Ing semangat kanggo Marcel Proust, panulis Andre Aciman nglacak bibliografi tartamtu sing dimuat karo residu sing padha sing pungkasane nyebar ide kayata argumen lan karep minangka plot lengkap.
Amarga nemokake jenis kaabadian sing bisa ditularake Buktine ing cadence saka karya penting kayata "In Search of Lost Time", pungkasane nyengat kaya racun kanggo kreativitas sing ora bisa diobati.
Dadi André Aciman uga nyemplungake awake dhewe ing jagad katresnan sing subur nganti obsesi, wiwit fermentasi alon nganti tekan derajat maksimal humanisme esensial ing bidang intim sing ndadekake kita bisa urip kanthi impresionis subyektif. Ing kana langkah-langkah kasebut diatur, keseimbangan antara emosi lan sebab.
Perjalanan kasebut mesthi nambah, dimangerteni utamane minangka empati sing dibutuhake sing njupuk pandangan kita saka pusar lan menehi visi anyar sing luwih lengkap.
Sawetara penulis bisa nggawe prosa saluran sing sampurna kanggo maca dinamis sing mili ing antarane tumindak reflektif sing penasaran. Amarga gerakan diwiwiti saka drive, saka kepinginan internal. Lan ing ngendi mesin kita tangi, dheweke ngobong kabeh impen, frustasi, rasa wedi lan pangarep-arep.
3 novel sing disaranake dening André Aciman
Nelpon aku nganggo jenengmu
Kepinginan marang wong Oliver kayane pengin nggawe Elio manggoni kulit, kanggo pura-pura dadi pemilik sel, kanggo nelukake jeneng kasebut dadi aroma pangunjung enom ing omahe. Wiwit Oliver tekan omahé, diundang bapaké minangka pertukaran budaya, uripé Elio wiwit ana ing omahé omahé sing mbaka sithik uga ngimpi.
Ora ana sing padha karo Elio wiwit Oliver mlebu ing adegan kasebut. Lan ora ana sing luwih apik amarga Elio bakal dadi karakter ing libretto karep. Ing interpretasi kita nyemplungaken dhéwé ing kasunyatan saka motif kanggo tresna, ing mutant, egoism histrionic, ing kepinginan saged overriding sembarang naluri liyane. Tenggat wektu sing winates, sawetara minggu ngarep Elio nyedhaki Oliver menehi kesan babagan sifat peremptory saka karep sing paling kuat.
Omahe Elio dudu panggonane Oliver. Lan kabeh bakal sirna lan dina-dina iku ora bakal bisa menehi tandha mbesuk utawa mesthi kalanggengan. Nanging amarga iki, Aciman nggunakake jam-jaman sing dietung saengga emosi sing dienggo tetep valid lan distilake kita, kanthi saran spiritual, sing paling apik saka sipsip nafsu pertama sing ora bakal dilalekake lan pungkasane dadi fisik nganti saiki lara ...
Enigma variasi
Ora ana sing luwih abot, dibandhingake karo sensasi cahya lan gangguan eksistensi kita, tinimbang concatenation wong sing ditresnani. Apa padha karo buku katresnan kita.
Lan Paul duwe kang, kang nulis ing kulit, ninggalake wounds utawa bristling kulit. Kautaman paling apik saka komposisi narasi sing wicaksana ing crita Paulus yaiku sensualitas maneh distol nganti paling dhuwur. Katresnan minangka nilai subyektif par excellence lan Paulus tanpa kompromi mulangake cara kanggo mangerteni apa sing ditresnani lan apa sing isih ditresnani. Utas emas subtle nyawiji katresnan sing kepungkur lan saiki, kecemerlangane ngliwati bawana siji menyang bawana liyane, saka Eropa menyang Amerika.
