Los 3 mejores libros del genial Marcel Proust

អំណោយដែលត្រូវបានសម្គាល់យ៉ាងខ្លាំងពេលខ្លះហាក់ដូចជាត្រូវការតុល្យភាពទូទាត់សង។ ម៉ាសេលប្រោស។ គាត់មានអ្នកបង្កើតពីកំណើតច្រើនប៉ុន្តែផ្ទុយទៅវិញគាត់ធំឡើងជាកូនដែលមានសុខភាពល្អ។ ឬប្រហែលជាវាទាំងអស់ដោយសារតែផែនការដូចគ្នា។ ពីភាពទន់ខ្សោយភាពរសើបពិសេសត្រូវបានទទួលការចាប់អារម្មណ៍លើគែមនៃជីវិតឱកាសដែលមិនអាចប្រៀបផ្ទឹមបានដើម្បីផ្តោតលើអំណោយច្នៃប្រឌិតឆ្ពោះទៅរកភាពលំបាកនៃជីវិត។ អត្ថិភាព.

Porque desde la debilidad solo puede nacer la rebeldía, el ansia de comunicar el descontento y el pesimismo. Literatura, cuna de almas abocadas a la tragedia, sublimación de los perdedores e inequívoco reflejo de lo que verdaderamente somos. En plena transición entre los siglos XIX y XX, Proust supo como nadie relatar la síntesis de vivir, entregándose a las pulsiones de su juventud para recogerse en sí mismo alcanzada la madurez.

អ្នកស្រឡាញ់ផូស្តទទួលបានស្នាដៃដ៏អស្ចារ្យរបស់គាត់ "ក្នុងការស្វែងរកពេលវេលាដែលបាត់បង់" គឺជាការរីករាយផ្នែកអក្សរសាស្ត្រដ៏អស្ចារ្យនិងបរិមាណខ្លះជួយសម្រួលដល់វិធីសាស្រ្តក្នុងបណ្ណាល័យដែលមានអត្ថិភាពដ៏អស្ចារ្យនេះក្នុងទំរង់ករណី៖

Por otro lado, la mayor dificultad de escribir ficción en tono existencialista estriba en una posible deriva auténticamente filosófica. Para soslayar esta fuerza centrípeta que conduce al escritor hacia los pozos del pensamiento y que estanca personajes y escenarios, se necesita un punto de vitalismo, un aporte de fantasía o de acción dinamizadora (el pensamiento, la meditación también pueden ser acción, en la medida en que muevan al lector entre sensaciones, entre percepciones en una cronología nunca estática). Solo en ese equilibrio pudo crear Proust su gran obra En busca del tiempo perdido, ese conjunto de novelas hilvanadas por dos hilos, la delicadeza o la fragilidad y la sensación de pérdida, de tragedia.

ទីបំផុតបានទទួលមរណភាពនៅអាយុ ៤៩ ឆ្នាំទំនងជាបេសកកម្មរបស់គាត់នៅក្នុងពិភពលោកនេះប្រសិនបើពិភពលោកនេះមានបេសកកម្មឬវាសនានឹងត្រូវបិទដោយស្មោះត្រង់។ ការងាររបស់គាត់គឺជាកំពូលនៃអក្សរសិល្ប៍។

ប្រលោមលោកកំពូល ៗ របស់ម៉ាសែលព្រូស្ត

ចុះផ្លូវវ៉ាន់

នៅក្នុងកម្រិតអក្សរសិល្ប៍អ្វីដែលមិនតែងតែកើតឡើងឧទាហរណ៍នៅលើអាល់ប៊ុមការតែងដំបូងត្រូវតែជាផ្នែកមួយនៃអ្វីដែលល្អបំផុត។

នោះគឺជាអ្វីដែលកើតឡើងជាមួយប្រលោមលោកដំបូងដែលបើកការចងក្រងដ៏អស្ចារ្យក្នុងការស្វែងរកពេលវេលាដែលបាត់បង់។ មន្តអាគមនៃប្រលោមលោកដំបូងនេះគឺជាសមត្ថភាពរបស់វាដែលអាចណែនាំយើងឱ្យស្គាល់ពីជីវប្រវត្តិរបស់ខ្លួននាំយើងឱ្យអានវាហើយមានអារម្មណ៍ថាវាជារបស់យើងផ្ទាល់។

Detalles triviales que nos conducen a experiencias propias desde las que sumergirnos en la perspectiva del autor, en sus vivencias y nuestras vivencias, en sus amores y desamores pero también los nuestros. En las frustraciones de las limitaciones y nuestra propia sensación de derrota ante circunstancias propias.

