ʻO nā puke maikaʻi loa 3 na Henry Roth

ʻO kekahi o nā hihia liʻiliʻi i ʻike ʻia ka mea kākau i kona wā i make ai. Nā Caprices o ka hopena a i ʻole nā ​​hana hoʻopunipuni o ka hānau ʻana i ka manawa hewa. ʻO ka mea ʻo ia ka Ukrainian mua ʻO Henry Roth ʻo ia i kēia lā ka puke moʻolelo kahiko āna i manaʻo ʻole ai. A aia paha kekahi mea manaʻo o ke kilokilo, ʻo ka mana kākau moʻokalaleo ikaika i manaʻo ʻia ʻo ia ka mea maikaʻi o ke kākau ʻana e haʻi aku ai, me ka ʻole o ka hoʻopiʻi hou ʻana a i ʻole me ka nui ʻole o nā hoʻokō i ke ola.

Quizás fuera por aquello de novelar con tintes biográficos, con un punto innegable de ideología. La potente voz del Roth que aún no llegaba a los treinta años y que encauzaba inquietudes en lo novelístico se acalló hasta muchas décadas después. Y es que uno puede desencantarse de la literatura sin dejar nunca de ser escritor.

No ka ʻimi ʻana i kahi mea like i kahi panorama kokoke, hiki iaʻu ke haʻi i ka lanakila i kēia lā ʻO Luis Landero, el escritor descubierto más allá de los cuarenta, para encaramarse en el podium de la narrativa española sin imaginarse previamente por esas lides. Y manteniendo ese punto guadianesco del escritor que emerge sólo cuando tiene algo que contar. Los caminos de la literatura son inescrutables. Pero hoy estamos con Henry Roth. Y allá vamos con sus mejores novelas.

ʻO nā moʻolelo kiʻekiʻe 3 i manaʻo ʻia e Henry Roth

kapa ia he hiamoe

He kumuhana nā mea a pau, ʻo ka moeʻuhane ʻAmelika. ʻO ka hoʻopaʻa inoa ʻana he hoʻolaha pōkole wale nō o ka mea hiki ke lilo, ʻo ke koho maikaʻi loa inā hele ka laki ma ka ʻaoʻao. ʻO ka Roth'ē aʻe, e like me Henry i kapa pinepineʻia e like me ʻO Philip Roth, me ia i kaʻana like i ka hoʻokumu Iudaio a me ka ʻoihana kākau, hāʻawi iā mākou i kahi hiʻohiʻona hoʻoweliweli o kēlā ʻAmelika Hui Pū ʻIa kahi i iho ai kahi keiki mai nā mea hou i ka Big Apple.

ʻO ia ke ʻano o kā mākou ʻike ʻana he manaʻolana kahiko ka moeʻuhane e ala aʻe mai ka pōʻino ʻole e hoʻāʻo e kuhikuhi i kekahi ʻano hopena ma waena o nā makaʻu hohonu, hilinaʻi a me kēlā kānana ʻē aʻe, ʻoiai nā mea āpau, makemake mau ka mea kākau e ʻike. i ka wā kamaliʻi.

He moʻolelo maikaʻi loa e hiki mai ana iā mākou mai nā hiʻohiʻona like ʻole o ka ʻike kamaliʻi e hoʻāʻo nei e hana i kona ala i ke oʻo, ke aʻo ʻana mai nā ʻeha a me nā hemahema i aneane ʻaʻole e hoʻopā ʻia i kēlā makahiki a ʻo ia, no ia kumu, hiki iā mākou ke hohonu.

I ka makahiki kanakolu, ma waena o ka pilikia o ka hoʻokele waiwai, ua ulu kahi keikikāne Iudaio ma New York. ʻOiai ʻo ia e kū ana i ka pōʻai paʻa o ka ghetto a me nā ʻano o kona ʻohana, hana ʻo ia i kāna ʻike ponoʻī i kahi honua ʻino loa.

Kāhea ia he moeʻuhane, na Henry Roth

Ma ke aloha o kahi kahawai hihiu

Henry Roth posee seguramente el récord de tiempo entre la opera prima y la siguiente novela. 58 años pasaron entre «Llámalo sueño» y esta segunda obra. Cuando todo el mundo pensaba, redescubriendo la calidad de su, hasta ese momento única novela, que no habría más, surgió esta otra novela con ínfulas de biografía. Y es que las mejores cosas se cuentan cuando se tienen que contar… Y vaya si tenía que contarnos Henry Roth.

ʻO ka leka hoʻolaha no kāna pāʻani hou he tetralogy nui i haku ʻia ʻo A Star Shines Over Mount Morris Park, A Stone Stepping Stone Over the Hudson, Redemption, a me Requiem no Harlem. ʻO ka loaʻa ʻana o ka nūhou he mea nui loa a ua hoʻohālikelike ʻia me ka puka hou ʻana o JD Salinger.

Ke wehe nei ka moʻolelo, hahai mākou i ka odyssey haunaele o Ira Stigman, nona ka ʻohana i neʻe i ka ʻāpana Iudaio o Harlem, New York, i ke "kauwela pōʻino o 1914." Mai nā makahiki haunaele o ka wā ʻōpio o kā mākou protagonist a hiki i ko mākou hālāwai ʻana me kahi Ira i ʻelemakule a hoʻopaʻa ʻia e kāna mau hewa ponoʻī, ke hahai nei mākou iā Ira ma kahi huakaʻi Proustian kahi e hoʻomaopopo ai ʻo ia ua hoʻopōʻino ka wā hou i kāna mau waiwai a me ka hilinaʻi o kona ʻohana.

ʻO ka hui ʻana o nā leo ʻelua "ʻo ka lele ʻana o nā keiki iā lākou iho i loko o ke kai me ka hoihoi a me ka huki ʻia ʻana o ka poʻe makua i ke kai e ka lalo o ke kai" e hōʻike ana i ka ʻōlelo maoli e waiho ana ma ka puʻuwai o kēia moʻolelo wānana ʻAmelika, kahi leka e hoʻomaka ana. mai ka hoʻomanaʻo a alakaʻi i ke ʻano o ko mākou ola.

he ʻAmelika

Hay obras que nos llegan sin la completa certidumbre acerca de la voluntad de su autor por hacerlas públicas. Pero los herederos más inesperados son así. Y en cierta forma hay algo de morbo por conocer lo que un gran autor desecha. No se trata de una obra disruptiva, sino de una continuación de ese punto de inflexión que para Henry supuso su descubrimiento del mundo y su repercusión en todo lo venidero.

ʻO ka manuscript o An American i noho ʻole ʻia no nā makahiki he ʻumi ma nā faila o ke keʻena ma mua o ka hāʻule ʻana i loko o ka lima o Willing Davidson, he kanaka ʻōpio ma ke keʻena moʻolelo moʻolelo ʻo The New Yorker, me ka "ulu nui o ka hauʻoli a me ka loaʻa ʻana o kahi ʻike", ʻo ia. Ua ʻike ʻo ia ua loaʻa i kēia manuscript i paʻi ʻole ʻia "he ikaika kupanaha".

Hoʻopuka hou kahi ʻAmelika iā mākou i ka alter ego o Roth, ʻo Ira, ka mea i haʻalele i kāna mea aloha dictatorial no kahi pianist blonde aristocratic. ʻO ka paio i hoʻokumu ʻia ma waena o kona mau aʻa i ka ghetto Iudaio a me kāna mau moʻokalaleo moʻokalaleo e koi iā ia e haʻalele iki i kona ʻohana a hele i ka Wild West. ʻO ka hana posthumous a Roth ʻaʻole wale ka hōʻike pilikino hope loa o ka Depression, akā he moʻolelo weliweli hoʻi e pili ana i ka reinvention a me ka transcendence o ke aloha.

pou uku

Haʻalele i ka manaʻo hoʻopuka

Ke hoʻohana nei kēia pūnaewele i ka Akismet e ho'ēmi i ka spam. E aʻo pehea e hanaʻia ai kāuʻikeʻikepili.