Hai escritores para os que o que ocorre no mundo ten unha cadencia diferente, unha lonxitude de onda moi diferente da frecuencia da que acaban chegando impresións e percepcións complementarias. Julio Llamazares É desa corte de narradores que atravesan tanxencialmente un realismo lírico en canto nos salpican da fábula.
Son días estraños e refuxiarse na literatura de autores como Llamazares pode polo menos servir para achegarnos ao que xa estaba preto para repensar esa proximidade a partir de fontes sempre enriquecedoras e esperanzadoras.
En marzo de 2020, días antes de que toda España fose confinada, o autor instalouse coa súa familia nunha casa situada na serra dos Lagares, preto de Trujillo, en Estremadura. Alí estaban, como os personaxes do Decamerón, realizada durante tres meses nun lugar que lles deu a primavera máis fermosa que viviron.
Durante ese tempo, a natureza, preservada da intervención humana, encheuse de luz, cores brillantes e animais salvaxes, xa que a traxedia da pandemia incesaba sen tregua. E é que a vida, malia todo, consegue romper as fendas da realidade, por estreitas que sexan.
Neste libro entrelázanse dúas linguas para narrar unha primavera tan inesperada como cruel e fermosa: a da suxestiva prosa de Julio Llamazares e a das suxestivas acuarelas de Konrad Laudenbacher, amigo e veciño do autor. Unha vez máis, coma sempre, a arte e a literatura parecen ofrecer comodidade e un feitizo que intenta frear a dor do mundo. A primavera recuperou.