ʻO nā puke maikaʻi loa 3 na Emiliano Monge

Aia kekahi mea e pili ana i nā mea kākau Mekiko. No ka mea inā ua ola hou mākou no kēia wahi e ʻO Alvaro Enrigue, nānā mākou i kēia lā i kekahi o kāna mau haumāna makana, e noʻonoʻo ana iā ia ma kekahi ʻano he ʻumi mau makahiki a i kekahi manawa e ʻimi i kēlā ʻimi no nā avant-gardes moʻokalaleo o ko mākou mau lā.

ʻOiai he ʻoiaʻiʻo ʻo Monge's kahi puke hou i ʻike ʻia i kona ʻano, i kia nui ʻia ma ka meridian background, ʻae ʻia mai ka kuʻi mua.

ʻAe, ua ʻōlelo wau i ke kuʻi no ka mea aia kekahi mau puke moʻolelo i paʻi. He mau moʻolelo kūpono ia e ala aʻe i kēlā mau lunamaka ʻona. No ka mea he mea hoʻokahi ia e nānā i ke kīwī ʻoiai ʻo ka ʻoiaʻiʻo weliweli ka mea ma ka nūhou. ʻO kahi mea ʻokoʻa loa ka heluhelu ʻana, me kēlā komo hohonu ʻana i nā huaʻōlelo i heluhelu ʻia, nā heluhelu e hana ʻia ma kā mākou kamepiula paʻakiki no ka ʻoi aku a maikaʻi ʻole paha. Akā ma luna o nā mea āpau e kūʻokoʻa i ka manaʻo hou ʻana i nā mea e like me ka mea e ʻike ʻia i loko o kā lākou holoʻokoʻa.

Así que dispuestos a leer cualquiera de las obras de Monge, sepamos que vamos a ser salpicados por ese realismo hecho acción de la vida real, sin sobreactuaciones, más allá de que lo trágico o lo mágico pueda acabar sobrepasándonos.

ʻO nā mea kākau moʻolelo kiʻekiʻe e 3 na Emiliano Monge

ʻAʻole helu i nā mea āpau

Nada más realista y a la par como sacado de la ficción que las propias vivencias o el legado de la propia familia. Luego está lo de no contar todo, como asumiendo que siempre nos dejamos cosas en el tintero que podrían hacer inverosímil cualquier ficción e incluso cualquier realidad.

Pero…, siendo sinceros, ¿quién es el guapo que escribe su biografía tal como fue? ¿Cómo llega lo vivido hasta las próximas generaciones de una familia? Ni en el mejor de los casos la memoria se mantendrá fiel a los hechos, ni tan siquiera los sentidos captaron lo que ocurrió en su determinación exacta.

Así que lo más justo es saber que no, no se va a contar todo. Eso sí, siendo más que suficiente y sincero el hecho de ponerse a ello. La literatura después solo se ocupará de embellecer y hasta mitificar. Ésta es una historia sobre la necesidad de escapar de los demás y de uno mismo, sobre el abandono, el amor y los machismos, sobre aquello que se dice, aquello que se insinúa y aquello que se calla, sobre la mentira y las diferentes violencias que enfrentamos.

ʻAʻole helu i nā mea āpau, he puke nūhou ʻole, e hōʻike ana i ka Mongaga saga, i ka manawa like e haʻi ai i ka mōʻaukala o ka ʻāina a lākou e noho ai. ʻO ke kupuna kāne, ʻo Carlos Monge McKey, no ka moʻokūʻauhau Iralani, ʻo ia i make i kona make ponoʻī, e puhi ana i ka lua a kāna kaikoʻeke. ʻO ka makuakāne, ʻo Carlos Monge Sánchez, haki me kona ʻohana a me kāna moʻolelo ponoʻī e hele i Guerrero, kahi i lilo ai i guerrilla, e hakakā pū ʻo ia me Genaro Vázquez.

El hijo, Emiliano Monge García, nacerá enfermo y vivirá sus primeros años hospitalizado, por lo que será considerado como el débil de su familia y por lo cual erigirá un mundo de ficciones que con los años se irá haciendo más y más complejo y del que después ya no podrá escapar, más que escapando de todo. ʻAʻole helu i nā mea āpau ʻo ia ke kūʻauhau o kahi lele he kolu, ʻo ka mea hoʻomanaʻo he ʻohana pū kekahi.

