Hay países o regiones con una gran cantera de autores del género de turno (no podemos obviar al noir nórdico como paradigma). Pero también encontramos, por el contrario, a escritores de países sin cantera que acaban siendo la parte por el todo y sobresaliendo իր անունով որպես դրոշակ։ Հենց այդ պակաս հանրաճանաչ աղբյուրի վերաբերյալ ամբողջ աշխարհից եկած ընթերցողների անտեղյակության ամայությունից դուրս գալու համար:
կիպրացին Ալեքս Միքայլիդես նա այլևս նախանձելու ոչինչ չունի իր սերնդի մյուսներին, ինչպիսին իրենն է Խուան Գոմես Խուրադո, si miramos de puertas hacia adentro. Y eso que Michaelides apenas ha dado comienzo a su carrera literaria, asentándose en el suspense más despiadado, en los giros ingeniosos y en la tensión que avanza desde el desconcierto fronterizo con el miedo.
No podía ser de otra forma para un narrador acostumbrado, hasta su primer gran éxito en novela, a escenarios más tangibles como guionista de cine. Pero es que la literatura es lo que tiene, no se depende de nadie, ni productores, ni actores, ni presupuestos ingentes para efectos especiales, ni licencias de rodaje. Todo nace de la imaginación y desde ahí se extiende a unos lectores ya encandilados con esas oscuridades propuestas por Michaelides.
Հանցագործի հանդեպ յուրաքանչյուր նուար գրողի բնական սիրուց բացի, Միքայելիդիսը, ըստ էության, ներսից դրսևորված թրիլերներ է՝ հիմնված նրա հերոսների մաշկի տակ գտնվող վախերի և լարվածության վրա: Այսպիսով, չբացահայտված դեպքերը տեղի են ունենում նրանց հերոսների կյանքին զուգահեռ: Նրա վեպերի շարքը խաբուսիկ կտորներով գլուխկոտրուկներ են, մեղքի մասին հսկա լաբիրինթոսներ, գաղտնիքներ և նրանց ճակատագրի այլ քարտեզներ, որոնց թվում է, թե խավարը կուլ է տալու: Անկում, որը տեղի է ունենում մեր աչքի առաջ հենց այն ժամանակ, երբ մենք տեսնում ենք, որ նրանք հայտնվում են լուրերով իրենց աղմկոտ պատմությամբ: Այսպիսով, այո, մենք վերջապես կարող ենք մանրամասնորեն իմանալ հիվանդագին մանրամասները, թե ինչ է տեղի ունենում այդ վայրի կողմում...
Ալեքս Միքայելիդեսի լավագույն առաջարկվող գրքերը
Լուռ հիվանդը
Արդարությունը գրեթե միշտ փոխհատուցում է փնտրում։ Այն դեպքում, երբ դա հնարավոր չէ, կամ նույնիսկ եթե այն հնարավոր է ինչ-որ կերպ փոխհատուցել, բայց որոշակի վնաս է գերակայում, պատիժը նույնպես հասանելի է որպես գործիք: Ամեն դեպքում, արդարադատությանը միշտ անհրաժեշտ է օբյեկտիվ ճշմարտություն, որից կարելի է որակել որոշ փաստեր։
Բայց Ալիսիա Բերենսոնը պատրաստ չէ որևէ լուսավորիչ բան ասել այն ապացույցների առջև, որոնք անխուսափելիորեն ցույց են տալիս նրան ամուսնու սպանությանը: Առանց մեղադրյալի ցուցմունքների, արդարադատությունը կարծես միշտ կաղում է։ Առավել եւս մի հասարակության համար, որը ապշած նայում է մի կնոջ, որի փակ շուրթերը ոչինչ չեն բացատրում, ոչինչ չեն պարզաբանում: Իսկ լռությունը, իհարկե, արթնացնում է հետաքրքրության արձագանքները ողջ Անգլիայում։
Եթե սկզբնական սյուժեն արդեն իսկ հրապուրում է անսպասելիության այդ առանձնահատուկ և հետաքրքրաշարժ զգացումը ներհայաստանյան ձևով դեպի Ալիսի կերպարը, քանի որ Թեո Ֆաբերը փորձում է խորանալ այդ փակ պատճառների մեջ, սյուժեն ավելի ու ավելի է լարվում:
Ալիսիա Բերենսոնը և նրա հանգամանքները, որպես այս հոգեբանի ուսումնասիրության հիմք, որոշել են լույս սփռել: Հեղինակավոր արտիստ՝ ակնհայտորեն նորմալ կյանքով։ Մինչև ուղեղի այդ կտկտոցը, որին հաջորդեց հինգ կրակոց ամուսնու գլխին… Հետո լռություն:
