ຈາກຕົ້ນກໍາເນີດຂອງອິນເດຍທີ່ລາວເກັບຮັກສາໄວ້ໃນປຶ້ມແຕ່ລະຫົວຂອງລາວໄປທົ່ວໂລກ ...
ປຶ້ມທີ່ແນະ ນຳ ອັນດັບ 3 ໂດຍ Jhumpa Lahiri
ນາຍພາສາຂອງຄວາມເຈັບປວດ
ຄວາມຢາກຮູ້ຢາກເຫັນສໍາລັບການຮັບຮູ້ຢ່າງລົ້ນເຫຼືອຂອງປຶ້ມນິທານເລື່ອງນີ້ແມ່ນພໍໃຈໃນໄວໆນີ້. ທ່ານໄດ້ຖືກນໍາພາທັນທີທັນໃດ inexorably ຜ່ານຫນ້າຂອງຕົນຈາກວັກທໍາອິດ. ແລະສະບັບຫຼ້າສຸດນີ້ແມ່ນການເຊື້ອເຊີນທີ່ຫຼີກລ່ຽງບໍ່ໄດ້ເພື່ອໃຫ້ໄດ້ໃກ້ຊິດກັບຜູ້ບັນຍາຍກ່ຽວກັບການອົບພະຍົບຜູ້ນີ້ທີ່ໄດ້ເອົາຊະນະຜູ້ອ່ານຫຼາຍລ້ານຄົນໃນສະຫະລັດກ່ອນແລະໃນສ່ວນທີ່ເຫຼືອຂອງໂລກຕໍ່ມາ.
ແນວໃດກໍ່ຕາມປຶ້ມຫົວນີ້ປະກອບດ້ວຍເກົ້າເລື່ອງທີ່ຮັບໃຊ້ຈຸດປະສົງການເລົ່າເລື່ອງທີ່ເຂັ້ມຂຸ້ນຫຼາຍ. ຄວາມຮູ້ສຶກອັນດຽວກັນຂອງການຖອນຮາກ, ເຊິ່ງອອກມາຈາກຜູ້ທີ່ຖືກຍົກຍ້າຍທັງbyົດດ້ວຍຄວາມຕັ້ງໃຈຂອງເຂົາເຈົ້າເອງຫຼືໂດຍການບັງຄັບສະຖານະການ, ສາມາດປະກົດອອກມາຈາກຄວາມໂດດດ່ຽວ, ແລະດ້ວຍເຫດນັ້ນພວກເຮົາບໍ່ຈໍາເປັນຕ້ອງເດີນທາງໄກຫຼາຍກິໂລແມັດຈາກສະຖານທີ່ນັ້ນໂດຍຄວາມຊົງຈໍາຂອງເຮົາຄືກັບບ້ານ. .
ພາກສ່ວນທີ່ ສຳ ຄັນທີ່ສຸດຂອງປຶ້ມແມ່ນກະແສວິເສດທີ່ຈົບລົງດ້ວຍການປ່ຽນຕົວລະຄອນເຫຼົ່ານັ້ນຈາກປະເທດທີ່ຢູ່ໄກເຂົ້າມາຫາຜູ້ອ່ານເອງ, ບໍ່ວ່າຕົ້ນ ກຳ ເນີດຂອງເຂົາເຈົ້າມາຈາກໃສ. ການກວດກາຢ່າງລະອຽດຂອງມະນຸດເມື່ອສະຖານະການບໍ່ດີຖືກເຊື່ອມຕໍ່ກັບຈຸດປະສົງດຽວກັນເພື່ອປິ່ນປົວຄວາມພ່າຍແພ້.
ແລະເຖິງແມ່ນວ່າປຶ້ມຈະເຂົ້າໄປໃນລາຍລະອຽດທີ່ເລິກເຊິ່ງກ່ຽວກັບຄວາມແຕກຕ່າງລະຫວ່າງວັດທະນະທໍາບາງອັນກັບວັດທະນະທໍາອື່ນ,, ແນວຄວາມຄິດຂອງຕ່າງປະເທດທີ່ເປັນຮາກຖານທີ່ມີຄວາມາຍຢ່າງແທ້ຈິງຈາກສິ່ງແປກປະຫຼາດທາງດ້ານນິເວດວິທະຍາ, ຈົບລົງໄປໃກ້ກັບຜູ້ອ່ານທີ່ຄົ້ນພົບສິ່ງນັ້ນ, ຕ່າງປະເທດກັບຕົນເອງແລະຕ້ອງການ ມະນຸດຢູ່ໃນບ້ານໃກ້ເຮືອນຄຽງ.
