La escritora caribeña Maryse Condé (digo caribeña porque apuntar a su condición francesa por reductos coloniales aún vigentes, pues como que se me hace raro) hacía de su literatura, casi siempre en clave de ისტორიული მხატვრული ლიტერატურა, un auténtico escenario teatral donde cada uno de sus personajes declama su verdad. Intrahistorias hechas rabiosas certidumbres como de soliloquios a media luz. Reivindicación que consigue alcanzar sus dosis de revancha respecto a relatos oficiales u otras crónicas que exilian nombres que debieran ocupar grandes páginas.
Condé-ში გადაღებული ყველა მოთხრობა გვთავაზობს მსოფლიოს მსგავს ხილვებს, რომლებიც ვალშია ერთს ან მეორეს. მისივე ფიგურიდან დაწყებული ბიოგრაფიული ელფერების აფეთქებით დამთავრებული მისი რომელიმე ემბლემური პერსონაჟის გამოსახულებით. ავთენტურობის გაცნობიერება, რომელიც ასუფთავებს ყველა შესაძლო ეჭვს იმის შესახებ, თუ როგორ მოხდა კონდეს მიერ განხილული მოვლენები, თანაგრძნობის ყველაზე ინტენსიური დოზით, რათა შეძლოს, საჭიროების შემთხვევაში, ისტორიის ხელახლა სწავლა.
La bibliografía con sello de Maryse Condé se incrementó durante sus fértiles 90 años. Tanto en volumen como en reconocimientos y alcance internacional. Porque más allá de géneros más aferrados a la ficción pura. Las semblanzas de vida de Condé también aportan suspense desde la mera supervivencia. Tramas vívidas hacia la resolución que la vida misma ofrece con sus dejes de crudeza o de insospechado esplendor.
მერის კონდეს ტოპ 3 საუკეთესო რომანი
მე, ტიტუბა, სალემის ჯადოქარი
Seguramente el más delirante de los casos de machismo histórico sea lo de las cazas de brujas repetidas en medio mundo como un verdadero tic misógino exacerbado bajo el paraguas de la religión (peor me lo pones). En alguna ocasión escribí un relato bastante extenso sobre los autos de fe de Logroño y recordé en esta historia ese mismo ambiente de revanchismo porque sí. Solo que en esta ocasión la esclava Tituba puede llegar a ser la bruja que todos más temían…
მერის კონდე იღებს მისტიკოს ტიტუბას, შავკანიანი მონის ხმას, რომელიც გაასამართლეს ჯადოქრობისთვის ცნობილი სასამართლო პროცესების დროს, რომელიც ჩატარდა ქალაქ სალემში მე-XNUMX საუკუნის ბოლოს. მონების გემზე გაუპატიურების შედეგად ტიტუბა ჯადოსნურ ხელოვნებაში დაიწყო მკურნალმა კუნძულ ბარბადოსიდან.
ვერ გაექცევა დაბალი ზნეობის მქონე ადამიანების გავლენას, იგი მიჰყიდის სატანით შეპყრობილ პასტორს და აღმოჩნდება პატარა პურიტანულ საზოგადოებაში, სალემში, მასაჩუსეტსი. იქ მას გაასამართლებენ და დააპატიმრებენ, ბრალს სდებენ ბატონის ქალიშვილების მოჯადოებაში. მერის კონდე მას რეაბილიტაციას უწევს, ამოძირკვავს მას დავიწყებას, რომლისთვისაც იგი დაგმობილი იყო და, ბოლოს და ბოლოს, აბრუნებს მას მშობლიურ ქვეყანაში შავგვრემანი შავკანიანებისა და პირველი მონების აჯანყების დროს.
ახალი სამყაროს სახარება
Un nuevo Dios llegado a este mundo, hecho carne para ofrecer, quizás, una segunda oportunidad al ser humano advertido de su remota llegada. Pero el hombre actual es descreído por imperativo de sus más hondas contradicciones. Dios no puede existir más allá de las iglesias como la moral solo puede caber en una urna.