ʻAʻole helu i nā mea āpau

Nā ʻāina wela

E like me ke kumu o ka manawa. Hoʻopili ʻia ke kanaka e nā mea ʻino, hūnā ʻia i ka pō i ke alo o ka makaʻu atavistic. ʻO ke kuhi ka manaʻo like, ka manaʻo o ke ola i hōʻike ʻia i ka make o ka mea i ʻoi aku ka maikaʻi, ka ʻiʻini o haʻi, ka inaina o haʻi.

I ka hohonu o ka ululāʻau a i ka pō, ua hoʻomālamalama ʻia nā kukui uila he nui a pūʻiwa kekahi pūʻulu o nā malihini e kekahi pūʻulu kāne a me nā wahine, i pio i ka ʻāina hānau kahi a lākou e noho nei a me kā lākou moʻolelo ponoʻī. Penei kēia e hoʻomaka ai puke moʻolelo kea i ka lāhui kahi e hoʻoliʻiliʻi ai ke kanaka i ka mea kūʻai aku, kahi o ka hana ʻino kahi e kū ai nā moʻolelo āpau a kahi a Emiliano Monge e hoʻouluulu hou ai i nā manaʻo o a ʻAmelika Hui Pūʻia salvaje. Un holocausto del siglo XXI, pero también una historia de amor: la de Estela y Epitafio, jefes de la banda de secuestradores. Una historia de altísimo voltaje estilístico y ritmo trepidante, donde la ficción y la realidad -testimonios de inmigrantes dan forma a los coros de la novela- entretejen un mosaico conmovedor, perturbador y memorable.

Ma o ka protagonists a me ka lehulehu o ka poʻe malihini, nona ka pilikino e hāliʻiliʻi ana, hōʻike ʻia ka weliweli a me ka mehameha, akā ʻo ke kūpaʻa a me ka manaʻolana e hakakā ana i ka puʻuwai o ke kanaka.

Nā ʻāina wela

Ka papakū hohonu loa

Ke kanaka i mua o ke aniani o kāna pahuhopu a me kāna kumuhana. He aha kā mākou makemake e noho a he aha mākou. He aha kā mākou e noʻonoʻo ai a me ko lākou manaʻo no mākou. He aha ka mea hoʻokaumaha iā mākou a me ko mākou makemake i ke kūʻokoʻa ...

Emiliano Monge presenta siempre una narrativa sin contemplaciones ni miramientos. La crudeza de sus relatos sirve para desnudar las verdades y las miserias de nuestra civilización. Esta selección de relatos sirven al lector para encontrar el abismo, lo que queda cuando nos abandonamos al mal por costumbre, bajo una pátina de bien social del que, a la postre, nadie saca beneficio alguno. La superficie más honda ʻo ia kahi mea ʻoi loa o ke kanaka ma ke ʻano he wolf iā ia iho: mai ka pili maloʻo o ka hoʻoweliweli ʻohana a hiki i ka voracity o kahi lynching, kino a i ʻole media, he kūʻē ka huhū a me ka erosion ma aneʻi. Me he mea lā he pawns nā vaporous o ka huapalapala akā makemake āpau, hana ka hopena pilikino a me ka ulu ʻana o ka nohona i kēia mau moʻolelo e like me ka ikaika inoa ʻole e kauoha ana i nā mea āpau. ʻO ia ka mea: hoʻopau ia i nā mea āpau.

Con un estilo implacable, Emiliano Monge construye precisas atmósferas de opresión. Desde las primeras palabras de cada cuento, se insinúa una vaguedad acechante, un vacío que se expande feroz hasta llevar a los microuniversos a su disolución final. Agujeros negros de ironía se abren por todas partes, pero en este caso el humor no ofrece un alivio o una salida, sino que hace aún más profunda la corrosión. Personajes -y lectores- se descubren sospechando que quizás nunca han estado aquí, en esta delgada profundidad que llamamos mundo, y al final no queda más consuelo que el de la desbandada.

Ka papakū hohonu loa
5 / 5 - (11 koho)

Haʻalele i ka manaʻo hoʻopuka

Ke hoʻohana nei kēia pūnaewele i ka Akismet e ho'ēmi i ka spam. E aʻo pehea e hanaʻia ai kāuʻikeʻikepili.