ຊື່ດີ
ນະວະນິຍາຍເລື່ອງ ທຳ ອິດຂອງ Jhumpa ມີການດູຖູກ, ຄວາມ ລຳ ອຽງຕໍ່ຄວາມສາມາດໃນການເລົ່າເລື່ອງຂອງຜູ້ຂຽນຢ່າງກວ້າງຂວາງເຊິ່ງຜູ້ທີ່ມີພຽງແຕ່ປຶ້ມນິທານເລື່ອງທີ່ຮູ້ຈັກມີພະລັງທີ່ຈະເຂົ້າມາຄອບຄອງ Pulitzer.
ແຕ່ຄວາມຈິງກໍ່ຄືວ່າຢູ່ໃນນະວະນິຍາຍ Jhumpa ນີ້ແປກໃຈອີກຄັ້ງດ້ວຍການໂຕ້ຖຽງທີ່ເບິ່ງຄືວ່າຈະຄ້າງຢູ່ກັບນາງເປັນພິເສດ, ຫຼາຍວັດທະນະທໍາ, ການເຊື່ອມໂຍງຈາກວັດທະນະທໍາເບັງກາລີເຂົ້າໄປໃນອາເມຣິກາແຕ່ຂະຫຍາຍໄປສູ່ຂະບວນການອື່ນທີ່ບໍ່ຖືກຕ້ອງຂອງສັງຄົມ.
ດ້ວຍລັກສະນະຂອງການບັນຍາຍທົ່ວໄປທີ່ຍັງເຮັດ ໜ້າ ທີ່ປະລໍາມະນູເລື່ອງໂດຍການປະກອບຂອງເລື່ອງ, ພວກເຮົາໄດ້ພົບກັບຄອບຄົວ Ganguli, ພໍ່ແມ່ບາງຄົນເຄົາລົບນັບຖືຕົ້ນກໍາເນີດຂອງເຂົາເຈົ້າຢ່າງສົມບູນແລະເດັກນ້ອຍບາງຄົນ Gogol ແລະ Sonia ຜູ້ທີ່ອາໄສຢູ່ໃນທີ່ດິນຂອງຜູ້ຊາຍຄົນນັ້ນ, ຄືກັນທີ່ສຸດ. ໄປຫາ ghetto ທີ່ເຈົ້າສາມາດຖືກລັອກໄວ້ຕາມການເລືອກຂອງເຈົ້າ ...
ທີ່ດິນທີ່ບໍ່ ທຳ ມະດາ
ໜຶ່ງ ໃນຜົນ ສຳ ເລັດອັນຍິ່ງໃຫຍ່ທີ່ສຸດຂອງ Jhumpa ແມ່ນການເຄື່ອນໄຫວຂອງລາວຈາກສະເພາະໄປທົ່ວໂລກ. ໄຊຊະນະອັນລົ້ນເຫຼືອຂອງຜູ້ບັນຍາຍພິເສດໃນການເລົ່າເລື່ອງຂອງຕົວລະຄອນທີ່ນໍາມາຈາກການສ້າງໃinary່ຈິນຕະນາການຂອງນາງຈາກບັນພະບູລຸດຂອງນາງ Hindu ບໍ່ສາມາດເຂົ້າໃຈໄດ້ໃນທາງອື່ນ.
ຄວາມ ສຳ ເລັດອັນໂຫດຮ້າຍຂອງປຶ້ມຫົວນີ້ຕະຫຼອດສະຫະລັດເປັນເວລາຫຼາຍປີແມ່ນອີງໃສ່ຄວາມກົມກຽວຂອງຈິດວິນຍານທີ່, ເຖິງແມ່ນວ່າເຂົາເຈົ້າປະກອບປະສົບການແລະໂລກຫົວຂໍ້ຂອງເຂົາເຈົ້າອີງຕາມຄວາມເຊື່ອຂອງເຂົາເຈົ້າ, ໃນທີ່ສຸດເຂົາເຈົ້າພຽງແຕ່ອະທິບາຍແນວຄວາມຄິດຂອງບຸກຄົນຂ້າງເທິງ ທັງົດ.
ຢູ່ໃນປຶ້ມຫົວນີ້ພວກເຮົາພົບເຫັນຕົວລະຄອນທີ່ບໍ່ມີປ້າຍ ກຳ ກັບ, ຖອດການ ນຳ ສະ ເໜີ ຂອງເຂົາເຈົ້າເປັນຄົນອົບພະຍົບ. ແລະຜູ້ອ່ານມີຄວາມມ່ວນຊື່ນພຽງແຕ່ຄົ້ນພົບວ່າຄວາມຫຼາກຫຼາຍທາງດ້ານວັດທະນະທໍາບໍ່ແມ່ນບັນຫາແຕ່ບາງທີອາດເປັນການແກ້ໄຂເພື່ອໃຫ້ມີທັດສະນະຫຼາຍຂຶ້ນທີ່ຈະດໍາເນີນໂລກທີ່ບໍ່ສາມາດເຂົ້າໄປຫາໄດ້ຈາກແນວຄວາມຄິດອັນດຽວໂດຍບໍ່ຈົບລົງກັບຄວາມຂາດຕົກບົກພ່ອງທີ່ສຸດ.
ປຶ້ມແນະນຳອື່ນໆໂດຍ Jhumpa Lahiri
ປື້ມບັນທຶກຂອງ Nerina
ການພົບກັບຕົວລະຄອນແມ່ນ, ແນ່ນອນ, ຄວາມໃກ້ຊິດທີ່ສຸດຂອງການກະທໍາຂອງການຂຽນ. ເປີດເຜີຍວ່າມັນກໍາລັງສະເຫນີໃຫ້ຜູ້ອ່ານໄປກັບພວກເຂົາຢູ່ໃນຄວາມໂດດດ່ຽວທີ່ແປກປະຫລາດທີ່ຜູ້ຄົນກໍາລັງຊອກຫາແລະສະຖານທີ່ຖືກສ້າງຂື້ນ. ພຽງແຕ່ສິ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນໃນເລື່ອງນີ້ຂອງ metaliterature ແລະຊີວິດ.
ຢູ່ດ້ານລຸ່ມຂອງລິ້ນຊັກໂຕະຢູ່ໃນເຮືອນຂອງນາງໃນ Rome, ຜູ້ຂຽນໄດ້ພົບເຫັນວັດຖຸບາງອັນທີ່ເຈົ້າຂອງອະດີດລືມ: ສະແຕມໄປສະນີ, ວັດຈະນານຸກົມກຣີກ - ອິຕາລີ, ປຸ່ມ, ໂປສກາດທີ່ບໍ່ເຄີຍສົ່ງ, ຮູບຂອງແມ່ຍິງສາມຄົນຢືນຢູ່ຕໍ່ຫນ້າ. ປ່ອງຢ້ຽມ, ແລະປື້ມບັນທຶກ fuchsia ທີ່ມີຊື່ "Nerina" ຂຽນດ້ວຍມືຢູ່ເທິງຫນ້າປົກ.
ຜູ້ຍິງຄົນນັ້ນແມ່ນໃຜທີ່ບໍ່ມີນາມສະກຸນ? ເຊັ່ນດຽວກັບນັກກະວີຄລາສສິກ ຫຼືຍຸກກາງ, ຫຼືນັກສິລະປິນ Renaissance ທີ່ລຶກລັບ, Nerina ຫນີຈາກປະຫວັດສາດແລະພູມສາດ. ບໍ່ມີລັດ, polyglot, ການສຶກສາ, ນາງຂຽນບົດກະວີກ່ຽວກັບຊີວິດຂອງນາງລະຫວ່າງ Rome, ລອນດອນ, Calcutta ແລະ Boston, ຄວາມສໍາພັນຂອງນາງກັບທະເລ, ຄວາມສໍາພັນຂອງນາງກັບຄອບຄົວຂອງນາງແລະດ້ວຍຄໍາເວົ້າ, ແລະຢູ່ໃນປື້ມບັນທຶກຂອງບົດກະວີທີ່ພິເສດແລະປະຈໍາວັນຂອງນາງ Jhumpa Lahiri glimps ເອກະລັກ. .
ລະຫວ່າງນາງແລະ Nerina, ທີ່ມີຢູ່ແລ້ວທັງຫມົດໄດ້ຖືກມອບຫມາຍໃຫ້ຂໍ້ພຣະຄໍາພີແລະຂໍ້ຄຶດອື່ນໆຫນ້ອຍຫຼາຍ, ມີຄວາມສໍາພັນດຽວກັນທີ່ລວມເອົານັກກະວີທີ່ທັນສະໄຫມບາງຢ່າງກັບຄູ່ຂອງພວກເຂົາ, ຜູ້ທີ່ບາງຄັ້ງທໍາທ່າເປັນນັກຂຽນອື່ນໆ, ໃຫ້ຄໍາເຫັນກ່ຽວກັບບົດກະວີທີ່ເຂົາເຈົ້າທໍາທ່າວ່າບໍ່ໄດ້ຂຽນ. ຫຼື, ເລື້ອຍໆ, ພວກເຂົາເບິ່ງຄືວ່າເປັນຜູ້ອ່ານທີ່ງ່າຍດາຍ. ນັກຂຽນກາຍເປັນຜູ້ອ່ານແລະແມ້ກະທັ້ງຮຽກຮ້ອງການແຊກແຊງຂອງບຸກຄົນທີສາມທີ່ລຶກລັບ: ນັກວິຊາການທີ່ຊ່ວຍໃຫ້ນາງຈັດວາງບານຂອງ stanzas ແລະຊີວິດທີ່ບໍ່ແມ່ນຂອງນາງ, ແຕ່ນັ້ນອາດຈະເປັນຂອງພວກເຮົາແລະນັ້ນ, ໂດຍຜ່ານບັນທຶກຂອງນາງ, weaves ປື້ມທີສອງ. ທີ່, ເຊັ່ນ Narcissus ໃນ myth, ບໍ່ຮັບຮູ້ຕົວຂອງມັນເອງໃນການສະທ້ອນຂອງຕົນເອງ.
ນິທານໂຣມັນ
ເຮືອນໃດ ໜຶ່ງ ໃນຫຼາຍຮູບແບບຂອງມັນກາຍເປັນຫຼັກທີ່ ຈຳ ເປັນທີ່ສຸດ. ແລະນັ້ນແມ່ນບ່ອນທີ່ໂຄງສ້າງທາງສັງຄົມເບື້ອງຕົ້ນແຕ່ທາງວິນຍານຂອງໂລກຂອງພວກເຮົາຖືກສ້າງຕັ້ງຂຶ້ນ. ປະເພດຂອງ limbo ບ່ອນທີ່ທຸກຄົນລໍຖ້າເວລາຂອງພວກເຂົາເພື່ອອອກໄປບ່ອນນັ້ນອີກເທື່ອຫນຶ່ງເພື່ອຊອກຫາລັດສະຫມີພາບຂອງພວກເຂົາ. ການຮູ້ຕົວລະຄອນເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນເພື່ອສັງເກດພວກມັນຈາກພາຍໃນທີ່ທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງຖືກສ້າງຂຶ້ນ.
ຄອບຄົວຫນຶ່ງມີຄວາມສຸກໃນວັນພັກຂອງເຂົາເຈົ້າຢູ່ໃນເຮືອນປະເທດ Roman ໃນຂະນະທີ່ລູກສາວຂອງຜູ້ເບິ່ງແຍງ - ຄູ່ຜົວເມຍທີ່ມີຄົນບູຮານ - ເບິ່ງແຍງວຽກງານເຮືອນແລະເບິ່ງນາງຢ່າງລະມັດລະວັງ; ການພົບປະກັນທີ່ມີຄວາມສຸກຂອງເພື່ອນສອງຄົນສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງຄວາມແຕກຕ່າງທີ່ບໍ່ສາມາດແກ້ໄຂໄດ້; ນັກຂຽນທີ່ໃຫຍ່ເຕັມຕົວກາຍເປັນຄົນທີ່ຫຼົງໄຫຼກັບຜູ້ຍິງທີ່ລາວພົບໃນງານລ້ຽງຂອງໝູ່ເພື່ອນເຊິ່ງກັນແລະກັນ; ຄອບຄົວທີ່ຖືກຂົ່ມເຫັງໂດຍເພື່ອນບ້ານຖືກບັງຄັບໃຫ້ອອກຈາກເຮືອນ; ຄູ່ຜົວເມຍຊອກຫາການປອບໃຈໃນ Rome ເພື່ອພະຍາຍາມລືມຄວາມໂສກເສົ້າສ່ວນບຸກຄົນຂອງເຂົາເຈົ້າ.
ດ້ວຍ "ເລື່ອງລາວທີ່ຂຽນໄວ້ໃນສະພາບຂອງພຣະຄຸນ" (Roberto Carnero, Avvenire), ຜູ້ຂຽນຂອງ The Interpreter of Pain and Unaccustomed Land ກັບຄືນສູ່ປະເພດທີ່ເຮັດໃຫ້ໂລກຂອງນາງມີຊື່ສຽງ. ເລື່ອງເລົ່າຫຼັງເລື່ອງ, Jhumpa Lahiri ປະຫລາດໃຈແລະກະຕຸ້ນພວກເຮົາດ້ວຍຫນັງສືທີ່ຫນ້າຕື່ນຕາຕື່ນໃຈກ່ຽວກັບຄວາມຮັກ, ການຖອນຮາກ, ຄວາມໂດດດ່ຽວແລະຈັງຫວະທໍາມະຊາດຂອງເມືອງທີ່ຍິນດີຕ້ອນຮັບທຸກຄົນເທົ່າທຽມກັນ.