Proust ធ្វើឱ្យយើងក្លាយជារបស់គាត់ហើយយើងរៀនតាមរយៈ Proust ជាមនុស្សសំខាន់ដែលយើងតែងតែបិទបាំងជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ ស្នេហាគ្រាដំបូងសុភមង្គលដ៏ត្រចះត្រចង់ប្រៀបដូចជាពន្លឺគីមីសាមញ្ញ។

នៅក្នុងស្រមោលរបស់ក្មេងស្រីនៅក្នុង bloom

បញ្ជាក់ដើម្បីដោះស្រាយជាមួយស្នេហាអំពីគីមីសាស្ត្ររបស់ខ្លួនដែលបង្កើតសុភមង្គលពេញលេញតែមួយគត់នៅក្នុងភាពមិនពិតរបស់វាគ្មានអ្វីប្រសើរជាងការស្វែងយល់ពីប្រលោមលោកទី ២ នៃឈុតក្នុងការស្វែងរកពេលវេលាដែលបាត់បង់នោះទេ។

Cierto es que la sombra del amor pudo ser una sensación más marcada en los tiempos de juventud de Proust, donde el cortejo (¿qué es eso? Dirán los jóvenes de hoy) aportaba un punto entre romántico y ansioso, entre febril y esperanzado, siempre erótico a punto de implosión.

Y de eso, de la esperanza del amor emocional y físico, en ocasiones nacen y se desencadenan desamor y desencanto, olvido y traición. El amor no materializado o extinguido eleva al alma humana a la gloria de su existencia o a los infiernos más profusos de creación.

ភេសជ្ជៈសិល្បៈមកពីស្នេហា ... ប៉ុន្តែពេលវេលាបានកន្លងផុតទៅកកកុញនៅក្នុងកាបូបដែលបាត់បង់ដែលចុងក្រោយទ្រទ្រង់សមាសភាពប្រលោមលោកដ៏អស្ចារ្យនេះ។

ពេលវេលាបានទទួលមកវិញ

វាជាការយុត្តិធម៌ក្នុងការបញ្ចប់ចំណាត់ថ្នាក់ពិសេសនេះជាមួយនឹងការបិទឈុតដូចគ្នាក្នុងការស្វែងរកពេលវេលាបាត់បង់។ ដោយសារតែប្រលោមលោកចុងក្រោយនេះភ្ជាប់អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងជាមួយគ្នាដូចជាជោគវាសនាដ៏អស្ចារ្យដែលអ្នកនិពន្ធបានដឹងពីរបៀបតាមដានដូចព្រះ។ ប៉ុន្តែតើវាអាចទៅជាយ៉ាងណាបើមិនដូច្នេះទេទីបញ្ចប់មានលក្ខណៈទ្រុឌទ្រោមនិងសោកនាដកម្ម។

ម៉ាសែលធ្វើបទបង្ហាញដល់តួអង្គទាំងអស់ដែលអមដំណើរគាត់នៅក្នុងសមាសភាពអក្សរសិល្ប៍។ ភាពផ្ទុយគ្នាអំពីចំណងជើងខ្លួនឯង។ ពេលវេលាដែលទទួលបានពិតជាអាចត្រូវបានគេយល់ថាជាការរកឃើញនូវល្បិចនៃអត្ថិភាពទាំងមូល។ លែងមានសោភ័ណភាពឬភាពជឿនលឿនទៀតហើយអាយុជរាបានដណ្ដើមយកអ្វីៗទាំងអស់ជំងឺមកបៀតបៀន។

ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយដូចដែលនរណាម្នាក់បានចង្អុលបង្ហាញភាពស្រងូតស្រងាត់គឺជាសេចក្តីរីករាយនៃការសោកសៅ។ ភាពស្រពិចស្រពិលចាប់យើងយ៉ាងច្បាស់ដោយសារហេតុផលនោះហើយអ្វីដែលមិនអាចទទួលបានភាពស្រស់ស្អាតជាងអ្វីដែលវាពិតជាអាចមាន។

ការរិចរិលគឺដូច្នេះដោយសារតែភាពត្រចះត្រចង់ពីមុនត្រូវបានយល់។ ភាពជិតដល់ទីបញ្ចប់នៃជីវិតធ្វើអោយការចងចាំភ្លឺស្វាងហើយយើងបញ្ចប់ដោយរកឃើញថាយើងជាមនុស្សមិនពិតដែលតែងតែចង់រស់នៅក្នុងអតីតកាលនិងការស្រមើស្រមៃជាងពេលបច្ចុប្បន្នដែលមិនអាចចាប់យកបានក្នុងដំណើរឆ្លងកាត់ដែលមិនអាចកាត់ថ្លៃបាន។