3 pirtûkên çêtirîn ên Kenzaburo Oé yên xerîb

Du xelatgirên Japonî ne du xwediyên Xelata Nobelê ya wêjeyê. Ya yekem bû kawabata û ya duyem, ku ez niha bînim vê blogê: Kenzaburo Oe. Li bendê dimîne murakami ku her çend ew bazara edebiyata rojavayî bi hêzek mezintir feth dike, lê ew her gav li ber deriyê xelatê ye, ji bo her sala nû li ser behîsan difire.

Nivîskarê Japonî yê bi paşnav herî bi hêsanî tê bîranîn, Oé, ew rêwîtiyek pêbawer bû, mirovek ku ji hêla entelektuelî ve ew qas aram e ku dikare fam bike ku bagajiya herî têkildar a mirovî û çandî ji berhevdana di navbera ya xwe û ya çandên din de tê wergirtin.

Ji bo her afirîner helwestek hema hema hewce ye. Etnocentrîzm rê nade tiştek baş, her çend ji bo vê yekê ne hêja ye ku meriv rêwîtiyê bike lê bi mebesta ku her tiştê ku ji naskirî re xerîb e bişo.

Encam ew e ku, ketina nav xebata Oé em berevajî kilîtên vê fêrbûnê deşîfre dikin, ji pevçûna eşkere ya ku tevliheviya çandan texmîn dike, mecbûrî û pêwîst e li cîhanek ku ji bo her kesî gihîştî ye. Perhaps dibe ku di vê nakokiya veşartî de hesta tenêtiya kesane ya ku di çîroka Oé de jî belav dibe bi rengek pirtir were tesbît kirin.

Xwe ji her hesta aîdiyetê dûr xistî, ji girtina destpêkê pê ve bi vebijarkên çandî re rû bi rû dimîne, xwe dikare gav bi gav di wê zêdebûna xerîbiyê de ku bi veqetîna xwe ya di ferzkirinên xwe yên çandî de pir zêde dibe, bi xêra xapandina ramanan bi eşkereyî tê xuyang kirin.

Lê rastî ev e ku ji bo Oé, bi sedemek ji pîrozan zêdetir, ew hesta tenêtiyê hewce ye ku ji krîza unîformayê ya koma xweya etnîkî derkeve. So bi vî awayî, ew gotar û romanên xwe, li dora raman an karekterên ku heyînîtiyê ji mirovî digihîne mirovahiyê ku di çembera wê ya çandan de hatî xeniqandin ava dike ...

3 romanên pêşniyazkirî yên Kenzaburo Oé

Tovan bikşînin, zarokan bikujin

Di binê vê sernavê barbariya ferz de em romaneke herikbar dibînin ku navenda wê mirov e ku ew sînorê di navbera zaroktî û pîrbûnê de derbas dike.

Vebêjerê romanê xortek e ku komek xort û zarok ji şer rêve dibe. Komek zarok ji ber şert û mercên şer ji çaksaziyê derketin û li bajarekî ku ji ber serhildanek ji hêla şêniyên wê ve têne terikandin kom bûne. Hejmara kuştiyan zarokan li ber çarenivîsekê dike ku bêyî rêzikên nîşankirî yên mezinan binivîsin.

Car carinan wisa dixuye ku jiyana kuran rêgezek birêkûpêk dibîne, ji pêşdarazî û nexşeyên ku ji hêla civaka ku ew jê hatine xera kirin, azad dibe.

Lê di vê pêşkeftina di navbera epîk, romantîk û lîrîkî ya ciwanan de ku rûbirû cîhanek nû dibin, her rêgez biqede dibe biryarek bextreş ku dê bibe sedema pevçûnên nû yên kokên kevnar ên şaristanî.

Mijarek kesane

Heger ne ew aliyê efsanewî yê romana berê bûya, ku tê de hin ciwan hewl didin ku utopiya navdar a mirovê şaristanî bilind bikin, bê guman min ê ev romana din wekî çêtirîn berhema Oé hilbijartibûya.

Di vê danasîna dijberiya di navbera çandên ku min berê di nivîskarê de wekî aliyek patentê nîşan dabû, em bi profesorek Teyrê ku li cîhana Japonek ku ji adet û helwestan pirtir barbar e, bar dikin, ku ew di lêgerîna xwenek hundurîn de bar kir. dixuye ku di binê wî de diherike.

Dema ku Himiko zarokek kêmdar tîne dinyayê ku tenê mehkûmê qirkirin û qurbaniyê dike û dê me bibe dojehên taybetî yên ku ji rûmet û serfiraziya giyanê xwe piştrast in û bi siya çarenûsê re rû bi rû dimînin, rewş xirabtir dibe. dixuye ku li ber lêdan û rûreşkirina wî ye.

Biryar mîna ewrên reş di komployekê de xuya dikin ku me bi hêza xwe ya navendparêz ber bi bêhntengî, dînbûn û xalek megalomanî ya vî karakterê prototîpî yê mirovê bextewar ê ku ji hêla civaka îroyîn ve hatî firotin, dike.

Nêçîra

Ev barê pêşîn ê piçûktir û girantir ji barê giran ê xwişkên xwe yên mezin xilas bû, lê dîsa jî bîhnfirehiyek serpêhatiyek tal, carinan jî xirab, di derbarê pîlotê balafirê şer ê ku li Pasîfîkê ket û ji hêla mirovên Japonî ku çavdêriyê dike rizgar kir. wî xerîb ji ber çermê wî yê reş û yê ku diqede wî vediguhezîne heywanek bexçeyê ku zarok jî pê neheqiyê dikin.

Di hîperbola de em dibînin ku mebesta hişmendiya nijadperestiyê ya ji ber nezanînê, xenofobiyê bi redkirina tiştên cihêreng û nefahmkirina tiştên ku ji derve hatine ji fonksiyona xwezayî bixwe bêtir fobî kir.

Romaneke ku berê wê aliyê lîrîkî di navbera xerîb an xerîb de ku her gav bi nivîskar re bû dide.