Si auctor adest qui praesentem narrationem alloquitur directius ad familiaritatem dirigitur, hoc est Catullus Amoraga. Quamvis curiose etiam notabilia sint, intus in eo gustu narrandi, de amoribus, deceptionibus et damnis, auctoribus masculis; Marcus Izaguirre o Maximus Huerta.
In casu de Catullus Amoragain eam partem intimae, familiae et necessitudinum socialium (ex humanissima parte ac tumultum nostrorum dierum considerans) intromittere; hic auctor intendit suam operam in protagonismo fere semper feminae. Ceterum, quaelibet indoles in operibus suis semper aperto tumulo ad vitae cotidianae margines patebit.
Propter quod impressio humanitatis per illam reflexionem vitae ipsius in quadam hyperrealismo in litteras transmutato, Amoraga variis in occasionibus agnita est cum quibusdam pulcherrimis accoladibus popularibus.
Top 3 recommended novels by Carmen Amoraga
Vita erat, quod
Titulus ipse iam nos invitat ad considerandam speciem admirationis vel potius perturbationis cum fati ancipitibus, visione vitae magis propinquae ad finem. Exsistentia quae amaram gustum novitatis scenicae reliquit, suis praefulgentibus momentis, sed melancholiae damnatis.
Quaestio est, cum inventio in antecessum venit, tam repentina quam mors ipsa somniorum frequentia. Iulian solitudo in periculis, in facie tantum restat. Absens Gulielmus, ut omnibus perditis rebus, in eo virtutis specimen foelicitatem consequitur.
Sola mollitia tamquam conceptus numquam tam euphemisticus pro inexhausto dolore, impellere potest ut tua inertia ad placebo oblivionis, quae numquam venit, perseveret, sed id suadere potest cum idea aliam vitam adhuc fieri posse.
Vivamus justo
Sensus impedimenta transiendi non est aliquid tam alienum vel peregrinum. Solet enim fieri cuivis mortalium, qui aliquando meditatur quod non recte facit. Prospectus submergere potest vel te confirmet, totum pendet num aliquid positivi inter desperationem et desperationem extrahere potes.
Aliquid quasi mollitia ad vitae. Sed sane, sicut illi de Pepa, primas huius fabulae, sunt casus obiectiva vitae amissionis. Humanum est cedere in causa matris in amissione viri demersa, sed res ita perbibere potest ut desinat curantis abrogare.
Narrans vitam amissam ob hoc infortunium a matre in filiam extensum perspectus sine aequalibus est. Ad extremum, mater a tristitia exire procurat, at vita interim evanuisse videtur matris recuperandae. Si Pepa erravit vel si vere fecit quod facere debebat, dilemma est quae Pepae videtur, cum novum temporis missionem sine dedicatione cui tradit, antequam eam aperit, sicut per vias difficiles motus.
Sed non omnes mali. In hac dedicatione ad matrem suam recuperandam, Pepa didicit pugnare et tentare parum positivum ex vita gravata acquirere. Quam ob rem, cum Crina occurrat, mulier, quae servilis servilis victima est, a suis oppressoribus gravida ac penitus abrogata, Pepa corpus et animam suam ante omnia et contra omnes liberationi se dat. Et in suo novo opere, in emendatione cum illa nova hostia communicata, fortasse Pepa se quoque liberaturus erit.
Tempus interim
Nihil magis relativum quam tempus, non obstante constructione mathematici et cadentia. Optimae nostrae horae non ubique prope eadem sunt ac pessimae horae fatales nuntium exspectantes.
In hac nova, tempus configuratur ex vita personarum, quae ab ea pendent sicut automata, sicut nos omnes facimus. Nihil magis timendum quam malum momentum, quod secundae doloris tarditas inchoat, vel quod praecipitat, quod relictum est, antequam viveremus, nesciebamus non esse quantum cogitabamus.
Ex Maria José ad matrem suam, peculiari commercio suo cum alieno affectu necessitatis liberationis et extremae dependentiae, transiens per amicitias fecit etiam nucleos et interventus, quales sunt cameos eorum hominum, qui transgrediuntur munere nostro iter. Nova de fundamentali affectu intensa, essentia discendi vivere.