Yaiku variasi enigma, komposisi sing nyipta rasa tresna sing digawe semangat, pengabdian, kepinginan utawa kapitunan. Ing saben wektu, katresnan nemokake apa sejatine Paulus lan apa sejatine dheweke nalika ana kahanan sing meksa kadang-kadang bisa ngubur inti kasebut. Tanpa lali yen apa sing tetep dadi kesan saka wong liya tinimbang nurani dhewe. Luwih-luwih ing babagan paraga ing novel, saben kita nyipta simfoni sing beda saka dhasar tembung, katresnan, sing bisa dadi kemungkinan sing ora bisa diitung.
Wolung bengi putih
Aciman menehi Henry patang wengi luwih saka Dostoyevsky kanggo protagonis "Wengi Putih". Nanging intine jiwa saka rong karakter kasebut pancen cocog.
Khayalan katresnan diwujudake kanthi sengaja, ing antarane rasa wedi yen bisa uga nyata. Saka St Petersburg kanggo Manhattan. Saka kasunyatan musim panas sing padhang, bengi ora wengi lan wengi liyane, putih, sing bakal urip Henry ing antarane Natal lan Taun Anyar ing New York dikepung hawa adhem sing beda karo panase Henry sing panas. Amarga dheweke, Clara, wis ngrebut kabeh sing ana ing warna abu-abu. Presentasi santai sing katon kaya owah-owahan rekor takdir sing pungkasane menehi kesempatan. Nanging mbok menawa Henry ora rumangsa bisa njupuk kauntungan saka rejeki, utawa paling awon dheweke mikir yen maju karo Clara bisa ngowahi kaendahan dadi urip saben dinane.
Wong lanang abu-abu kaya dheweke bisa nglukis warna sing paling apik. Nanging rasa tresna sing lagi anyar nandhani rasa inersia ing antarane obsesi sing ora bisa dikendhaleni lan Henry ngidini dheweke digawa pasukan kasebut sing nuntun dheweke bali menyang Clara. Wolung wengi kanggo taun anyar nganti subuh lan mungkin katresnan anyar. Wedi babagan masa depan sing, kanthi paradoks, nyebabake semangat liyane, gagasan romantis sing isih cocog karo rasa melankolis sing lawas. Crita katresnan sing diandharake amarga para panulis hebat sing ngerti kepiye, menehi tandha babagan dalane, tumuju transenden, tanpa prelu lan ngemot saben adegan kanthi makna, dialog lan refleksi sing kuat.
Buku liyane sing disaranake dening André Aciman
Homo ora nyata
Saben penulis tansah duwe wektu kanggo nindakake metaliterature menyang metafisika saka jiwa. Soko kaya latihan introspeksi sing nemokake penulis ing jagad iki nanging uga manungsa sing lengkap. Ngitung iki kanthi pilihan kanggo niru sapa wae sing maca karya kasebut minangka panulis. Nulis iku takon pitakonan. Kadhang-kadhang wektu teka kanggo njawab sing paling kenthel. Senjata mung kenangan lan pengalaman menyang sawetara jinis kawicaksanan.
Pira kita wis dibusak saka wektu? Suwene dheweke tetep ing panggonan sing ditresnani? Apa sampeyan bisa bali menyang papan sing ora tau ana ing pikiran sampeyan? Ing Homo irrealis, André Aciman ngajak kita ngiringi dheweke menyang wilayah kenangan ing lelungan liwat papan sing ditresnani kayata Alexandria, Roma, Paris, Saint Petersburg utawa New York, sing didunungi dening para seniman lan penulis sing dikagumi.
Tangan ing tangan karo Proust, Freud, Cavafis, Pessoa, Rohmer, Sebald lan akeh liyane, penulis nylidiki wektu ora nyata: sing saka wong sing bisa wis lan ora, kabeh sing bisa kelakon lan ora kelakon, nanging isih bisa. kedadeyan lan ana ing limbo antarane fantasi lan kasunyatan. Sawetara memoar ing wangun esai ing ngendi penulis Far from Egypt and Call me by your name confronts past and now, kangen lan kepinginan, ing upaya kanggo mangerteni vena nostalgia sing hovers liwat wong lan meh kabeh kang. kerja.
