ʻO nā puke 3 maikaʻi a Mariana Enríquez

I kekahi manawa kohu mea like ʻO Samantha Schweblin y ʻO Mariana Enriquez he kanaka like lāua. ʻO nā porteñas ʻelua, nā mea kākau a me nā wā kūpono. ʻO nā mea haʻi moʻolelo koʻikoʻi ʻelua o nā moʻolelo transgressive a me nā puke moʻolelo i ka mea a me ke ʻano. Pehea e kānalua ʻole ai? Nā mea like i ʻike ʻia ma nā mea kākau hou e like me ʻO Carmen Mola o ʻO Elena Ferrante...

Nociones conspiranoicas aparte, vamos con la hana a Mariana Enríquez. A ʻo ka mea hāʻawi ʻia kekahi mau ala i ka vertigo. Ma muli o ka ikaika o kā Mariana mau moʻokalaleo mai kona wā palupalu 19 makahiki ua haku ʻo ia i kāna puke «Bajar es lo ino», kahi moʻolelo i kahakaha i ka hanauna holoʻokoʻa ma Argentina.

Mai ia manawa, ua lawe ʻia ʻo Mariana e nā hanana weliweli, e nā moemoeā weliweli, e like me a Edgar Allan Poe transmutado a estos días inciertos, por momentos más siniestros que los suyos. Y desde esos escenarios, Mariana sabe combinar ese existencialismo sorprendente, fatalista y rezongante, empeñado en echar por tierra cualquier atisbo de esperanza. Solo así pueden sus personajes brillar por momentos, en destellos de humanidad, de amarga lucidez cegadora.

3 mejores libros de Mariana Enríquez

Un lugar soleado para gente sombría

Quizás sean estos los mejores tiempos para el relato. La brevedad se impone. Series en lugar de películas y relatos en lugar de novelas. Antaño era la obra literaria gruesa la que triunfaba, exhibiendo la sabiduría y erudición del autor de turno. Pero hoy toca ser breve, conciso, intenso y capaz de la transformación del lector con las pinceladas más impresionistas.

Y en eso Mariana ya saca varias cabezas de ventaja a muchísimos otros escritores. Como muestra este botón, un volumen salpicado de pequeñas grandes historias. Un libro top en cualquier librería que se precie.

En uno de los cuentos, una mujer mantiene a raya a los fantasmas que andan sueltos por un barrio periférico de Buenos Aires; entre ellos, los de su madre muerta de una dolorosa enfermedad, los de unas adolescentes asesinadas en la calle, el de un ladrón pillado en pleno robo y el de un chico que huía de un secuestro exprés.

En otra historia, una pareja alquila una casa para unas vacaciones en un pueblo que ha ido perdiendo habitantes desde que el tren dejó de pasar; visitan en la estación abandonada la exposición de los perturbadores lienzos de un artista local, pero lo verdaderamente aterrador será conocer al autor de esas pinturas. En otra pieza, los voluntarios de una ONG que reparte comida por barrios marginales son perseguidos por unos niños de pavorosos ojos negros.

En otra, una periodista que investiga la historia de una chica desaparecida en un hotel en Los Ángeles, cuyas espeluznantes imágenes recorrieron internet, acaba enfrentándose a otra leyenda de la ciudad…

Después de su monumental y aclamada novela Nuestra parte de noche, Mariana Enríquez vuelve al relato y demuestra que sigue en plena forma como gran continuadora y renovadora del género de terror, al que ha llevado a las más altas cotas literarias. Partiendo de la tradición -desde las novelas góticas hasta Stephen King y Thomas Ligotti-, la escritora explora nuevos caminos, nuevas dimensiones.

ʻO kā mākou ʻāpana o ka pō

ʻO ka hui hoʻokalakupua ma waena o ka Gothic, ka mea kupaianaha a me ka realistic crude e pili ana i ka mea ola, loaʻa i kēia pae o nā mea kahaha nui.

Ma lalo o ka manaʻo o ka puke moʻolelo kahi e kōkua ai ka huakaʻi i ka hōʻike o nā kumu no kēlā me kēia mea kākau, ua hoʻokau ʻo Mariana iā mākou i ka noho hope o kahi kaʻa e holo ana no ka ʻākau o ʻAtenekia. I mua o mākou ʻike mākou iā Gaspar a me kona makuakāne, nā lālā pili o kahi ʻāpana kahi i manaʻoʻiʻo ʻole ai lākou he kūpono lākou āpau.

