Est semper bonum in occursum cum vetus amicitia ut Alanus Pauls. Scriptori vestigia amissae similis est condiscipulo illo scholae pede in paucis cerevisiis occurrentibus et tandem mentiri de divina et humana. Quia romance mentitur ut stimulos. Sed etiam quodlibet spectaculum magicum est ludibrium, et quicunque nos invita poculorum uenatione excipit plausum.
Tempus est igitur scriptoris interpolatoris reditus plaudere, omnium verisimiliter sincerissimus (non solum Pauli, sed omnes illi narratores qui aliquid narrant cum certe habent aliquid narrandi). Utroque modo utemur ea quacumque occasione legerimus. Quia sinceritas illa, quae imperiose ut nova emergit, temptant vel quicquid attingit, dono opportunitatis beatum pervenit.
Pauls post decennia scribendi cum suis clausulae particularibus pergit tractare baculum illum argentinorum fabulatores primae magnitudinis. Et quod currently in iuvenibus valoribus Samantha Schweblin, sacheri multique alii, qui fabulam aut nove colunt longe aliter, sed pulchram ac crudam veritatem. Sed semper Paulus agit, in figura. Praeterea litterarum certatio non est, quia hic nemo fere nihil scribendo vel legendo acquirit. Si quid, animam paulo.
Top 3 Recommended Books by Alan Pauls
medium exspiravit
Litterae semper studuerunt nos introducere characteribus maxime excentricis cuiusque aetatis. A Don Quixote ad Ignatium Reilly. Et ridiculum est, quod ex mediocritate et normalitate nostra perspicitur, argutia hominum amentium et philias et phobias in modum videndi mundum interdum. Et inde est quod semper bonum est in luce litterarum homines delirare. Ita ut reliqui intelligamus nos valde sanos esse in conceptu nostro fatum, optimum fatum, circa angulum justum esse.
Is movere non cogitat, sed conclavia scissuras quaerit. Leges animadversiones et domos habitatas visita, in alienis vitas fugitiva furia. Quicquam non eget (et technologiae exasperatur), sed interrete vagatur gadgetes, vetera, cimices referta, ad voluptatem comparandi in aliorum historia.
Sed quid accidit Sabaudiae — adhuc in quinquagenis, innoxiae tactus cupidus — cum Carla, felix triginta annorum, sine adiunctis traiicit, qui e regione ad villam ad domos, curas, plantas marijuanas curandas pergit? Quis duorum mundorum mutat, illustrat, ictum amittit caput? Inter itinera, paludes et phantasias digitales; medium exspiravit explores a superstition that continues to reveal us: the idea that alicubi esse aliquid, aliquem, to the exact way of our desires.
tandem
Omnis lux suum habet umbram eo modo quo omnis amor suum interfectorem habet instinctum vel suam inexplicabilem voluntatem ut dissuadeat a stupri exitio. Res neuroticam ac mirum in modum metaphorice accipit, quia in striduitate fractae necessitudinis sicut hic exhibetur, notas invenimus nobiscum consonas, dispari notione eorum quae amamus et volumus oblivisci. Aut quid obliviscamur nescientes quare et nunc velimus odorem suum recuperare...
Post tredecim annos amores Ariminum et Sophiam separaverunt. Illi, omnia nova et iterum lucida. Eius autem necessitudo cum Sophia non est mortua; forma tantum mutata est. Et cum redit insidiantes, habet faciem horroris. Sofia in prospectu Arimini iterum iterumque redit, ut eum captaret, cruciatum aut redimeret.
Et Arimini paulatim demittit in abyssum nocturnae vel comoediae, ubi sensus minaciae, proditionis et etiam criminis communes sunt. Omnia amittit: laborem, sanitatem, novos amores, etiam filium, et iudicium suum sustinebit cum mulieribus, quae Amorem Nimium invenit, cellula motus terrorismi a Sofia ductus. Exemplar narratio de metamorphosibus quas passiones subeunt cum nigrum posteritatis suae foramen intrant. Horror amatorium novum, quod ex altera parte comoediae illius exponit, quam homines "iugos" appellant.
Pudor pornographorum
Pauli prima nova dominatio innati scriptoris cum fallax altitudine coniungit, quasi arrogantius ad vindi- cationis adventum scriptoris. Quamvis tota ponatur gemma stupri (cacophonia) et finalis sensus est indicata arrogantia de cognitione animae humanae, iure, quod melius tractatur ad viginti annos, ad quos auctor scripsit. huic fabulae ne quinquaginta quidem, cum iam ne quid habeas.
Declusus in diaetam litteris respondet pornographus quod viri ac feminae cupiditate devoratae scribant. Est, vel esse debet, qui te per labentem vertiginis et libidinis ducat. Ad eos eripuit, vel ei iisque sensibus. Strenuum officium est cum radicibus Kafkaesque, quod vix paucas horas somno permittit eique passione consumit.
Unum tantum quies habet: observare dilectam Ursulam de podio, qui in hortis paucis diei momentis apparet, semper in eodem loco, eandem semper consolationem. Sed ipsa relationis regulas mutare statuit. Non iam visualis, sed epistolaris. Pornographus primum litteras amat et scribit. nuntius eos portat et eos in dies urget. Mensura temporis legit rsulam et ad eam scribens.
In turri eburneo desiderii, pornographus invenit vitam suam vetustate fluere, et vix futurae prospicitur. Tortuosa felicitas instat, et tamen evaditur. Amatne an amato suo occurrere, an epistolas tantum suas? Quis est hic nuntius, qui se larva et familiari suae dominae exhibet? Dum ei dubitatio torpescit, nova visio, definitiva, post tergum suum excluditur.
Modestia Pornographi nova superba est circa paradoxas et obsessiones quas amor trigger potest. Narratio est de comprime relatione et vera passione. Triginta annis post editionem suam, et cum inedita postface ab auctore huius editionis scripta, Alani Pauli liber primus est etiam charta geographica in codice, et non semper in codice, de prosa et argumenta quae in litteris eius dilatavit.