Theo llega hasta la cárcel en la que Alicia cumple su condena. El acercamiento a la mujer, evidentemente no es nada fácil. Pero Theo tiene sus herramientas para ir atando algún cabo, tirar de algún hilo desde ese silencio como refugio, pero del que todo humano debe salir de vez en cuando como animal en su madriguera. No solo las palabras transmiten información…
Մինչև Թեոն մտածի ամեն ինչ իմանալու մասին: Որովհետև նա՝ միակ մարդը, ով մոտենում է, իջնելով Ալիսիայի հոգեկանի ջրհորը, սկսում է վախենալ, որ ինքը նույնպես առանց լույսի կմնա այն սարսափելի վերջնական ճշմարտության առաջ, որը կարող է սպասել իրեն և որը կխափանի ամեն ինչ։
Աղջիկներ
El término doncella suena tan arcaico como siniestro porque incluso apunta a la visión de la sexualidad femenina como un trofeo. Y porque despierta esa aberrante sensación de la masculinidad como una perversa noción de superioridad. Una superioridad de la que puede desprenderse la aviesa idea de que ellas le pertenecen. Porque sólo él es capaz de guiarlas y convencerlas para que se entreguen en cuerpo y alma…
A sus treinta y seis años, Mariana intenta recuperarse de la pérdida de Sebastián, el gran amor de su vida, ahogado durante unas vacaciones en una isla griega. Ella trabaja en Londres como terapeuta, pero cuando su sobrina Zoe, la única familia que le queda, la llama desde Cambridge para contarle que Tara, su mejor amiga, ha sido brutalmente asesinada cerca de la residencia de estudiantes, decide acudir en su ayuda.
Այնտեղ նա հանդիպում է Ֆոսկային՝ դասական բանասիրության խարիզմատիկ պրոֆեսորին։ Պրոֆեսորը վարում է ուսումնասիրության խումբ՝ շատ ընտրված աշակերտներով, բոլորը գեղեցիկ և էլիտար ընտանիքներից, որոնց մի մասն էր Տարան՝ աղջիկները: Երիտասարդ կնոջ ննջասենյակում Մարիանան գտնում է մի բացիկ դասական հունարենով որոշ հատվածներ, որոնք պահանջում են զոհաբերություն: Շուտով այլ օրիորդների դիակները կհայտնվեն համալսարանում` հանած աչքերով և արքայախնձորը ձեռքին, և Մարիանային ոչ միայն պետք է բացահայտեն այդ հանցագործությունները, այլև իր անցյալի ուրվականները:
Կատաղությունը
Las emociones más antagónicas y su fatal encuentro en los polos. Too much love will kill you, como decía el bueno de Freddy Mercury. Nada más cierto y nada más conocido por quienes consigue llegar a lo más extremo del amor, allí donde la vida duele y desgasta, tan solo de pensar que pueda darse la existencia sin ese otro ser amado. La locura entonces no es otra cosa que la razón, que como diría Heine, ha tomado la firme determinación de volverse loca.
Esta es la historia de un asesinato. O quizá esto no sea del todo cierto. En el fondo, es sobre todo una historia de amor. Lana Farrar es una antigua estrella de cine, un icono de la moda admirado durante años. Desde que su marido falleció, vive reclusa en su mansión de Londres. Cada año invita a sus amigos más íntimos a escapar del clima inglés y pasar la Pascua en su idílica isla griega privada, un pequeño islote de lujo azotado por un poderoso viento que los lugareños llaman «la furia».
Cuando la furia deja al grupo atrapado en la isla sin poder salir, las viejas amistades acaban sacando a flote el odio, la envidia y el deseo de venganza reprimidos durante años. Y, de repente, alguien desaparece. Así se inicia un juego de encerronas y trampas, una batalla de ingenio llena de giros y sorpresas que desemboca en un final inolvidable donde resuenan los ecos del temible The Grove, el célebre hospital psiquiátrico de La paciente silenciosa.