La madrugada de un Domingo de Pascua, una madre recorre las calles de Fond-Zombi y un bebé abandonado llora entre las pezuñas de una mula. Ya adulto, Pascal es atractivo, mestizo sin saberse de dónde, y sus ojos son tan verdes como la mar antillana. Vive con su familia adoptiva, pero el misterio de su existencia no tarda en hacer mella en su interior.
Საიდან ხარ? რა მოსალოდნელია მისგან? ჭორები დაფრინავს კუნძულზე. ამბობენ, ავადმყოფებს კურნავს, სასწაულებრივ თევზაობას აკეთებს... ამბობენ, ღვთის ძეა, მაგრამ ვისი? წინასწარმეტყველი გზავნილის გარეშე, მესია ხსნის გარეშე, პასკალი უპირისპირდება ამ სამყაროს დიდ საიდუმლოებებს: რასიზმი, ექსპლუატაცია და გლობალიზაცია ერწყმის საკუთარ გამოცდილებას სილამაზითა და სიმახინჯეებით, სიყვარულითა და გულისტკივილით, იმედითა და დამარცხებით სავსე ისტორიაში.
იცინის გული ტირილი გული
ნებისმიერი ცხოვრების სიუჟეტისადმი ბუნებრივი ვარჯიში შეიცავს კონკრეტულ ბალანსს სასიცოცხლო ინგრედიენტებს შორის, რომლებიც თითოეულს ხვდება იღბლის ან უბედურების დროს. მერისის შემთხვევაში, ეჭვგარეშეა, რომ ნაზავი არის ის, რაც არის. იმიტომ, რომ იდეალიზაცია არის ასახვა, რომელშიც ცუდ მომენტებს ბუნდოვანია, თუ ეს სჭირდება. მაშინ როცა რეალიზმი არის სამყაროში გავლის მოწმობა. და ისეთი მწერალი, როგორიც მერისია, ყველაზე შოკისმომგვრელი ჩვენებით გვაცინებს ან ტირილს გვაიძულებს იმავე პარადოქსული შეგრძნებით, რაც მიუთითებს იმაზე. Sabina ჩაბელა ვარგასის შესახებ.
ორ სამყაროს შორის ცხოვრება ადვილი არ არის და ეს გოგონამ მერისმა იცის. კარიბის ზღვის კუნძულ გვადელუპეს სახლში, მისი მშობლები უარს ამბობენ კრეოლურ ენაზე და ამაყობენ იმით, რომ ფრანგები არიან, მაგრამ როდესაც ოჯახი სტუმრობს პარიზს, პატარა გოგონა ამჩნევს, როგორ უყურებენ მათ თეთრკანიანები.
მარადიული ცრემლები და ღიმილი, მშვენიერსა და საშინელს შორის, რილკეს სიტყვებით, ჩვენ მოწმენი ვართ კონდეს ადრეული წლების ამბის მოწმენი, მისი დაბადებიდან მარდი გრას შუაგულში, დედის ყვირილით, დრამებთან შერეული. კარნავალიდან დაწყებული პირველი სიყვარული, პირველი ტკივილი, საკუთარი სიშავის და ქალურობის აღმოჩენა, პოლიტიკური ცნობიერება, ლიტერატურული მოწოდების გაჩენა, პირველი სიკვდილი.
ეს არის მწერლის მოგონებები, რომელიც მრავალი წლის შემდეგ იხსენებს უკან და ჩაიძირა წარსულში, ცდილობს მშვიდობა დაამყაროს საკუთარ თავთან და წარმოშობასთან. ღრმა და გულუბრყვილო, მელანქოლიური და მსუბუქი, მერის კონდე, ანტილიური ასოების შესანიშნავი ხმა, იკვლევს თავის ბავშვობასა და ახალგაზრდობას მომაჯადოებელი პატიოსნებით. ოსტატური სავარჯიშო საკუთარი თავის აღმოჩენაში, რომელიც წარმოადგენს მთელი მისი ლიტერატურული ნაწარმოების საკვანძო ნაწილს, რამაც მას 2018 წლის ალტერნატიული ნობელის პრემია ლიტერატურაში მოუტანა.