No ka mea ma ke ala like e hiki ai i kahi pilikia pilikino ke alakaʻi i ke kanaka i kēia mau ʻano hui hewa, hiki i kahi poho nui ke hoʻopau iā lākou, e like me kēia hihia. ʻO ka mea wale nō i ʻike ʻia ʻoi aku ka paʻakikī o ka haʻalele ʻana i kekahi mau pūnaewele ma mua o ka wehe ʻole ʻana mai kahi hui kelepona (e kau i kahi mea hoʻomākeʻaka).

I ke Kauoha, ua hoʻoholo maikaʻi loa ʻo Gaspar. No ka mea ua kuhikuhi ʻo ia i ka mea waena maikaʻi, nā makana nui loa e hoʻokiʻekiʻe i nā hana i nā pae kiʻekiʻe o ka pilina me ke ao pau ʻole. ʻAʻole ia he mea kupanaha e noʻonoʻo ʻia ʻo Gaspar i kēia ala, no ka mea pili nā kumu o ke Kauoha me ka lālā o kona makuahine a ʻo ia ka hoʻoilina i nā ʻano maikaʻi ʻole i manaʻo ʻia ma mua o kā mākou ana o kēlā me kēia lā.

Ke komo nei i loko o ke kaʻa i ka hoʻokuʻu ʻia o ka ukana kaumaha o kahi Gaspar a ka makuakāne e hoʻāʻo ai e hoʻōla, ke hoʻomanaʻo nei mākou i ka makuahine i ʻike ʻia ma ke ʻano he puke moʻolelo o nā lā paʻakikī o ʻAtenekia i ka XNUMX kenekulia.

Me ke ʻano ʻē o ke aniani kolohe, hui pū ʻia nā makaʻu a me nā kuhi hewa ʻole o ka makuakāne a me ke keikikāne me ka weliweli ʻeleʻele o ka hoʻokalakupua ʻeleʻele, me nā mea weliweli ʻē aʻe e pili ana i ka ʻike o ka makuahine i hele ʻole.

Ma muli o ka hala ʻana o ka manawa e hāʻawi nei i ka ʻike maka i loko o ka wā i hala, kahi i ʻike ʻole ai nā aka i loko o kahi ʻāpana kenekulia i hala akā i ka honua pū kekahi me nā pilikia pili kaiaulu a me ka politika, i hoʻohana ʻia paha e nā mana ʻāpana nui loa o nā aupuni aliʻi.

ʻO kā mākou ʻāpana o ka pō

ʻO nā mea a mākou i nalo i ke ahi

Ke ʻaʻahu ʻia kahi moʻolelo i loko o ka moemoeā a mea kupanaha paha, lilo ia i moʻolelo. A i ka wā e pau ai kahi moʻolelo i ka wehe ʻana i nā luuluu, e hāʻawi ana i nā uila ikaika e puhi i ka ʻuhane, a hoʻopau i ka hoʻopaʻi ʻana me nā loina e hoʻolei ʻoe i ka lepo e like me nā iwi i ke ahi, ua lilo ka moʻolelo i moʻolelo no ka pōʻino.

Ma muli o ke alakaʻi ʻana o kēia mea kākau iā mākou, i loko o kēia mau moʻolelo he ʻumikūmākahi, ma o ka manaʻo pīhoihoi o ka luku, i ʻaʻahu ʻia i kēlā me kēia kahua i kona lole gala hou no kēlā me kēia hulahula hope loa.

Con una especie de morbo lector que nos hace observar el desastre con la intensa sensación de fortuna de andar libres de culpa, cada historia ahonda en obsesiones y miedos, en repudio de lo social, en animadversiones enfermizas, pero también en lo risible de nuestro devenir, en el fulgor de la magia a la que nos entregamos como religión cuando nuestra imaginación desborda nuestra realidad vencida hacia la hecatombe.

Loaʻa i ka Decadence ka wai a me ka nani no ka mea haʻi moʻolelo e like me Mariana i ʻike i ke koho ʻana i nā kiʻi ikaika loa, nā mea e alakaʻi iā mākou i kahi manaʻo ʻike ʻole me ka nui o nā mea i hoʻopaʻa ʻia i loko o ka pōʻino, i ka hewa, i ka hana maʻamau e ʻai iā lākou, i ka philias a i ʻole phobias. hana psychopathies ma waena o ka hilarious a me ka nui.

ʻO nā mea a mākou i nalo i ke ahi

Otros libros recomendados de Mariana Enríquez

ʻO kēia ke kai

Un relato del fenómeno fan desde dentro, desde la parte más profunda que convierte a los ídolos en el sustento vacío de las vidas más desangeladas. Más allá de la euforia, de la música como forma de vida, de los mitos ensombrecidos y las leyendas, carne de cañón de la vitalidad juvenil convertida en desencanto. Claro está que la banda Fallen no es Back Street Boys.

ʻOkoʻa loa ka leka. ʻO ka wā ʻōpio kahi hana nui e puhi ai, no ka mea, ʻo ka hāʻule wale nā ​​mea āpau e hiki mai ana. ʻAʻole ia e pili ana i ka hoʻopiʻi ʻana i nā ʻelele o decadence, nā mea hoʻokani pila e like me Kurt Cobain a i ʻole Amy Winehouse, ʻoi aku ka nui o ka nānā ʻana i kahi ʻōpio hoihoi me ka luku iā ia iho i loaʻa i nā huaʻōlelo a me nā mele o kā lākou haʻalele ʻana i gehena.

Ke nānā aku nei i ka ʻōpio ma ke ʻano he leʻaleʻa i kahi hopena i manaʻo ʻia, ua hōʻike ʻo Mariana Enríquez iā mākou iā Helena, kahi mea ukali o ka Fallen a me kāna mau mele siren i ka puhi kūpilikiʻi o ka ʻōpio. Hiki iā ʻoe ke aloha i ka mea nui loa, i ka parasite o ka ʻuhane. ʻIke ʻia ka pou o ka inaina i kēlā ʻaoʻao hope loa o ka moekolohe ma ke ʻano he kemika koʻikoʻi. Hiki iā ʻoe ke hoʻolohe i ke mele, mele wale nō, akā ʻike i kēlā me kēia chord he kono i ka make.

Pili nā mea āpau i kahi ʻano e like me ka hoʻolohe ʻana, no laila hoʻohuli ʻia e ka mea nui o nā mea nani a i ʻole nā ​​mea maikaʻi ʻole o nā moemoeā ʻino. ʻO ka hanohano o Helena e hālāwai me kēlā mau akua kiʻi i kahi huakaʻi hoʻokahi me ka ʻonoʻawaʻawa e ʻōlelo maikaʻi i nā mea āpau.

Ma muli o ka pau ʻana o ka ʻoiaʻiʻo, hiki i nā pilikia āpau ke loaʻa i ka mehameha a me ka hoʻokaʻawale ʻana i nā pane nihilistic i ka hoʻopoina. A ʻo ia ke kumu e ʻimi wale ai ʻo Helena i kēlā, kāna hui ʻana me kāna mau akua kiʻi, nona ka mea āna i ʻike ai i nā mea āpau a me nā mea āna e manaʻo ai e hāʻawi i kona ola i makana no ka mea ʻo ia wale nō ka poʻe i ʻike pehea e hoʻopili ai i kāna mau makaʻu a me kāna haʻalele ʻana.

Ua hina a me kāna mele ma ke ʻano he alibi e noho ma ka lihi. Nā kūmole i ka hapa nui o ka poʻe nāna i haku, mele a ola e like me kāna hiʻohiʻona honua pōpilikia.

ʻO ke kemika pono, ka haunaele o nā neurons a me nā hormones. ʻŌpio, ke gula a me ka tinsel. Pau nā moemoeā i ka palaualelo i ke kenekulia XXI. ʻO Helena, ka peahi o ka luku i lilo i mele o nā memo weliweli ...

ʻO kēia ke kai
5 / 5 - (15 koho)

3 manaʻo ma "nā puke maikaʻi 3 a Mariana Enríquez"

Haʻalele i ka manaʻo hoʻopuka

Ke hoʻohana nei kēia pūnaewele i ka Akismet e ho'ēmi i ka spam. E aʻo pehea e hanaʻia ai kāuʻikeʻikepili.