Ayo dadi realistis. Yen ana kaunggulan klub mitos ing Spanyol, yaiku Atlético de Madrid. Mitos kasebut digawe saka kemenangan nglawan kasusahan lan neraka sawise musim gugur. Iki minangka siji-sijine cara kanggo nggayuh kamulyan lan gegayuhane: mitos.
Mitos olahraga ora mung kacathet ing piala. Ngluwihi apa sing sampeyan bisa menang utawa kalah, mesthi ana kepiye carane sampeyan nindakake, kepinteran sampeyan lan kepiye rasane terintegrasi karo cara mikir lan muter saben wektu.
Sawise setengah abad Calderón pamitan. Lan akeh penggemar sing rumangsa kelangan lan sedhih. Amarga saben wong atletik nggawe dheweke ing kana, nangkep tangane bapak utawa mbah kakung, kanthi mandhiri kanthi apik, cacat sing gedhe lan rasane akeh tenggorokan lan akeh ati. Saka ngadeg, ing radio utawa televisi, Calderon nggawe magnet kabeh pandhereke.
Buku Hasta siempre, Vicente Calderón iki dadi pamuji paling apik. Tuturan choral antarane emosi lan kenangan, antarane ngguyu terus terang lan nangis sing nyentuh. Kiko, Abelardo, Futre, Torres utawa Gabi nuduhake crita ing antarane kaca-kaca kasebut, ing antarane anekdot lan transendental, kanthi bangga dadi duweke wong sing mesthi ngerti dununge omah.
Iki angger-angger urip. Stadion wis budhal. Kali Manzanares bakal dadi bocah yatim piatu. Petunjuk melankolis tartamtu bakal ngiringi atletis. Nanging sejatine ora ana sing anyar. Dadi atletik yaiku duwe titik melankolis kamulyan sing mesthi disentuh, kadhang kala digayuh lan mesthine terus dikepengini minangka cakrawala abang lan putih.
Sampeyan bisa tuku bukune Pamit, Vicente Calderón, Bukune Patricia Cazón, ing kene: